Δεν έχουμε ούτε μετρό, ούτε… μέτρο

Του Γιάννη Βασιλακόπουλου

Χάος στην Αθήνα που έχει στραγγαλισθεί από την απεργία στο Μετρό. Δεν είμαι ειδικός για να μπω στην ουσία των αιτημάτων των εργαζομένων. Αλλά σίγουρα κάποια από αυτά θα είναι δίκαια, μερικά ουτοπικά και κάποια άλλα που μπήκαν από τους μαέστρους του άγονου συνδικαλισμού, έτσι για να βάλουν στον αγώνα των συναδέλφων τους και μια «εσάνς» μπολσεβικισμού. Είναι

βέβαιο ότι πολλοί από τους εργαζομένους στο μετρό, τραβάνε ζόρι. Και θα ήταν εύκολο, ειδικά για μένα που μισώ το μνημόνιο, να υιοθετήσω μιαν αβασάνιστη άποψη με το γενικό τίτλο : «Οι εργαζόμενοι έχουν πάντα και σε όλα δίκιο», επειδή βρισκόμαστε υπό την Γερμανική κατοχή του μνημονίου. Δεν θα το κάνω όμως διότι ο «αγώνας» τους δεν στρέφεται κατά των καναλαρχών και εκείνων των μελών του πολιτικού συστήματος που πρώτα εξέθρεψαν την κατοχή και τώρα τρέφονται από αυτήν. Αλλά έχει απέναντι τη φτωχοποιημένη κοινωνία που δεν μπορεί να μετακινηθεί για την δουλειά της και αυτοί οι εργατοπατέρες, που κρατούν τη μπαγκέτα, χτίζουν στις πλάτες αυτής της κοινωνίας πλούσια αμειβόμενες πολιτικές καριέρες. Όπως έκανε παλιά ο – και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ-, Αντρέας Κολλάς. Ο κ. «Μετράρχης» λοιπόν που φιλοδοξεί μάλλον να φυτρώσει ένας παχυλός βουλευτικός μισθός ανάμεσα στα πλούσια γένια του, απέδειξε κάνοντας εχθρό την κοινωνία ότι στην Ελλάδα, που γέννησε το μέτρο κι ανακάλυψε στην πορεία το μετρό, τώρα πια δεν έχουμε ούτε το ένα, ούτε το άλλο…