Άρειος Πάγος: Εργατικό ατύχημα η απόπειρα αυτοκτονίας

Με αφορμή τη περιπέτεια μίας πενηντάχρονης εργάτριας αλλαντοποιίας στη Βόρεια Ελλάδα η οποία προσελήφθη το 1993 σε τμήμα παραγωγής και απασχολήθηκε σε διάφορες θέσεις στην ίδια την επιχείρηση, ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι η απόπειρα αυτοκτονίας θεωρείται εργατικό ατύχημα στη περίπτωση που είναι αποτέλεσμα συνεχών πιέσεων του εργοδότη για πρόσθετη εργασία ενώ ταυτόχρονα επιδίκασε για την γυναίκα το ποσό των 60.000 ευρώ. Ας δούμε όμως, το χρονικό των εξελίξεων που οδήγησε στην εξαγωγή

αυτής της απόφασης.
Τον Απρίλιο του 2008 ζητήθηκε από την εργαζομένη να απασχοληθεί επιπρόσθετα και παράλληλα με τον καθαρισμό των χώρων άλλης επιχείρησης του ιδίου ομίλου μέχρι να προσληφθεί καθαρίστρια. Η εργαζομένη όμως, αντέδρασε έντονα και αρνήθηκε την παράλληλη απασχόληση. Οι πιέσεις από την εργοδοτική πλευρά συνεχίστηκαν. Τον Ιούνιο του 2008 ο νόμιμος εκπρόσωπος της επιχείρησης την κάλεσε στο γραφείο του και της ζήτησε πάλι να εργάζεται παράλληλα στην δεύτερη επιχείρηση του ομίλου. Μάλιστα, ο εκπρόσωπος της επιχείρησης της ζήτησε επιτακτικά να συμμορφωθεί, την απείλησε ότι αν δεν υπακούσει θα απολυθεί και την εξύβρισε.
Μετά τη δίμηνη αναρρωτική άδεια που είχε λάβει, τον Αύγουστο του 2008 η εργαζομένη επέστρεψε στην επιχείρηση και τρεις μήνες μετά καταγγέλθηκε η εργασιακή της σύμβαση. Ο Άρειος Πάγος επικύρωσε εφετειακή απόφαση που είχε δεχθεί ότι οι συνθήκες εργασίας ήταν εκτάκτως δυσχερείς και ασυνήθιστες και είχαν προκαλέσει υπέρμετρη καταπόνηση του οργανισμού αυτής, η οποία είχε πολλές φορές διαμαρτυρηθεί για τις συνθήκες αυτές, χωρίς όμως να δίνεται λύση στο πρόβλημά της.
Όπως, αναφέρεται: «Η συνεχής δε πίεση για την εκτέλεση των καθηκόντων της, η απαίτηση του εργοδότη για αύξηση του όγκου της εργασίας της, με την ανάθεση και άλλης εργασίας σε διαφορετικό μάλιστα εργοδότη, η επιμονή του προς τούτο και η απειλητική και εξυβριστική συμπεριφορά του, προκάλεσαν την ψυχολογική και νευρική κατάπτωση της εργαζομένης, εν όψει μάλιστα και του κινδύνου που αντιμετώπιζε να απολέσει την εργασία της σε περίπτωση πραγματοποιήσεως της απειλής, αφού ήταν ανθρωπίνως αδύνατο να αντεπεξέλθει στην εκτέλεση όλων των καθηκόντων της, της οικονομικής ανάγκης που είχε για την εργασία της και τις εξ αυτής αποδοχές και της αδυναμίας της ή τουλάχιστον της μεγάλης δυσχέρειας εξευρέσεως άλλης εργασίας λόγω του ότι ήταν 50 ετών, με αποτέλεσμα, μη έχοντας την ικανότητα να αποφασίσει λογικά, να δημιουργηθούν σε αυτήν τάσεις αυτοκαταστροφής και να προβεί στον αυτοτραυματισμό της».
Το εφετείο αλλά και ο Άρειος Πάγος έκρινε ότι το ατύχημα της εργαζομένης οφείλονταν σε εργατικό ατύχημα ανεξάρτητα εάν οφείλονταν σ’ εκούσια πράξη της. Αυτή η απόφαση δόθηκε διότι προήλθε από βίαιο και ξαφνικό συμβαν στο χώρο εργασίας της πράγμα που δεν θα γίνονταν αλλού υπό άλλες συνθήκες. Οι δικαστές θεώρησαν ότι έπρεπε να αποζημιωθεί με ορισμένο ποσό για την ηθική βλάβη που υπέστη ενώ ταυτόχρονα η απόλυση της κρίθηκε καταχρηστική αφού έγινε για λόγους εκδίκησης.