ΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΗΜΕΡΑ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ

Σήμερα στη Θεσσαλονίκη ο πρωθυπουργός πρέπει να είναι ειλικρινής. Να πει τα πράγματα ως έχουν και όχι όπως -για κατανοητούς, πλην επικοινωνιακούς ή για διαπραγματευτικούς με την τρόικα λόγους- «σερβίρονται» από το οικονομικό, κυρίως επιτελείο. Αναφέρομαι στο πρωτογενές πλεόνασμα.

Τουλάχιστον οι αρμόδιες υπηρεσίες γνωρίζουν ότι η ρητορική των Στουρνάρα

– Σταϊκούρα έχει «τρύπες». Μια απλή άθροιση στα φορολογικά έσοδα (φυσικών και νομικών προσώπων, πετρελεοειδών, παρελθόντων ετών κ.α.) μας δείχνει ότι υπάρχει υστέρηση περίπου 2 δισ.

Ταυτόχρονα, υπάρχει επιπλέον περικοπή 1,3 δισ. στο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, ενώ δεν έχουν αποδοθεί και πλέον από 600 εκατ. από τις προϋπολογισθείσες ληξιπρόθεσμες οφειλές. Από την εκτέλεση του προϋπολογισμού στο εξάμηνο μάλλον υπάρχει ταμειακό έλλειμμα 1,5 δισ. παρά πλεόνασμα 2,5 δισ.

Η τακτική να τα μοιράζουμε σε παρελθόντα έτη είναι μεν έξυπνη, δεν παύει όμως να συνιστά δημιουργική λογιστική. Εν πάση περιπτώσει. Αυτό που έχει αξία είναι να σταματήσει η δημαγωγική προπαγάνδα, που την έχουμε πληρώσει τόσο ακριβά στο παρελθόν, ότι δήθεν απ’ το πλεόνασμα θα έχουμε αποκατάσταση αδικιών σε μισθούς και συντάξεις και θα υπάρξουν ελαφρύνσεις σε ανέργους και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες.

Όχι πως δεν χρειάζονται, χρειάζονται και παραχρειάζονται, όμως είναι λάθος να καλλιεργούνται φρούδες ελπίδες. Εκτός κι αν υπάρχουν, που δεν θέλω να το πιστέψω, τίποτα αυτοκτονικά κρυφά σχέδια για εκλογικό αιφνιδιασμό.

Θα πρέπει λοιπόν ο Σαμαράς να πει την αλήθεια και μόνο την αλήθεια. Να πει ότι εκπληρώνουμε τις υποχρεώσεις έναντι της τρόικας, συνεχίζουμε να εκτελούμε χωρίς εκπτώσεις το πρόγραμμα και τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει, και στο τέλος του έτους, κάνοντας ταμείο, θα διεκδικήσουμε από τους εταίρους-δανειστές μας καλύτερους όρους αποπληρωμής των δανείων.

Η αισιοδοξία που (μπορεί να) προκύπτει από την γλώσσα της αλήθειας είναι προτιμότερη και πιο στέρεα από την αισιοδοξία των «τρύπιων» αριθμών. Το ίδιο πρέπει να κάνει και με το άλλο θέμα: το χρηματοδοτικό κενό που θα προκύψει μετά τη λήξη του μνημονίου.

Όλοι συνομολογούν τα εξής απλά πράγματα: Η Ελλάδα θα χρειαστεί και νέα οικονομική βοήθεια. Οι εταίροι μας θα μας βοηθήσουν. Για να μας βοηθήσουν, θα ζητήσουν πρόσθετες εγγυήσεις. Το τι βοήθεια θα χρειαστούμε, πώς και πότε θα μας δοθεί, θα το μάθουμε σε περίπου 10 μήνες. Άσε που δεν ξέρουμε πως θα είναι μετά από λίγο καιρό το τοπίο στην περιοχή μας, αν γίνει επέμβαση στη Συρία.

Ας μην προτρέχουμε λοιπόν. Ας επικεντρωθεί η κυβέρνηση στη δουλειά της, γιατί παρά τα λεγόμενα του, συμπαθούς κατά τα άλλα, υπουργού Εργασίας Βρούτση, η ανεργία θερίζει. Η δε ύφεση, ανεξαρτήτως αν θα είναι 4,5% ή 4%, είναι ύφεση. Και έκτος χρόνος ύφεσης είναι καταστροφή που θα πάρει πολλά πολλά χρόνια να αποκατασταθεί.

Όταν μάλιστα η προοπτική είναι να κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις, η ρευστότητα μοιράζεται με το σταγονόμετρο και το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων καρκινοβατεί, αναρωτιέμαι πως μπορεί να έχουμε ανάπτυξη.

Αν λοιπόν ο πρωθυπουργός στη Θεσσαλονίκη πει ότι η ύφεση τελειώνει, η ανεργία μειώνεται, θα μοιράσουμε από το πλεόνασμα που επιτύχαμε, θα συνεχιστεί η βοήθεια από τους δανειστές μας χωρίς πρόσθετες εγγυήσεις πολύ φοβάμαι ότι όχι μόνον δεν θα γίνει πιστευτός, αλλά θα δυσκολέψει και τη ζωή της κυβέρνησής του στο μέλλον.

Ο Σαμαράς μέχρι στιγμής έχει ένα πλεονέκτημα. Μπορεί να έχει γίνει δυσάρεστος με τα μέτρα που έχει πάρει, όμως, προσώρας τουλάχιστον, δεν έχει πει μεγάλα λόγια που να τον εκθέτουν. Έχει καταφέρει να παραμείνει στην εξουσία περισσότερο από όσο ίσως περίμεναν και οι φίλοι του, και τα πήγε περισσότερο καλά στη διακυβέρνηση απ’ ότι περίμεναν οι εχθροί του.

Αν αρχίσει το παιχνίδι της παραμυθίας και της τεχνητής αισιοδοξίας των αριθμών θα χάσει, επειδή τα λόγια του θα έρχονται σε καταφανή αντίθεση με την πραγματικότητα που βιώνουν καθημερινά οι πολίτες. Ναι, αισιοδοξία χρειάζεται. Είναι καλύτερα όμως αυτή να χορηγείται με στάγδην ορό παρά με μεγάλες ενέσεις…