Ο ατμοσφαιρικός… «Τζο ο τρομερός»

Ατμοσφαιρικός, κινηματογραφικός, ειρωνικός, με θεατρικούς διαλόγους και χαρακτηριστικούς ήρωες, ανατρεπτικός, με άρωμα αστυνομικού νουάρ και αισθηματικής κομεντί, ο Ντίνος Δημόπουλος στο μυθιστόρημά του «Τζο ο Τρομερός» σκιαγραφεί έναν από τους πιο αντιφατικούς και συμπαθείς κινηματογραφικούς και λογοτεχνικούς ήρωες. Με το ντεμπούτο πρώτα στον κινηματογράφο με τη μορφή του αξέχαστου Ντίνου Ηλιόπουλου και με τη λογοτεχνική του εμφάνιση το 2001, αποδεικνύει αυτό που οι μεγάλοι λογοτέχνες εδώ και αιώνες υποδείκνυαν, ότι

εν αρχή ήσαν οι ήρωες. Κι εν προκειμένω ο συγγραφέας το υποστηρίζει με έναν εκτενέστατο πρόλογο ως σπαρταριστό διήγημα που εγκιβωτίζει μέσα στο βιβλίο.
Στον πρόλογό του, σαν ψυχαναλυτής, εξηγεί το αντιφατικό του χαρακτήρα του Τζο, περιγράφοντας με σπαρταριστά αστείο τρόπο οικείους και παιδικά χρόνια που τον ώθησαν στο να γίνει ο Τζο που θα γνωρίσει ο αναγνώστης μετά στο βιβλίο. Τζο απ’ το Τζόρτζης. Κομμένο λόγω της τεμπελιάς της μάνας του. Και μικρολωποδύτης από «κεραμέας αγγέλων», αφού το έσκασε από τον θεόμουρλο Κεφαλονίτη μπάρμπα του. Στο μυθιστόρημα όλα διαδραματίζονται στην Κηφισιά, σε μια έπαυλη. Εκεί κατοικεί ο πρίγκηψ Βλαδίμηρος Συμεώνοβιτς Καλιάριν μαζί με την ανεψιά του Νάντια και την κόρη του Σόνια, αναβιώνοντας ελαφρώς τον μύθο μιας σύγχρονης Σταχτοπούτας.
Το σενάριο
Ο πρίγκηψ μετά της θυγατρός του φεύγουν ταξίδι και μια συμμορία μικρολωποδυτών αποφασίζουν να κλέψουν τα κληροδοτημένα κοσμήματα αμυθήτου αξίας! Κι εδώ αρχίζει να γίνεται το σώσε! Ο κλέψας του κλέψαντος όσον αφορά τη συμμορία, ο κλέψας του κλέψαντος όσον αφορά τον πρίγκηπα και την ανεψιά, και μια υπέροχη Κηφισιά παλαιάς κοπής που πρωτοστατεί στην πρώτη παράγραφο του κάθε κεφαλαίου.
Παράλληλα με την ψυχική και φυσική κατάσταση του κάθε ήρωα, παράλληλα με ένα καταιγιστικό παρόν που όμως έχει αμετάκλητα σημαδέψει το παρελθόν των ηρώων. Το αποτέλεσμα, μια αστυνομική αισθηματική κομεντί, «μυθιστόρημα αισθηματικόν και ευτράπελον» το χαρακτήριζε ο συγγραφέας του, που διασώζει μια εποχή, μια περιοχή και μας χαρίζει έναν αθάνατο λογοτεχνικό χαρακτήρα. Τον Τζο, λίγο αγαθό και λίγο πονηρό, λίγο ζαβό και λίγο καταφερτζή, λίγο απατεώνα και πολύ αισθηματία. Εν τέλει αφοπλιστικό, εφόσον οι προθέσεις είναι εκείνες που τελικά κάνουν τον χαρακτήρα.
Τα αντιφατικά του κεντρικού ήρωα μεταφέρει ο συγγραφέας και σε κάθε παράγραφο της ιστορίας: «Ηταν ήσυχο εκείνο το πρωινό στην Κηφισιά», «ανήσυχος ήταν ο Τζο». «Η Νάντια, η μικρή κληρονόμος της μεγάλης περιουσίας». «Ησυχος ήταν μόνο ο Γαρδέλης»… Καθώς όλα δεν είναι αυτά που δείχνουν αλλά ακριβώς το αντίθετό τους.
Ενα απολαυστικό, ατμοσφαιρικό, ηθογραφικό μυθιστόρημα χαρακτήρων, ένα ατόφιο κομμάτι από την εποχή της αθωότητας με όλα εκείνα τα στοιχεία που το κάνουν να αντέχει, εν τέλει, στον χρόνο. Ο Δημόπουλος παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό κυριολεκτικά ένα κέντημα, ούτε μια παράγραφος ούτε μια αράδα δεν έχει μέσα της τίποτε από το γνωστό σύγχρονο μυθιστορηματικό παραγέμισμα, εφόσον για κάθε.

πηγή: et