Το απολίτικο φύρδην- μίγδην της «Χρυσής Αυγής»!

Όσο και αν η ηγεσία της «Χρυσής Αυγής» δείχνει να έχει αναλύσει με επιδέξιο τρόπο και μέθοδο την τρέχουσα δυσμενή συγκυρία, ώστε, να κεφαλαιοποιεί (για τον εαυτό της), τις αδυναμίες, τις ολιγωρίες και τις αντιφάσεις των «συστημικών δυνάμεων», εν τούτοις, φαίνεται -και έτσι είναι- ότι από καιρό αντιμετωπίζει ένα μείζον «δομικό πρόβλημα» που, αν και προσωρινά δεν «κραυγάζει», στην συνέχεια μπορεί να κρίνει την ύπαρξη αν όχι και το μέλλον της, ως κοινοβουλευτική πολιτική παράταξη. Το «πρόβλημα» αυτό βρίσκει αναφορά στην ποιότητα και το επίπεδο του στελεχιακού δυναμικού. Ήγουν : ο αρχηγός και η

στενή ηγετική ομάδα του «κινήματος» δεν προσπάθησαν ή δεν φρόντισαν επαρκώς να… «διαπαιδαγωγήσουν» τα «πρώτα κύματα» στελεχών που τους ακολούθησαν, με μια «πολιτική παιδεία» ικανή να ανταπεξέλθει στα κρίσιμα ζητούμενα και ζητήματα της μεταβατικής εποχής μας και, άρα, της κρίσης που κλονίζει συθέμελα το εγχώριο πολιτικό (και όχι μόνο), αλλά, και οικονομικό και κοινωνικό γίγνεσθαι.

Αμέσως – αμέσως, σχηματίζεται (λίαν επιεικώς), η εντύπωση ότι ενώ ο κ. Ν. Μιχαλολιάκος και πολύ ολίγοι συν αυτώ, γνωρίζουν τι θέλουν και που αποσκοπούν (!), όλοι οι υπόλοιποι εντελώς ανεκπαίδευτοι πολιτικά, δεν έχουν καμία συνάφεια με τα θεωρητικά κελεύσματα και προτάγματα του αρχηγού και, σαν άλλα κακέκτυπα – αστοιχείωτοι και ημιμαθείς κινηματίες και επαναστάτες- έχουν αρχίσει και δίνουν «στόχο» στους θανάσιμους αντιπάλους τους, καθώς, μια α – πολιτική βιαιότητα και βαναυσότητα στοιβάζεται, -φευ, … «φύρδην – μίγδην» και επικυριαρχεί κάθε άλλης πολιτικής δραστηριότητας! Αυτή – τούτη, λοιπόν, η «εντύπωση» που σχηματίζεται ακόμη και στους πιο μετριοπαθείς αναλυτές και κριτές (sic), του όλου φαινομένου θα είναι, τελικώς, ο καταλυτικός όρος που θα κρίνει αν η «Χρυσή Αυγή» θα αντέξει μεσ’ το λαβύρινθο, τα διαχρονικά τερτίπια και την φαύλη αυστηρότητα της ελληνικής πολιτικής ζωής.

Όθεν : η μέχρι τώρα συμπεριφορά και «μετωπική» δράση της «Χρυσής Αυγής» αποδυναμώνει και, τρόπον τινά, ακυρώνει ακόμη και τα πιο «σοβαρά επιχειρήματα» που μεταφέρει στην φαρέτρα της. Βεβαίως, λόγω της χρονικής διάρκειας της κρίσης και της καταφανούς αδυναμίας των «συστημικών δυνάμεων» να αντιδράσουν, αυτά – τούτα τα επιχειρήματα «ανοικοδομούνται» και, εν πολλοίς, ξαναπαρουσιάζονται βελτιωμένα και ελαφρώς ρετουσαρισμένα. Παρ’ όλα αυτά, όμως, η ύπαρξη (και πιο πέρα) η διόγκωση του «δομικού προβλήματος» που εξετάζουμε, μεγαλώνει όλο και περισσότερο το χάσμα μεταξύ «στρατηγικής σύλληψης» και «εφαρμόσιμης πολιτικής» με αποτέλεσμα ο Ν. Μιχαλολιάκος, παρά το γεγονός ότι έχει την απαραίτητη θεωρητική κατάρτιση και δεξιότητες (για τον χώρο), να απομονώνεται από την ευρύτερη δυσαρεστημένη μάζα και, άρα, τα «εργαλεία» που κρατάει στα χέρια του, να παραμείνουν αδούλευτα επί της ουσίας. Στο τέλος δε, και με τα λάθη που, οιονεί, καταγράφονται ή καταδεικνύονται απροσχημάτιστα επί της πολιτικής αρένας, μπορεί να αποδειχτούν και εντελώς άχρηστα…