ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΟΜΑΔΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΤΟ «ΠΟΤΑΜΙ»;

Από αυτά που εξήγγειλε χθες ο Στ. Θεοδωράκης, σαν πρόγραμμα, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα ότι το «Ποτάμι» του δεν έχει νερό. Δεν είναι καν θολό, ξεροπόταμος είναι. Ούτε έστω μία καινούργια ιδέα, μια διαφορετική πρόταση, όλα αντιγραφή χιλιοειπωμένων πραγμάτων, ενώ είναι και τόσον κακότεχνα συρραμμένα που σου δημιουργεί και απορία για την ικανότητά του, αν και άνθρωπος της τηλεόρασης, στο μοντάζ. Κρίμα.

Αφού δεν είχε νέα, όχι ευχάριστα αλλά ούτε και δυσάρεστα, να μας πει, ας μας πρότεινε τουλάχιστον κάτι το αιρετικό,

κάτι ριζοσπαστικό, κάτι έστω παράδοξο. Κάτι που, διάολε, να μας εκπλήξει. Θα ήταν καλύτερα γι” αυτόν και το κόμμα(;) του.

Όταν επενδύεις στον προσωπικό αντικομφορμισμό και καταλαβαίνεις ότι σε επίπεδο προγράμματος δεν έχεις τίποτε το διαφορετικό να πεις θα ήταν πιο έξυπνο να επεκτείνεις τον αντικομφορμισμό και στις θέσεις, παρά να μαγειρεύεις μια σούπα κοινών τόπων.

Αν νομίζει ο αγαπητός και παλαιόθεν (από το 1977) φίλος Σταύρος ότι με το σερβίρισμα κοινών τόπων θα μπορέσει να κερδίσει συμπάθειες απ” όλο το πολιτικό φάσμα είναι γελασμένος.

Στην πολιτική οι κοινοί τόποι εμπεριέχουν και αποκρυσταλλώνουν κοινωνικές συγκρούσεις, ιδεολογικές φορτίσεις, οικονομικούς συμβιβασμούς, εθνικές προτεραιότητες και οπωσδήποτε πολιτικούς συσχετισμούς σε μια ορισμένη περίοδο.

Οι κοινοί τόποι δεν είναι η κοινή λογική, ο μέσος όρος. Αν αυτό νομίζει ο προσφιλής μου Σταύρος θα ήταν καλύτερα, αντί για κόμμα, να ιδρύσει ένα σωματείο εχεφρόνων πολιτών που έχει ως σκοπό την προώθηση της αλληλοκατανόησης, της αλληλεγγύης, της αγάπης και της προόδου των ανθρώπων.

Τώρα, σε αυτά που είπε, τι συζήτηση να κάνεις και σε τι να αντιπαρατεθείς. Στο υπουργικό συμβούλιο με 20 υπουργούς; Μας το “παν κι άλλοι. Στις εκλογές κάθε τέσσερα χρόνια; Κι αυτό μας το “παν. Στο μικρότερο, αλλά ευέλικτο και αποτελεσματικό κράτος; Ποιός δεν το “χει πει. Στην χρηστή διοίκηση; Αυτό κι αν μας το “χουν υποσχεθεί. Το Εθνικό Παραγωγικό Σχέδιο που θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο; Βρεθήκαμε να το ακούμε. Στην περικοπή κατά 50% της επιχορήγησης των κομμάτων; Μα έχουν κατατεθεί προτάσεις ακόμη και για κατάργησή της.

Μήπως συνιστούν πρωτοτυπία ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το κράτος; Η καθιέρωση της απλής αναλογικής και οι μονοεδρικές περιφέρειες; Η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου; Η επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα και εν γένει των κλεμμένων αρχαιοτήτων; Η πάταξη της γραφειοκρατίας στην απονομή της δικαιοσύνης; Συνιστά καινοτομία η πάταξη της φοροδιαφυγής μέσω της μεταφορά του φόρου περιουσίας στους δήμους; Ή μήπως το transfer pricing -ελπίζω να μην ξέχασε το think capitalization επειδή το αγνοεί;

Τέλος πάντων. Το «Ποτάμι» δεν έχει νερό. Ελπίζω να έχει ανθρώπους (πέραν από τους πρώτους 27), τους οποίους όμως θα περιμένουμε να δούμε για να τους κρίνουμε κι αυτούς. Σίγουρα πάντως, αν και στέρφο σε ιδέες και πρόγραμμα, έχει ρεύμα. Σε Μέσα Ενημέρωσης και δημοσκοπήσεις -τουλάχιστον προσώρας. Και σίγουρα θα «παρενοχλήσει», όπως πιθανολογείται, τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και θα προσελκύσει κάποιους από τους «58» μετά την αποτυχία να φυτέψουν μαζί με το ΠΑΣΟΚ την «Ελιά».

