Άλλο μίγμα διαχείρισης ή πολιτική διέξοδος προς όφελος του λαού;

Του Γιάννη Γκιόκα*

Αυτή τη στιγμή, που οι εργαζόμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα ακόμη πακέτο μέτρων εξαθλίωσης, περιττεύει να αναλωθούμε σε μία περιγραφή των τραγικών συνεπειών που θα έχουν για τη ζωή των λαϊκών οικογενειών.

Ακόμη και οι εκπρόσωποι της τρικομματικής κυβέρνησης, χύνουν κροκοδείλια ή και ειλικρινή δάκρυα, επιστρατεύοντας όμως πάντα το εμπόριο φόβου για το κίνδυνο να «χαθεί η δόση» και το εμπόριο ελπίδας «ότι αυτά είναι τα τελευταία μέτρα».

Το έργο το έχει ξαναδεί ο λαός και έχει πείρα για να βγάλει τα συμπεράσματα του. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία σήμερα

είναι να αναδειχθεί ο χαρακτήρας των μέτρων, γιατί παίρνονται, που στοχεύουν, ποιον ωφελούν.

Ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχει να δοθεί απάντηση σε όλους όσοι βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται κόλαση, αν υπάρχει διέξοδος από τη σημερινή βαρβαρότητα και ποια μπορεί να είναι αυτή.

Η πολιτική της κυβέρνησης, όπως και των προηγούμενων, έχει ως βασικό στόχο:

- Να προχωρήσει η δημοσιονομική πειθαρχία, να πληρώσει δηλαδή ο λαός τα χρέη, που δημιούργησε η καπιταλιστική ανάπτυξη και όξυνε η καπιταλιστική κρίση (στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων με χρηματοδοτικά πακέτα, προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, κοινοτικά πλαίσια στήριξης, δάνεια για να εκτελεστούν έργα, κρατικές προμήθειες κλπ).

- Να εξασφαλιστούν νέα πεδία επενδύσεων, ανάπτυξης και κερδοφορίας για το κεφάλαιο, που περνάει μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, την απελευθέρωση της αγοράς, το χτύπημα των αυταπασχολουμένων και κυρίως μέσα από τη δημιουργία μιας πάμφθηνης εργατικής δύναμης.

Αυτό το μίγμα πολιτικής, που εφαρμόζει η τρικομματική κυβέρνηση μαζί με τους συμμάχους της, την Ε.Ε., το Δ.Ν.Τ., την Ε.Κ.Τ., εκφράζει κατά κύριο λόγο απόψεις χωρών με μικρότερο χρέος, όπως η Γερμανία, Ολλανδία κλπ.

Το άλλο μείγμα πολιτικής είναι αυτό που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από το «Σχέδιο Ανασυγκρότησης», που προτείνει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανάπτυξη και αναδιανομή, με διαγραφή μέρους του χρέους, δηλαδή «κούρεμα» που θα φέρει νέα μνημόνια, διαπραγμάτευση της αποπληρωμής του υπόλοιπου (το οποίο το αναγνωρίζει ως χρέος που πρέπει να πληρώσει ο λαός), ανακεφαλαιοποίηση και δημόσιο έλεγχο των τραπεζών, χαμηλότοκα δάνεια από την Ε.Κ.Τ., ώστε να δανειοδοτηθεί η λεγόμενη «νόμιμη ή υγιής επιχειρηματικότητα» και να προχωρήσει η καπιταλιστική ανάπτυξη.

Καπιταλιστική ανάπτυξη όμως σημαίνει εργαζόμενοι χωρίς δικαιώματα, σημαίνει διαρκής φοροληστεία των λαϊκών στρωμάτων για να εξασφαλίζονται φορολοαπαλλαγές και επιδοτήσεις υπέρ του κεφαλαίου.

Η συμπόρευση με τις χώρες του Νότου, που προτείνει, δηλαδή χώρες, όπως η Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία με μεγαλύτερο χρέος, που θέλουν μια πιο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική, δεν έχει επίσης τίποτα το ελπιδοφόρο για το λαό.

Άλλωστε οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών πρωτοστατούν στην επίθεση εναντίον των λαών τους και διαπραγματεύονται εξ ονόματος των συμφερόντων των δικών τους μονοπωλίων. 20 δισ. ευρώ, με αυξήσεις στον ΦΠΑ και περικοπές κοινωνικών δαπανών που πλή