Ελπίδες για συμβίωση

Ολες οι προσπάθειες για μια ελεύθερη Παλαιστίνη μέχρι σήμερα έχουν πέσει στο κενό. Αυτό συμβαίνει γιατί η πολιτική προσέγγιση των προβλημάτων των δύο λαών γίνεται και από τις δυο πλευρές με όρους θρησκευτικού εθνικισμού που φτάνει στα όρια του μεσσιανισμού.
Το σιωνιστικό κίνημα του 19ου αιώνα μεταμορφώθηκε μετά την ίδρυση του Ισραήλ σε εργαλείο πολιτικο-πολιτιστικού φανατισμού και αφανισμού αμάχων. Το εκατέρωθεν μίσος καλλιέργησε στην ευρύτερη λαϊκή μάζα τη λανθασμένη άποψη ότι ακόμα και αν γινόταν μια ελεύθερη πατρίδα, είτε υπό ισραηλινό, είτε υπό παλαιστινιακό έλεγχο, κανένας δεν θα αναγνώριζε

τα δικαιώματα του άλλου. Το βασανιστικό ερώτημα είναι αν αυτή η κοσμοθεωρία μπορεί να αλλάξει τώρα που η παγκόσμια ασφάλεια περνάει μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις.

Πολιτικά διλήμματα
Οι Ισραηλινοί, όταν καλούνται να σκεφτούν σοβαρά τη δημιουργία ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους, πάντα αναφέρονται στην τρομοκρατία και στην αστάθεια. Για τους Ισραηλινούς, η όποια λύση προσκρούει σε αδιέξοδο, καθότι πιστεύουν ότι, αν δώσουν την «άδεια» για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, ίσως χτίσουν ένα νέο Ιράν δίπλα τους. Δεδομένης της καλής σχέσης της Χεσμπολάχ με την Τεχεράνη, το παλαιστινιακό κράτος σε βάθος χρόνου ίσως αναπτύξει μια αντι-ισραηλινή πολιτική με όρους εξαφάνισης των Εβραίων που ούτως ή άλλως είναι μια υπαρκτή πολιτική επιδίωξη των εξτρεμιστών.
Ταυτόχρονα, άλλη λύση δεν φαίνεται να λειτουργεί. Αν το Ισραήλ συμπεριλάβει τη Δυτική Οχθη μέσα στο εβραϊκό κράτος, θα αναγκαστεί να γκρεμίσει τα τείχη που προστατεύουν τους εβραϊκούς οικισμούς. Αυτό σημαίνει ότι ανοίγει αυτομάτως ο δρόμος για τους βομβιστές στο σύνολο της ισραηλινής επικράτειας.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο «Παρασκήνιο» του Σαββάτου που κυκλοφορεί…