Θα μου πείτε, και μάλλον δικαιολογημένα, «μα περίμενες τίποτε το διαφορετικό;». Η αλήθεια είναι πως όχι. Πάντως δεν περίμενα, παρότι δεν καταπιάστηκε με τον σκληρό πυρήνα των θεμάτων διακυβέρνησης και των ουσιαστικών προβλημάτων που απασχολούν τη χώρα και τους πολίτες της, να κινηθεί στο χώρο της «κοινοτοπίας». Περίμενα να είναι πιο ριζοσπαστικός και πιο αιρετικός και σίγουρα εκτός των ειωθότων.

Τα φρέσκα και διαφορετικά πρόσωπα πρέπει να έχουν και φρέσκιες, αντισυστημικές και διαφορετικές έως και καινοφανείς ακόμη και παράδοξες θέσεις για να αντέξουν στο χρόνο. Για να κυλίσει νερό στο «Ποτάμι» (από μόνιμη πηγή και όχι άπαξ) δεν αρκεί να είσαι αντικομφορμιστής, αναγνωρίσιμος και συμπαθής. Ούτε είναι αρκετό να εκμεταλλευτείς τον διάχυτο ακτικομματισμό της περιόδου ή την γενική πολιτική βαριεστιμάρα.

Και φυσικά δεν περίμενα να κάνει και λάθη. Και μάλιστα, αφού εκτίθεται μόνον στις ευρωεκλογές, δεν περίμενα να πει ότι οι ευρωβουλευτές, που θα εκλέξει, αρχικά θα ενταχθούν στην ομάδα των ανεξαρτήτων (των Μη Εγγεγραμμένων) του ευρωκοινοβουλίου και μετά, αφού ακούσουν, θα κρίνουν σε ποιά πολιτική ομάδα θα ενταχθούν.

Θα περίμενα να γνωρίζει, ή τέλος πάντων να τον είχε ενημερώσει κάποιος, ότι στην Ομάδα των Μη Εγγεγραμμένων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κυρίως συμμετέχουν ακροεθνικιστές, αντιευρωπαϊστές και φασίστες. Για παράδειγμα, στους «Ανεξάρτητους» είναι η Ζαν Μαρί Λεπέν, ο πατέρας της και οι άλλοι του γαλλικού Εθνικού Μετώπου, οι ακροδεξιοί (FPO) του Αυστριακού Ομπερμάγιερ, οι φασίστες του κόμματος Jobbik της Ουγγαρίας και το PVV της Ολλανδίας και πάει λέγοντας. Υποθέτω, ο Σταύρος, τώρα που το μαθαίνει, να μεταβάλει άποψη για το που θα (πρέπει να) ενταχθούν, εφόσον εκλεγούν, οι άνθρωποί του στο Ευρωκοινοβούλιο. Και τούτο επειδή υπάρχει ο κίνδυνος, τυπικά, να είναι στην ίδια ομάδα με τους Χρυσαυγίτες ευρωβουλευτές.

Και οπωσδήποτε δεν πρέπει να τον πιάσουμε από τη μύτη, αφού είναι στην αρχή ακόμη. Τώρα, ο Σταύρος και οι συνεργάτες του, μαθαίνουν να κολυμπούν στα νερά, και μάλιστα τα ποταμίσια, της πολιτικής. Έχουν(;) χρόνο για να συνηθίσουν τα παγωμένα ύδατα και να δημιουργήσουν ρυάκια στην κοινωνία. Αρκεί βέβαια να μην κυριαρχηθούν από μια τελολογική ερμηνεία για την εμφάνισή τους στην πολιτική ιστορία…