Εγώ, ο αντιμνημονιακος …

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Με πιάνουν τα νεύρα μου, εξοργίζομαι, λέω και γράφω κουβέντες που με κάνουν να αμφιβάλλω “αν είμαι εγώ”, όταν σκέφτομαι ότι χρειαζόταν να επιβληθεί στη χώρα μια κατάσταση μνημονίου, όμοια με Γερμανική κατοχή, για να κινητοποιηθεί ένας εσωτερικός μηχανισμός υλοποίησης αυτονόητων εδώ και δεκαετίες πραγμάτων. Και σκέφτομαι ότι όσο καταστροφικός ήταν ο ρόλος όσων μας έβαλαν στο μνημόνιο και οδήγησαν την

κοινωνία στην πλήρη απόγνωση, άλλο τόσο υπεύθυνοι είναι κι αυτοί που εδώ και είκοσι χρόνια δεν ομονόησαν σε ένα “εθνικό μνημόνιο” που θα έκανε τη χώρα μας να κοιτάει αφ’ υψηλού τις συνέπειες αυτής της, απολύτως “στημένης” κρίσης.

Είναι ντροπή που χρειάστηκε το μνημόνιο για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεων τους, όλοι όσοι σφετερίστηκαν, δημόσιο χρήμα και δημόσια αξιώματα. Είναι αίσχος που χρειάστηκε να ενεργοποιηθεί αυτό το σπιράλ της απώλειας εθνικής κυριαρχίας για να μπει μια τάξη στο κέντρο της Αθήνας, ή να μπουν κανόνες σε αυτό το θηριώδες παιχνίδι εξουσίας της διαπλοκής των μεγαλομετόχων των ΜΜΕ και της πολιτικής “ελίτ”. Είναι πράγματι εξοργιστικό να παρελαύνουν σε ώρες εκχώρησης της Εθνικής μας κυριαρχίας, όλοι οι κορυφαίοι ταγοί του τόπου για “λαϊκό προσκύνημα” στην, αργά ή γρήγορα, παρακμάζουσα “πύλη” του Βερολίνου, αλλά καλό θα ήταν να αρχίσουμε κάποια στιγμή να κρίνουμε αυτήν την νέα εγχώρια πολιτική τάξη, όχι με βάση αυτούς που συναντά αλλά με βάση το τι τους λέει.

Με άλλα λόγια δεν έχει σημασία η επίφαση του ταξιδιού, αν, για παράδειγμα ο πρωθυπουργός λέει ότι έτσι “αυξάνει την αξιοπιστία της χώρας”, ή αν ο αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης βάζει ως πρόθεμα τη μετάβαση του στη “γη του Γκαίτε και του Καντ” αλλά η στόχευση να απαλλαγούμε από ένα μνημόνιο αιματηρό για τη χώρα και τους αδύναμους, συμφωνώντας, μετά όλοι μαζί σε ένα Εθνικό μνημόνιο στα πλαίσια του οποίου θα γίνουν τα αναγκαία για να σταθούμε στα πόδια μας, αλλά και οι ισχυροί θα εμπεδώσουν πως στο βάθος κάθε μονοπατιού έκνομης δραστηριότητας, χάσκει για όλους, η ίδια τιμωρία…