ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Παζολινικές «φόρμες» και αναγωγές…      

Ο κ. Σαμαράς κέρδισε τις εκλογές του Ιουνίου με το… «σύνθημα» ότι αν εκλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα και σχηματίσει, τελικώς, κυβέρνηση, οι… «Ευρωπαίοι Εταίροι» δεν θα μας δώσουν την επόμενη δόση, που ήταν προκαθορισμένη να δοθεί πάνω-κάτω τον ίδιο μήνα! Έλεγε,

επίσης, ότι με μια «κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ» και, σύμφωνα, με τις απόψεις του κόμματος αυτού, η Ελλάδα πολύ σύντομα θα εγκατέλειπε την «Ευρωζώνη» και θα καταντούσε ένα φτωχό και αποκλεισμένο κράτος! Έλεγε και άλλα πολλά ο πρωθυπουργός της χώρας και, τώρα, 100 μέρες μετά, όλα τούτα ομοιάζουν παραδόξως με… «προβολές» όχι, τόσο… στο, υποτιθέμενο, μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς, ως γνωστό το κόμμα αυτό δεν έγινε ποτέ κυβέρνηση, όσο,  στο… δικό του, προσωπικό μέλλον! : εκατό, σχεδόν, μέρες μετά τον σχηματισμό της κυβέρνησής του ο Αν. Σαμαράς αντιλαμβάνεται ξεκάθαρα τι έχει συμβεί…

Ούτε την δόση έχουμε πάρει… (!), μιας και πάει –καλώς εχόντων των πραγμάτων- για τον ερχόμενο Νοέμβριο, αλλά, και μέχρι, τότε, – ποιος ξέρει και, κυρίως, ποιος μπορεί να εγγυηθεί με ασφάλεια, ότι θα συνεχίσει να υπάρχει «ευρωζώνη» ή αν υπάρχει η «ευρωζώνη» θα είναι ίδια με αυτή που γνωρίζουμε ως τα σήμερα; Ήγουν: ο πρωθυπουργός βρίσκεται στην… «δυσάρεστη θέση» που θα βρίσκονταν εάν γίνονταν, φυσικά, ποτέ κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ! Και όσο και αν επιχειρεί να το κρύψει μέσα από τις επιτυχημένες, εν πολλοίς, διεθνείς επαφές του, αυτή είναι η πραγματικότητα και το γνωρίζει. Επιπλέον, θα αντιμετωπίσει το αμέσως προσεχές διάστημα μια πρωτοφανή δοκιμασία με το πέρασμα των μέτρων από την βουλή και την αντιμετώπιση της κοινωνικής αναταραχής που πολύ θα ήθελε, αυτή την δοκιμασία, να την περνάει όχι ο ίδιος, αλλά, ο… κ. Τσίπρας…

Ο «ισχυρός φίλος», ουσιαστικά, για τον κ. Σαμαρά είναι οι διεθνείς συσχετισμοί δυνάμεων, που δείχνουν να τον ευνοούν και να τον σιγοντάρουν : στην Ευρώπη, αλλά, και σ’ όλο το «Δυτικό κόσμο» σήμερα έχει κυριαρχήσει το ιδεολογικό – πολιτικό «μείγμα»  που και ο ίδιος εκφράζει. Μέσα σ’ αυτόν – τούτο το ευρύτατο σχηματισμό των «Ευρωπαϊκών Λαϊκών Κομμάτων»  που μονοπωλούν, αναντίλεκτα,  στο πολιτικό γίγνεσθαι, μπορεί πιο εύκολα  να διαμορφώσει συμμαχίες και σχεδιασμούς απ’ ότι θα μπορούσε, (πάλι), ας πούμε, ο… Αλ. Τσίπρας. Αλλά, αυτό από μόνο του, επ’ ουδενί, δεν φτάνει : αν το «εσωτερικό μέτωπο» δεν πάει καλά, εξίσου, με το «εξωτερικό μέτωπο», λίαν συντόμως,  η «συγκυβέρνησή» του θα έχει τους πρώτους σοβαρούς τριγμούς και ρωγμές. Και, τότε, θα αντιληφθεί, πάλι, ότι αυτός ο ίδιος είναι αυτός που έχει, τρόπον τινά,… «αποκλειστεί» και, μάλιστα, πολύ πιο γρήγορα απ’ ότι υπολόγιζε!  Όπως προέβλεπε, άλλωστε, ότι θα πάθαινε σίγουρα και ο… πολιτικός του αντίπαλος!…