Θερινές διακοπές των σκύλων

Αν υπολογίσουμε ότι κάθε πολυκατοικία των Αθηνών φιλοξενεί και μερικά σκυλιά, καταλαβαίνουμε ότι η θερινή έξοδος προς τις εξοχές και τις ακτές παίρνει μαζί με τα μέλη της οικογένειας και κάποιο ή κάποια από τα σκυλίσια μέλη της οικογένειας.

Δεν κάνουμε βέβαια απογραφή του πληθυσμού των τετραπόδων, άλλωστε η Εταιρεία προστασίας ζώων ρυθμίζει το κατά δύναμιν ώστε ώστε

τα άμοιρα τετράποδα να προφυλάσσονται από τις λογής λογής παγίδες και στερήσεις. Ως εδώ καλά. Ωστόσο υπάρχει – ως εξαίρεση, αλλά υπάρχει – η περίπτωση του ανάλγητου ιδιοκτήτη σκύλου ο οποίος κάνει το εξής απίθανο: βγάζει τον σκύλο του στη βεράντα με κάποια λεκάνη νερό και σκυλοτροφές και του εύχεται σύντομο χωρισμό και καλό καλοκαίρι.

Πράγματι, το σκυλοκαλοκαίρι αποδεικνύεται επιεικώς σαγηνευτικό! Ως γνωστόν ο σκύλος βιώνει την κάθε μέρα ως επανάληψη και δεν κατανοεί την εξαφάνιση του κυρίου του ως φυσιολογική, διότι κάθε μέρα οφείλει να μοιάζει με την προηγούμενη. Αν ο ιδιοκτήτης είχε πάρει το αγαπημένο του τετράποδο και το είχε παραδώσει σε ένα κέντρο φύλαξης τετραπόδων, ο σκύλος μπορεί να δυσαρεστούνταν, αλλά μέσα σε μερικές ώρες θα συνήθιζε. Αλλά η εγκατάλειψη του σκύλου, ο αποκλεισμός του σε μια βεράντα χωρίς νερό και τροφές μετά από τις πρώτες μέρες αποτελεί ένα μαρτυρολόγιο που ξεσχίζει την καρδιά των γειτόνων.

Έτσι αρχίζει το δράμα. Αίφνης, οι μισάνοικτες πόρτες και τα παράθυρα των γειτόνων μεταφέρουν τον σπαραγμό των σκύλων. Δεν πρόκειται βέβαια για το γνωστό μας γαύγισμα που μετά από κάποια ώρα κοπάζει. Ο εγκαταλειφθείς σκύλος έχει εξαντλήσει τα υποτιθέμενα εφόδιά του και το μόνο που του απομένει είναι μια παραλλαγή του γαβγίσματος, κάτι σαν κλάμα απελπισίας που προσλαμβάνει έναν τόνο οδυρμού και σκοτεινής απογνώσεως. Προφανώς το έρμο το τετράποδο κράζει τους γειτόνους σε βοήθεια θεωρώντας τον εξώστη του σπιτιού αποκορύφωμα της …….απανθρωπιάς!

Το συναρπαστικό είναι ότι οι σκύλοι των γειτονικών διαμερισμάτων που παρέμειναν στην πρωτεύουσα αντάμα με τους ιδιοκτήτες τους, μετέχουν στο δράμα των ομοίων τους πολύ πιο πριν από τούς ιδιοκτήτες τους. Μέσα στα μεσάνυχτα οι γείτονες ακούνε πρώτα τον αποκλεισμένο σκύλο και κατόπιν – άγνωστο πως γίνεται η συνεννόηση – αφουγκράζονται και τους δικούς τους σκύλους να γαβγίζουν ζητώντας εσπευσμένα «βοήθεια!» εκ μέρους των γειτόνων. Η κατάληξη εντέλει είτε φέρνει τον σκύλο στα όρια των δυνάμεών του με αποτέλεσμα τον θάνατο είτε ο ερχομός των ιδιοκτητών σώζει τον σκύλο από βέβαιο θάνατο.