«Έκλεψε» τις εντυπώσεις ο Αμφιτρύων του Μολιέρου

Με το χέρι στην καρδιά υποκλίθηκε συγκινημένος ο Λευτέρης Βογιατζής μπροστά στους περίπου 7.500 θεατές, που χειροκροτούσαν όρθιοι το βράδυ του Σαββάτου στο Αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου -όπου δόθηκε η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα του «Αμφιτρύωνα»- με ενθουσιασμό, θέρμη και ευγνωμοσύνη για τον άνθρωπο που έχει αφιερώσει τη ζωή του στο θέατρο.

Ο Λευτέρης Βογιατζής, επικεφαλής ενός εκλεκτού θιάσου σκηνοθέτησε και παρουσίασε για λογαριασμό του Εθνικού θεάτρου,

σε έμμετρη μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη, τον «Αμφιτρύωνα» του Μολιέρου. Έργο που με κωμικό ένδυμα και φαρσική συμπεριφορά φτάνει να σατιρίσει σκληρά την εξουσία και τελικά να διεισδύσει στο βάθος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Από νωρίς το απόγευμα οι θεατές είχαν αρχίσει να κατακλύζουν το χώρο του αργολικού θεάτρου. Η κοσμοσυρροή ήταν τέτοια που δεν άφηνε περιθώριο: η παράσταση είχε δημιουργήσει, και δικαίως, μεγάλες προσδοκίες, τις οποίες κατά πώς φάνηκε ικανοποίησε πλήρως.

Στην ορχήστρα του αρχαίου θεάτρου τους θεατές περίμενε μία σιδερένια κατασκευή που ακροβατούσε αισθητικά ανάμεσα σε γαϊτανάκι και ανθρώπινο καρουζέλ και ήταν αυτό το μόνο σκηνικό, μαζί με μια διάφανη σχεδόν αυλαία που έκρυβε τα σπαράγματα του αρχαίου θεάτρου και γινόταν ένας δεύτερος χώρος δράσης για την παράσταση. Το σκηνικό της Εύας Μανιδάκη επιβλητικό και εύχρηστο καθώς και τα ευφάνταστα κοστούμια του Αγγελου Μέντη αποδείχθηκαν καθοριστικά και συνέβαλαν στο υψηλής αισθητικής καλλιτεχνικό αποτέλεσμα.

Το κοινό είχε την ευκαιρία να θαυμάσει τον «πολλών αστέρων» θίασο (Γιώργος Γάλλος, Νίκος Κουρής, Χρήστος Λούλης, Αμαλία Μουτούση, Στεφανία Γουλιώτη, Εύη Σαουλίδου, Δημήτρης Ημελλος), με τα μέλη του ντυμένα σε αποχρώσεις του πράσινου και με επιφωνήματα παιδικά- να κινούνται στον ρυθμό μιας άψυχης κούκλας, τον Χρήστο Λούλη ως Ερμή να ισορροπεί με άνεση πάνω σε ξυλοπόδαρα, τη Στεφανία Γουλιώτη (η οποία αφού ερμήνευσε τη θεά του σκότους, στη συνέχεια ανέλαβε τον ρόλο ενός ιδιότυπου υποβολέα, που λειτούργησε εξαιρετικά μέσα στην πλοκή του έργου) να σκαρφαλώνει στην υψηλότερη κορυφή του σκηνικού, τον Δημήτρη Ήμελλο (ως Σωσία – υπηρέτης του Αμφιτρύωνα) να κάνει κόλπα περιπλανώμενου κλόουν και τον Νίκο Κουρή, υποδυόμενο τον Δία να περιστρέφεται αγέρωχος πάνω σε έναν κίονα στο τέλος της παράστασης.

Ευρηματικό ήταν και το θέατρο σκιών που εξελισσόταν παράλληλα με τη δράση στη διάφανη σχεδόν αυλαία, που υπήρχε στο φόντο απεικονίζοντας τους ήρωες, θεούς και θνητούς, γίγαντες και νάνους.

Πλάι στον επταμελή θίασο έξι άνδρες ηθοποιοί, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης, ο Ανδρέας Κωνσταντίνου, ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος, ο Νικόλας Χανακούλας και ο Χάρης Φραγκούλης, άλλοτε σαν στρατηγοί κι άλλοτε σαν ένα είδος Χορού, συνέβαλαν στην ατμόσφαιρα της παράστασης.

Αν το ένα ατού της παράστασης ήταν η σκηνοθετική ματιά του Λευτέρη Βογιατζή και η ερμηνευτική δεινότητα όλων των ηθοποιών του, το άλλο ήταν η σπάνιου ποιητικού ήθους μετάφραση της Χρύσας Προκοπάκη- σε δεκαπεντασύλλαβο- που ανέδειξε ι