Κεντροαριστερά: Μύθοι και πραγματικότητα!

Του Γιάννη Σπ. Παργινού

Ο πολιτικός όρος, « Κεντροαριστερά» είναι όρος σύνθετος. Ετυμολογικά και εννοιολογικά σημαίνει πολιτική συνύπαρξη ή πολιτική συνεργασία του «Πολιτικού Κέντρου» και της «Αριστεράς».

Κατ’ αντιστοιχία κι αναλογία, κι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τον όρο «Κεντροαριστερά»

Η εν λόγω παραδοχή, στην οποία καταλήγουμε με απλή

και μόνον γνώση της ελληνικής γλώσσας μας οδηγεί αυθόρμητα κι αυτόματα σε μια δεύτερη παραδοχή. Ότι, δηλαδή, οι όποιες κινήσεις έγιναν μέχρι τώρα είναι πολιτικά ελλειμματικές , αν όχι παντελώς εσφαλμένες και παραπλανητικές, αφού αγνοούν ή έστω απλά καταστρατηγούν εννοιολογικά, φιλολογικά και άρα, και, πολιτικά τον ίδιο τον όρο της «Κεντροαριστεράς» κι όσα μηνύματα αυτός ο όρος ήθελε εκπέμψει.

Τούτων όλων δοθέντων – με απλές γνώσεις της μητρικής γλώσσας των Ελλήνων – , στο παρόν πολιτικό μας σκηνικό, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ και η κίνηση των 58, δεν δικαιούνται να διεκδικούν μονοπωλιακά τον όρο «Κεντροαριστερά» και πάνω στη διεκδίκηση αυτή να «προγραμματίζουν», να «οργανώνουν» και να «οραματίζονται» οτιδήποτε παρακάμπτοντας, παραβλέποντας ή αγνοώντας τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η παρατήρηση αυτή γίνεται περισσότερο πολιτικά έντονη, ευκρινής και σαφής αν ληφθεί υπόψη ότι τα παραπάνω κόμματα ή κινήσεις, κατά την τελευταία τριετία, συνέβαλαν ενεργά στην εφαρμογή πολιτικών άδικων κι αντιλαϊκών, οι οποίες τα μετατόπισαν από τον χώρο του παραδοσιακού πολιτικού κέντρου και τα μετέφεραν στην δεξιά πτέρυγα του πολιτικού μας σκηνικού.

Κατ’ αντιστοιχία κι αναλογία, κι ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τον όρο «Κεντροαριστερά» αγνοώντας τους προηγούμενους πολιτικούς σχηματισμούς του πολιτικού κέντρου.

Κι αυτό γίνεται πιο διακριτό και σαφές αν ληφθεί υπόψη ότι η «πολιτική γιγάντωση» του ΣΥΡΙΖΑ δεν προήλθε επειδή έπεισε ιδεολογικά ή, έστω, προγραμματικά τις πλατειές λαϊκές μάζες. Απλά, ορδές ψηφοφόρων εγκατέλειψαν κατά κύριο λόγο το άλλοτε κραταιό κίνημα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και βρήκαν πολιτικό άσυλο στον ιδεολογικά όμορο πολιτικό σχηματισμό.

Θα εξαρτηθεί τα μέγιστα από την πολιτική ευελιξία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, αν θα προσεταιριστεί ή αφομοιώσει αυτούς τους ψηφοφόρους-νομάδες. Από την επιτυχία του εγχειρήματος θα εξαρτηθεί κι η κατάκτηση και η διατήρηση της εξουσίας.

Σε μια ενδεχόμενη εκλογική ήττα των νυν κυβερνητικών δυνάμεων, – Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ, όπως αυτή διαφαίνεται και στις διενεργούμενες μετρήσεις – , αναμφίβολα και σαφέστατα ένας άλλος πολιτικός πόλος θα κληθεί να αναλάβει την διακυβέρνηση της χώρας. Τηρουμένων των σημερινών αναλογιών στην ευρύτερη Κεντροαριστερά, – οι οποίες ουδόλως διαφαίνεται να ανατραπούν τουλάχιστον στο άμεσο μέλλον- , ο ΣΥΡΙΖΑ είναι , και θα είναι, ο κεντρικός πόλος πέριξ του οποίου θα γίνουν οι όποιες κυβερνητικές διεργασίες.

Αυτή είναι η αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα των αριθμών.

Πάνω σ αυτήν οφείλουν να ενσκήψουν οι πολιτικοί και κομματικοί ταγοί του χώρου. Για το καλό όχι μόνον του κομματικού τους τιμαρίου αλλά και το ευρύτερο της παράταξης καθώς και για το γενικό της δημοκρατίας και της πατρίδας.

Προς τούτο, η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ οφείλει να κατανοήσει και συνειδητοποιήσει ότι απώλεσε την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της «Κεντροαριστεράς». Η πολυποίκιλη και πολύπλευρη εμπειρία των πράσινων στελεχών μπορεί να συμβάλει, έστω και σε δεύτερους ρόλους σε μια ενδεχόμενη κυβέρνησης της Κεντροαριστεράς. Κατ’ αναλογία κι αντιστοιχία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να συμπεριφερθεί με την πρέπουσα μεγαλοψυχία του «ηγέτη» κι όχι με την μικροψυχία του κατακτητή-αφέντη. Είναι σαφές, πως, σημαντικά κενά κυβερνησιμότητας και εμπειρίας μπορούν να συμπληρωθούν με στελέχη από τους όμορους χώρους.

Επίσης, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ και τα κορυφαία στελέχη του, δείχνουν να έχουν αξεπέραστες πολιτικές εμμονές με τους πρώην συντρόφους τους στην Κουμουνδούρου. ‘Όμως, πολιτική πάνω σε προσωπικές διαφορές δεν μπορεί να γίνει.! Γι αυτό και η ΔΗΜΑΡ πορεύεται σε μια κομματική κατηφόρα, στο τέρμα της οποίας βρίσκεται η πολιτική δύση μιας δήθεν κυβερνώσας αριστεράς.

Τέλος, στον ευρύτερο χώρο εμφανίστηκε εσχάτως, η περιβόητη, πια, « κίνηση των 58». Δεν είναι κοπιώδες να αντιληφθεί ακόμα κι ο πιο αφελής ότι το εν λόγω πολιτικό μόρφωμα στοχεύει απλά και μόνον να διατηρήσει στην πολιτική επιφάνεια μεμονωμένες προσωπικότητες, οι οποίες στο πολιτικό τους διάβα υπηρέτησαν παρεξηγημένα οικονομικά συμφέροντα, αν δεν ταυτίστηκαν πλήρως με αδιαφανείς, σκοτεινές και πυώδεις καταστάσεις παρελθουσών κυβερνητικών θητειών. Κι αν η πολιτική μομφή, – ή έστω απλή υποψία – , δεν αφορά ευθέως τους 58 ως προμετωπίδα, αναμφίβολα στοχεύει εκείνους που σαφέστατα κρύβονται πίσω από την εν λόγω κίνηση.

Είναι κατανοητή η ανθρώπινη η θλίψη εκείνων που θα πρέπει να νιώσουν την ανάγκη αποστρατείας τους από τα κοινά μιας πατρίδας η οποία ψάχνει τον βηματισμό της μέσα στα συντρίμμια που εκείνοι δημιούργησαν.

Είναι όμως και ηρωισμός να φεύγεις πριν οι πολλοί νιώσουν την ανάγκη να σε διώξουν.

Γ. Σπ. Π.

The post Κεντροαριστερά: Μύθοι και πραγματικότητα! appeared first on Paraskhnio.gr.