«Δεν ακούω, δε βλέπω, δε μιλάω» μόνο… γελάμε!

Συνέντευξη στην Εύη Κολιού

Φωτογραφίες: Ευαγγελία Σπηλιωτοπούλου

Ένας τυφλός ένας κουφός και ένας μουγκός… τι συμβαίνει όταν αυτοί οι τρεις άνθρωποι συγκατοικούν; Και τι συμβαίνει όταν στη ζωή τους μπαίνει η Ελπίδα; Το αποτέλεσμα σίγουρα είναι ξεκαρδιστικό με εύστοχες και γρήγορες ατάκες. «Είναι μία κλασική κωμωδία», όπως μας είπε ο Σπύρος Πούλης που πρωταγωνιστεί στην παράσταση στο ρόλου του κουφού.

Ας   πάρουμε τα πράγματα  από την αρχή… ο Θανάσης Βισκαδουράκης υποδύεται τον μουγγό, έναν ευαίσθητο, ρομαντικό άνδρα που του αρέσει να γράφει ποιήματα. Ο Σπύρος Πούλης είναι ο

κουφός, ο οποίος παρ’ όλο το πρόβλημά του κινείται με απίστευτη αυτοπεποίθηση και διασκεδάζει μιλώντας στο τηλέφωνο κάτι που είναι τελείως μάταιο.. Ο Σπύρος Σπαντίδας είναι ο τυφλός και ο γόης της παρέας, έχει θάρρος με τις γυναίκες αν και αποφεύγει να τους λέει ότι δεν βλέπει.. πράγμα μάλλον αδύνατο να μην το αντιλαμβάνονται αυτές , όπως θα αποδειχθεί.. Ωστόσο, θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να μπουν στην καρδιά μιας γυναίκας που την υποδύεται η Δήμητρα Στογιάννη. Στην προσπάθεια τους όμως να «εξαφανίσει» ο ένας τον άλλον, οι διάλογοι μπερδεύονται, η επικοινωνία μεταξύ τους περιπλέκεται και το γέλιο δεν σταματά….

-Για 3η συνεχόμενη χρονιά, στο θέατρο Αθηνά πρωταγωνιστείτε σε μία παράσταση που έρχεται να υπενθυμίσει ότι αν υπάρχει φιλία, αισιοδοξία, αγάπη οι δυσκολίες της καθημερινότητας ίσως μπορούν να ξεπεραστούν πιο εύκολα. Ποιο είναι για τον καθένα το αισιόδοξο μήνυμα που σας αφήνει στο τέλος;

Θ.Β. Νομίζω σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς που είμαστε και διανύουμε και μια μεγάλη κρίση, το μόνο με το οποίο που μπορούμε να ξεπεράσουμε το κάθε εμπόδιο είναι η αισιοδοξία, το χαμόγελο και η αξιοπρέπειά μας. Αυτό το δείχνει η παράστασή μας και νομίζω ότι  μαζί με εμάς το απολαμβάνει και το κοινό. Πάντα πίστευα ότι όταν είσαι αισιόδοξος είναι το αντίπαλο δέος του κατεστημένου…

Δ. Σ …και το θέατρο έτσι και αλλιώς και πολύ περισσότερο αυτή η παράσταση αντιπροσωπεύει ακριβώς αυτό το στόχο, να υπενθυμίσει στους ανθρώπους να μην ξεχνάμε να αγαπάμε.

Σ.Π Κοίταξε να δεις αυτό που είπε και ο Θανάσης πριν για τη  μαυρίλα που ζούμε και όλα αυτά… νομίζω ότι αυτό το έργο ενδείκνυται για αυτές τις καταστάσεις, τις δύσκολες. Αφενός μεν ότι γελάνε πάρα πολύ οι άνθρωποι, είναι ένα αστείο έργο και δείχνει ότι παρ’ όλες τις αντιξοότητες οι άνθρωποι όταν θέλουν κάτι το καταφέρνουν. Όταν τα σκέφτεσαι καλά θα ‘ρθουν και καλά. Όταν είσαι μαύρος και τα σκάφτεσαι μαύρα έρχονται και μαύρα.

Σ.ΣΠ. Εγώ δεν το έχω δει το έργο. Δεν μπορώ να ξέρω τι θα μου άφηνε, εμένα προσωπικά. Αν δω μια παράσταση την επόμενη μέρα θα σου πω τι μου έχει αφήσει. Αν δεν τη δω ποτέ, δεν μπορώ να καταλάβω. Τώρα παίζοντας έχω απλά την αίσθηση τι θα μπορούσε να αφήνει στους θεατές. Έχω την αίσθηση ότι δεν τους αφήνει όλα αυτά που είπαν παιδιά. Νομίζω. Γελάνε πάρα πολύ και φεύγουν με ένα πόνο στο στομάχι από τα γέλια και λένε ‘’τι γέλιο αυτή η παράσταση’’. Τίποτα άλλο πιο βαθύ, νομίζω