Παιδεία ώρα μηδέν

Με πολύ μεγάλη αγωνία όλη η κοινωνία παρακολουθεί αυτά που συμβαίνουν στην εκπαίδευση. Οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές χωρίς κανένας να γνωρίζει που θα οδηγήσουν.

Την τελευταία μέρα προ των διακοπών του Πάσχα (Παρασκευή 26 Απριλίου) το Υπουργείο με έγγραφό του ζητάει από τους Διευθυντές εκπαίδευσης και τους Διευθυντές σχολικών μονάδων να μεριμνήσουν μέχρι τη Μεγάλη Πέμπτη για την καταχώριση των στοιχείων, που αφορούν στο υποχρεωτικό ωράριο των καθηγητών με βάση την αύξηση ωραρίου κατά 2 ώρες. Να σημειωθεί πως η αύξηση

των ωραρίων των καθηγητών ψηφίστηκε με το πολυνομοσχέδιο σε χρόνο μεταγενέστερο απ’ αυτόν, που το Υπουργείο ζήτησε την καταχώρηση. Αυτό είναι ενδεικτικό του τρόπου που γίνονται τα πράγματα στη χώρα μας.

Φυσικά, το διακύβευμα δεν είναι οι δύο επιπλέον ώρες διδασκαλίας, όπως θέλει να παρουσιάσει το Υπουργείο, φέρνοντας για μια ακόμα φορά την κοινωνία σε σύγκρουση. Οι δύο επιπλέον ώρες διδασκαλίας των καθηγητών μεταφράζονται πολύ απλά σε 8.500 λιγότερες θέσεις αναπληρωτών καθηγητών και σε μετακινήσεις και, τελικά, απολύσεις όσων μόνιμων εκπαιδευτικών κριθούν υπεράριθμοι.

Το ζήτημα για το Υπουργείο Παιδείας είναι καθαρά οικονομικό, απ’ ότι φαίνεται. Πρέπει να μειωθεί το κόστος με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό και τα «αθώα» δημοσιεύματα στον τύπο ότι το κόστος ανά μαθητή στην Ελλάδα είναι υψηλότερο απ’ ότι σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Κα βέβαια με τη μόνιμη επωδό για να ικανοποιηθεί η κοινή γνώμη, πως δεν μπορούν οι καθηγητές να δουλεύουν 21 ώρες τη βδομάδα, χωρίς όμως να αναφέρει πως οι 21 ώρες είναι μόνο για τη διδασκαλία. Σ’ αυτές πρέπει να προστεθούν οι ώρες προετοιμασίας στο σπίτι (δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο εργαζόμενο που καθημερινά παίρνει δουλειά στο σπίτι του), οι εξωδιδακτικές υποχρεώσεις (εφημερίες, υπεύθυνοι τμήματος, γραμματειακή δουλειά, στήριξη σε πολλά επίπεδα στους μαθητές και στις οικογένειές τους) και το σημαντικότερο όλων πως ο καθηγητής έχει να κάνει με παιδιά που κρέμονται από τα χείλη του κι είναι υπεύθυνος να διδάξει αγωγή, ήθος, αξιοπρέπεια, ελευθερία, δημοκρατία σε μια χώρα που έχουν αμβλυνθεί τα ήθη και το αρνητικό παράδειγμα είναι η καθημερινή μας πρακτική.

Θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε (να βάλετε πλάτη όπως λένε μερικοί) στην αύξηση του ωραρίου αν αυτό είχε σαν μοναδικό σκοπό την αναβάθμιση της Παιδεία και το Υπουργείο παράλληλα με την αύξηση του ωραρίου, αποφάσιζε τη τμήματα να έχουν το ανώτερο 15 εγγεγραμμένους μαθητές αντί 28 που είναι τώρα. Να εξασφαλιστούν ομαλές συνθήκες λειτουργίας των σχολείων από την πρώτη Σεπτεμβρίου, με όλους τους καθηγητές στη θέση τους. Να φροντίσει για την συστηματική επιμόρφωση των καθηγητών, να λύσει το κτιριακό πρόβλημα των σχολείων, να σταματήσουν οι διπλοβάρδιες, να υπάρχουν έγκαιρα τα αναλώσιμα για την εκπαίδευση των παιδιών, να υπάρχουν βιβλία που ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών.

Είναι ευθύνη όλων και κυρίως του Υπουργείου να φτιάξουμε ένα σχολείο ελκυστικό για τα παιδιά, που να ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις της Ελληνικής κοινωνίας και όχι της τρόικας. Πρακτικές σαν αυτές που ακολουθεί το Υπουργείο δηλητηριάζουν τις σχέσεις του με τους καθηγητές οι οποίοι πρέπει να εφαρμόσουν και να υπηρετήσουν «μεταρρυθμίσεις», με τις οποίες διαφωνούν κάθετα. Είναι νομοτελειακά βέβαιο, πως αυτές οι ακραίες πολιτικές θα οδηγήσουν σε εξαθλίωση και ηθική απαξία του δημόσιου σχολείου.

Σταυρούλα Ξουλίδου

Βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης