Το πρώτο και το τελευταίο κείμενό του στο matrix24.gr

10/04/2012@7:44

Τίτλος: Άφαντα ρολόγια…

Ο Μεγάλος Πέτρος, όπως ξέρουμε, αντικληρικαλιστής μέχρι το κόκαλο, είχε καταργήσει τη λευκή καλύπτρα του Πατριάρχη πασών των Ρωσιών, κάνοντας ένα πελώριο βήμα για τον περιορισμό των θρησκευτικών εξουσιών. Συνάμα έκοψε τις γενειάδες όλων των Ρώσων όταν επέστρεψε από το θρυλικό ταξίδι του στην Ευρώπη («την Μεγάλη πρεσβεία») διότι η γενειάδα αποτελούσε τυπική ένδειξη του πιστού. Πως άλλαξαν τα χρόνια;

Αφού το μέγα ωρολόγιο του σοσιαλισμού έπαψε πια οριστικά να χτυπάει στη Ρωσία,

αίφνης οι υπεύθυνοι για την ιστοσελίδα του Ρώσου Πατριάρχη Κυρίλλου Α βρέθηκαν προ απρόβλεπτου αδιεξόδου. Η φωτογραφία του Πατριάρχη που ανάρτησαν στο διαδίκτυο είχε ένα συγκλονιστικό ψεγάδι : στον αριστερό καρπό του κληρικού φιγουράριζε ένα πανάκριβο ωρολόγιο ( μάρκας Breguet, που κοστολογείται 23.000 ευρώ). Πρόκειται περί σκανδάλου; Το ατυχές για τον Κύριλλο είναι ότι, στη συνέντευξη που έδωσε επί τούτου, αρνήθηκε καθέτως και οριζοντίως ότι έφερε το κόσμημα, γι αυτό οι υπεύθυνοι έσπευσαν να εξαφανίσουν το ένοχο αντικείμενο.

Ωστόσο η γυάλινη επιφάνεια του γραφείου όπου είχε καθίσει ο Πατριάρχης αντανακλούσε (μάλλον έβγαζε μάτια) το ένοχο αντικείμενο. Στην αναμόρφωση φωτογραφιών όπου αφαιρούνταν τα εκτελεσμένα μέλη του πολίτ μπιρό οι κομματικοί ήταν μανούλες. Εδώ όμως προδόθηκαν από την ίδια τους την αδέξια πονηριά. Εξαφάνισαν το αληθινό ρολόι αλλά ξέχασαν να το «σβήσουν» και από τη γυάλινη επιφάνεια. Τι ντροπή!

Η Εκκλησία ζήτησε συγνώμη, αλλά αφού οι σχέσεις Κρεμλίνου – Εκκλησίας είναι θερμές και άμεσες (ο Πούτιν υποστηρίζεται σθεναρά από τον Κύριλλο) η συγνώμη περιττεύει καθώς ο νέος Τσάρος δέχεται και την καλύπτρα και πιθανώς δεν ανησυχεί για τα ακριβά ωρολόγια.

25/01/2014@7:34

Τίτλος: Αλέξανδρος Κoζέβ

Τις θερμές ευχαριστίες μας για τον Σπύρο Κουτρούλη που μας θύμισε (στην εφημερίδα «Ρήξη», αριθμός φύλλου 99) την περίπτωση του Αλέξανδρου Κοζέβ, ο οποίος, στη δεκαετία του 40, δίδαξε την Φαινομενολογία του Πνεύματος του Χέγκελ με ακροατές που θα άφηναν προσωπικό έργο: τον Μπατάιγ, τον Αρόν, τον Ιππολίτ (που μετέφρασε την Φαινομενολογία με τόση δεξιότητα ώστε τελικά ταυτίστηκε μαζί της), τον Λακάν, τον Μπρετόν, τον Μερλώ Ποντύ κλπ. Σημειωτέον ότι κάποιος Γερμανός τόνισε ότι τα σχόλια του Ιππολίτ στη Φαινομενολογία επέτρεψαν στους Γερμανούς να διαβάσουν με μεγαλύτερη βαθύτητα το έργο του Φιλοσόφου.
Για να υπάρξει Αυτο-συνείδηση θα πρέπει η επιθυμία να απευθύνεται όχι σε ένα φυσικό αντικείμενο, αλλά σε κάτι που υπερβαίνει την δεδομένη πραγματικότητα. Με άλλα λόγια αυτό που υπερβαίνει τη δεδομένη πραγματικότητα είναι η ίδια η Επιθυμία. Όντως, αποκαλύπτοντας ένα κενό της Επιθυμίας, παρουσία της απουσίας κάποιας πραγματικότητας, είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από το επιθυμητό πράγμα. Οπότε έχουμε την εξής κατάσταση : το Εγώ τρέφεται από επιθυμίες, όντας το ίδιο επιθυμία, δημιουργημένο με άλλα λόγια από την ικανοποίηση της επιθυμίας του.
Η ανθρωπολογική επιθυμία διαφέρει ριζικά από την ζωική επιθυμία διότι δεν απευθύνεται σε ένα πραγματικό αντικείμενο αλλά σε μιαν άλλη Επιθυμία. Με ένα λόγο : έτσι στη σχέση μεταξύ ανδρός και γυναικός, για παράδειγμα, η Επιθυμία είναι ανθρώπινη όχι όταν επιθυμεί το κορμί, αλλά την επιθυμία της γυναίκας. Έτσι, ένα πράγμα άχρηστο από βιολογική σκοπιά (πχ. η σημαία του αντιπάλου) μπορεί να εμπνεύσει επιθυμία επειδή γίνεται αντικείμενο άλλων επιθυμιών. Πρόκειται για μια επιθυμία που είναι μια ανθρώπινη επιθυμία, και η ανθρώπινη πραγματικότητα (διαφορετική από την ζωική πραγματικότητα). Συμπέρασμα;η ανθρώπινη ιστορία είναι η ιστορία των επιθυμούμενων επιθυμιών. Με άλλα λόγια, πάσα ανθρώπινη επιθυμία, ανθρωπογενή, γενεσιουργό της Αυτοσυνείδησης και της ανθρώπινης πραγματικότητας, τελικά είναι λειτουργία επιθυμίας για «αναγνώριση». Οπότε ο κίνδυνος της ζωής δια του οποίου επαληθεύεται η ανθρώπινη κατάσταση, είναι ένας κίνδυνος σχετικά με μια παρόμοια επιθυμία.
Ο Κοζέβ σκηνοθετεί έναν αγώνα μέχρι θανάτου για καθαρό κύρος. Κατά συνέπεια, εκ γενετής ο άνθρωπος είναι είτε Κύριος είτε σκλάβος. Άρα η ιστορική διαλεκτική δεν είναι κάτι άλλο από τη διαλεκτική του Κύριου και του σκλάβου. Με άλλα λόγια, δεν είναι μονάχα ο Κύριος που βλέπει στον Άλλον τον σκλάβο του, αλλά και ο Άλλος αυτοθεωρείται ως σκλάβος.

Δείτε εδώ όλο το αφιέρωμα