9.500 «μπράβο» στον Οιδίποδα

Με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα και μουσική που δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ηθοποιοί με τις φωνές και τα σώματά τους, ή παίζοντας τύμπανο, νταούλι, τρομπέτα, πιατίνι, ο «Οιδίπους Τύραννος» χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό

Μουδιασμένα (από προσέλευση κοινού) αλλά όχι «χλιαρά» (όσον αφορά το χειροκρότημα) δόθηκε την Παρασκευή πρεμιέρα των φετινών Επιδαυρίων. Ο «Οιδίπους τύραννος» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Τσεζάρις Γκραουζίνις, με αμιγώς ανδρικό θίασο, συγκέντρωσε στο κοίλον συνολικά περί τους 9.500 θεατές (3.500 την Παρασκευή

Το απέδειξε το χειροκρότημα του φινάλε, τα «μπράβο» που φώναζαν όρθιοι, καλώντας ξανά και ξανά τους ηθοποιούς στην ορχήστρα. Ωστόσο δεν παύει να ήταν μια πρεμιέρα που γέννησε ερωτήματα, δεδομένου ότι μιλάμε για τη μοναδική τραγωδία του Φεστιβάλ Επιδαύρου φέτος. Τι να φταίει για τις άδειες κερκίδες; Η κρίση; Το κόστος βενζίνης και εισιτηρίου; Η διάθεση των συνανθρώπων μας; Είναι πολύ νωρίς να δώσει κανείς απαντήσεις. Η αυλαία μόλις σηκώθηκε κι έπεται συνέχεια πέντε παραγωγών.

Αλλά επειδή τα νούμερα προσέλευσης δεν είναι αυτά που κρίνουν το τελικά αποτέλεσμα μιας παραγωγής, αλλά το αίσθημα που προξενεί στους θεατές και το συναίσθημα με το οποίο φεύγουν από το θέατρο, εδώ έχουμε να κάνουμε πολύ υψηλά «νούμερα». Γιατί παρακολουθήσαμε μια σκηνοθετική πρόταση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, η οποία ευτύχησε στην υλοποίησή της. Μινιμάλ χωρίς να είναι μίζερη. Λόου μπάτζετ, αλλά υψηλής ενέργειας και δύναμης. Δουλεμένη πολύ, καθαρή, καθόλου δήθεν, καθόλου προσωποκεντρική, που «μυρίζει» θέατρο.

Ο Τσεζάρις Γκραουζίνις στήριξε την ευφάνταστη σκηνοθεσία του στον οργανωμένο και δημιουργικό αυτοσχεδιασμό. Με ελάχιστα σκηνικά αντικείμενα (δύο θυρόφυλλα, ένα χαλί, μια καρέκλα, μια αναπηρική πολυθρόνα) και μουσική (Δημήτρης Θεοχάρης) που δημιουργούσαν οι ίδιοι οι ηθοποιοί με τις φωνές και τα σώματά τους ή παίζοντας τύμπανο, νταούλι, τρομπέτα, ένα πιατίνι, έφτιαξε εικόνες που αποκάλυπταν την πηγή της «μαγεία» τους χωρίς να τη χάνουν. Πρόκρινε τον ομαδικό τρόπο αφήγησης, δίνοντας τον πρώτο λόγο στον λόγο, στην υπέροχη ποιητική μετάφραση του Μίνωα Βολανάκη (εξαιρετική επιλογή). Η όλη πρόταση ήταν εντέλει ένα κλείσιμο του ματιού στον θεατή.

Θέατρο μέσα στο θέατρο, με τον 11μελή ανδρικό θίασο, εξαρχής, από την παρέλαση, να δίνει τελετουργική διάσταση στην παρουσία του. Στοιχισμένοι σε σειρά οι άντρες, στο βάθος του προσκηνίου, μας συστήνονται μέσω της εικόνας τους: τα πρόσωπά τους σκυθρωπά, τα ρούχα τους βρώμικα και φθαρμένα (απολύτως στο κλίμα της παράστασης τα σκηνικά και τα κοστούμια του Κένι ΜακΛέλαν). Ο «θίασος» στήνει τα λιγοστά του υπάρχοντα στην άδεια ορχήστρα και μέσα από τον «όλον» γεννιούνται οι ρόλοι, μπροστά στα μάτια των θεατών. Ολοι οι ηθοποιοί δούλεψαν πολύ και φάνηκε, ξεχνώντας μανιέρες κι ευκολίες.

Κέρδισε τις εντυπώσεις
Ο Αιμίλιος Χειλάκης, με ωραία φωνή και παρουσία, είναι ο Οιδίποδας που δέχεται με υπερηφάνεια τη μοίρα του. Παίζο