ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ: Οι μεγάλες διαφορές

Του ΔΗΜΗΤΡΗ Ν. ΠΑΤΣΑΚΗ

Η ανάλυση των πλεονεκτημάτων, των αδυναμιών, των διαφοροποιήσεων και των καλύψεων του περίφημου Εθνικού Συστήματος Υγείας της Βρετανίας απαιτεί πολύ περισσότερο χώρο από αυτόν του παρόντος σημειώματος. 
Με αφορμή τα όσα σχεδιάζονται για την ενίσχυση του πολύπαθου Ε.Ο.Π.Υ.Υ, μετά και την εξαίρεση διαφόρων «ευγενών» ομάδων, όλως συμπτωματικώς με ισχυρή κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και με πολύ δραστήρια «lobby», πιστεύω ότι η μερική –έστω– πληροφόρηση είναι προς τη σωστή κατεύθυνση της ενημέρωσης των πολιτών και όσων προσποιούνται ότι δεν τους αφορά (ακόμη…). Κατ’ αρχάς,

η συνταγογράφηση στο Ν.Η.S. χρεώνεται, και μάλιστα αρκετά ακριβά. Συγκεκριμένα, για κάθε σκεύασμα, ο χρήστης καταβάλλει το ποσό των 7,40 λιρών (8,86 ευρώ). Ο νομοθέτης, έχοντας υπόψη ότι αρκετοί έχουν την ανάγκη συνεχούς λήψης φαρμάκων, εφόσον ο θεράπων ιατρός προκρίνει, παρέχει το δικαίωμα απεριόριστης έκδοσης συνταγών και παροχής σκευασμάτων έναντι 29,10 λιρών (35 ευρώ) για τρεις μήνες ή 104 λιρών (125 ευρώ) για διάστημα ενός έτους. Πέραν της χρέωσης αυτής, ο λήπτης δεν υφίσταται καμία επιβάρυνση, ανεξαρτήτως της αξίας του φαρμάκου. 
Το βρετανικό «κοινωνικό» κράτος, κρατώντας τις «παραδόσεις», εξαιρεί ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού ακόμη και από αυτές τις χρεώσεις. Άτομα κάτω των 16 ετών, έως και 18 εφόσον φοιτούν στη μέση εκπαίδευση, άνω των 60, εγκυμονούσες και σε λοχεία (12 μήνες), επιδοματούχοι λόγω ανεργίας, χαμηλού εισοδήματος κ.ά. εξαιρούνται των χρεώσεων. Η χρηματοδότηση μέσω κυρίως της γενικής φορολογίας και σε αντάλλαγμα των όσων έχει συνεισφέρει ο κάτοικος της Μ. Βρετανίας, όχι απαραίτητα πολίτης της, αρκεί για τους διοικούντες το βρετανικό Ε.Σ.Υ. 
Θα διερωτάται κανείς εύλογα πώς «βγαίνει» το σύστημα με αυτήν τη γενναιόδωρη πολιτική. Κατ’ αρχάς, υπενθυμίζουμε πως εδώ ισχύει απόλυτα ότι «το φθηνό είναι ακριβό», ενώ «το ακριβό συμφέρει». Συγκρίνοντας τα εγχώρια πράγματα, όπου όλοι δικαιούνται και συνεισφέρουν το ίδιο (ή και καθόλου), είναι πολύ πιθανό να το διαπιστώσετε χωρίς πολύ κόπο. 
Οι έχοντες εξηρτημένη απασχόληση στη «γηραιά Αλβιόνα» εισφέρουν από τις αποδοχές τους: 
1. 10,4%-12% για το τμήμα μεταξύ 139-817 λιρών (167-979 ευρώ) εβδομαδιαίως και 2% για το υπερβάλλον ποσό. 
2. 13,8% για αποδοχές άνω των 136 λιρών (163 ευρώ) καταβάλλουν οι εργοδότες, δικαιούμενοι «επιστροφών» 1,4%-3,7% υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις. 
Οι παραπάνω εισφορές αφορούν το σύνολο του ασφαλιστικού «φάσματος» (ασθένεια, μητρότητα, ανικανότητα, σύνταξη, ανεργία, παροχές σε χρήμα και προστατευόμενα μέλη). Το κόστος πλέον των εισφορών καλύπτεται κυρίως από τους φόρους. Ένα μεγάλο μέρος των λοιπών παροχών, κυρίως προνοιακού χαρακτήρα, μέσω ενίσχυσης των χαμηλών εισοδημάτων, είναι καθήκον άλλων αρχών, χρηματοδοτουμένων από τη γενική φορολογία. 
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη και στη Βρετανία, υπάρχουν αναμονές και περιορισμοί δωρεάν πρόσβασης στις υπηρεσίες υγείας. Η σύγκριση, όμως, με τα ημέτερα γεγονότα και επιγενόμενα δεν είναι άξια αναφοράς. Δεν «τυχαίνει», για παράδειγμα