Οι μύθοι της Ηπείρου

Ποιος δεν έχει ακούσει κάποιο μύθο… μία φανταστική ιστορία, που αφηγούνται συνήθως οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, στους μικρότερους; Οι μύθοι έχουν ένα τρόπο να διεγείρουν τη φαντασία και να μας καθηλώνουν. Όσες φορές και αν τους ακούσεις, νιώθεις μία μικρή ανατριχίλα να σε διαπερνά. Δημιουργείται η επιθυμία να μάθεις όσο το δυνατόν περισσότερα και να ψάξεις κάτι εξωπραγματικό. Το σίγουρο είναι πως από μύθους στην Ελλάδα έχουμε άφθονους! Και στην Ήπειρο υπάρχουν κάποιοι από τους πιο ξακουστούς. Αυτούς τους μύθους θα θυμηθούμε μέσα

από αυτό το κείμενο. Το γεφύρι της Άρτας, το πέρασμα των νεκρών από τον Αχέρωντα και το χωριό κάτω από τη λίμνη Ζηρού είναι κάποιοι που έχουν ακουστεί από γενιά σε γενιά.

Ίσως ο πιο γνωστός μύθος που συνοδεύει την Ήπειρο είναι αυτός του γεφυριού της Άρτας. Σύμφωνα λοιπόν με τον μύθο και το δημοτικό τραγούδι που αναφέρεται σε αυτόν, η γέφυρα χτίστηκε από από 1300 κτίστες, 60 μαθητάδες και 45 μάστορες υπό την καθοδήγηση του Πρωτομάστορα. Το γεφύρι της Άρτας “ολημερίς το χτίζανε, το βράδυ γκρεμιζόταν”, μία από τις πιο γνωστές εκφράσεις για την ιστορία του. Οι εργάτες και οι μάστορες μη ξέροντας τι να κάνουν είχαν απογοητευτεί που όλοι τους οι κόποι πήγαιναν χαμένοι. Εμφανίζεται λοιπόν, ένα πουλί με ανθρώπινη φωνή και τους λέει “Αν δεν στοιχιώσετε άνθρωπο, γιοφύρι δεν στεριώνει”. Ο άνθρωπος που έπρεπε να θυσιαστεί για να χτιστεί το γεφύρι, ήταν η γυναίκα του πρωτομάστορα. Μόλις το άκουσε αυτό ο Πρωτομάστορας έπεσε να πεθάνει από τη στεναχώρια του και σκεφτόταν ποιον τρόπο να βρει για να την προστατέψει. Στέλνει, λοιπόν, μύνημα στην γυναίκα του με ένα χελιδόνι “ Αργά ντυθεί, αργά αλλαχτεί, αργά να πάει το γιόμα, αργά να πάει και να διαβεί της Άρτας το γιοφύρι”. Όμως το πουλί παράκουσε και της είπε να ντυθεί, να αλλαχτεί και να πάει στο γιόμα όσο πιο γρήγορα μπορούσε. Όταν πήγε στο γεφύρι, βλέπει τον άντρα της θλιμμένο, ρωτάει τους εργάτες τον λόγο και εκείνοι της λένε πως η θλίψη του οφείλεται στο ότι του έπεσε η βέρα στην πρώτη καμάρα και δεν πηγαίνει κανένας να την πάρει. Τότε η γυναίκα του, που τον αγαπούσε τόσο, προθυμοποιείται η ίδια να κατέβει και την φέρει. Μόλις φτάνει στην καμάρα, αρχίζουν οι εργάτες να ρίχνουν ασβέστη για να τη χτίσουν μέσα στο γεφύρι και ο πρωτομάστορας με πόνο ρίχνει τον μεγαλύτερο λίθο. Τότε, η γυναίκα καταριέται το γεφύρι “Ως τρέμει το καρυόφυλλο, να τρέμει το γιοφύρι, κι ως πέφτουν τα δεντρόφυλλα, να πέφτουν οι διαβάτες.” Όμως σύντομα αλλάζει τις κατάρες σε ευχές γιατί της θυμίζουν οι εργατες πως έχει αδερφό στην ξενητιά. Τότε η γυναίκα λέει “Αν τρέμουν τ’ άγρια βουνά, να τρέμει το γιοφύρι, κι αν πέφτουν τ’ άγρια πουλιά, να πέφτουν οι διαβάτες, γιατί έχω αδελφό στην ξενιτιά, μη λάχει και περάσει.” Αυτός ο μακάβριος μύθος ακολουθεί το γεφύρι και το κάνει στα μάτια των επισκεπτών μυστηριώδες…

Άλλος ένας μύθος, στην πόλη της Πρέβεζας αυτή τη φορά, είναι το πέρασμα των νεκρών στον Άδη από τον ποταμό Αχέροντα. Λέγεται πως ο”ψυχοπομπός” Ερμής μετέφερε τις ψυχές των νεκρών στον Άδη διασχύζο