ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Στο Ζαγόρι: Ένα ταξίδι στο χρόνο…

Διανύοντας περίοδο διακοπών και θέλοντας, πράγματι, να ανακόψω, λίγο, τις σκληρές συνήθειες των αρθρογράφων που ασκούνται ανηλεώς με τα περί πολιτικής, σήμερα, με αφορμή ένα ταξίδι, θα εκτρέψω, κάπως, τον λόγο: θα δώσω «Χώρο» -εντελώς από καρδιάς- στην «γενέθλια γη» των προγόνων και δη της οικογένειάς μου. Το ταξίδι μου, λίαν προσφάτως, – εκεί, βαθιά μέσ’ την «αρχέτυπη Πίνδο», και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Ζαγορίου στο Nομό Ιωαννίνων, κλιμακώθηκε αναπάντεχα και εξελίχθηκε σ’ ένα μείζον γεγονός αναζωπύρωσης της μνήμης : ένα εξαιρετικής

σημασίας «πισωγύρισμα» σε εστίες και αναφορές -αξιακές και ηθικοκοινωνικές- που, προσωπικά, με διαμόρφωσαν και, εν πολλοίς, με «έφεραν» ως εδώ. Στο Κουκούλι Ζαγορίου, το χωριό γέννησης του δίκαιου και καλού πατέρα μου, ιδιαίτερα, κοντοστάθηκα και, μέσα στην «Καλονυχτιά» και την καθαρότητα του βουνού, πήρα βαθιές και πραγματικές ανάσες συναισθηματικής σιγουριάς : από ’δω είμαι, είπα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία, πλέον, γι’ αυτό…

Επισκέφθηκα την πανέμορφη -η δεύτερη πρόσθετη οικοδομή της έγινε περί το 1600!- Eκκλησιά μας, το «παλιό» και το πιο «νέο» Σχολειό του χωριού (καθώς τα γράμματα εκεί ανθούσαν πολύ πριν ο… Παλαιών Πατρών πει να σηκώσει το θρυλικό «λάβαρόν» του), το Πνευματικό Κέντρο – Μουσείο «Κώστας Λαζαρίδης», που ιδρύθηκε από την Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή και, ιχνηλατώντας τις διαδοχές των προσώπων και των πραγμάτων, διέκρινα ξανά το «απαράμιλλον» : όταν το θέλουν οι Άνθρωποι και το ’χουν βαθιά μέσα τους τότε μπορούν να χτίσουν την Ζωή τους όχι μόνο με σκληρή δουλειά, ευπρέπεια και καλαισθησία όπως της πρέπει, αλλά, και με αυθεντική υψηλοφροσύνη και παραδειγματισμό όπως της αξίζει. Όλα τα ζητούμενα σ’ αυτή – τούτη την άκρη της πατρίδας μας, υπήρξαν αείποτε, θαρρείς, συμπυκνωμένα αυτονόητα : ένας καθημερινός τρόπος ζωής που έδινε απαντήσεις από… «το τότε» για… «το μετά»…

«Στις Βρύσες» με τις καμάρες, στα σοκάκια τα σμιλεμένα με την παλιά Ηπειρώτικη τέχνη, «στα Τσούλια» και στο Ποτάμι, – στο σημείο που κατέβαινε η Σαρακατσάνα γιαγιά μου με τα κορίτσια της για νερό ή και για καθαριότητα, κάθισα και διάβασα «σελίδα – σελίδα» ξανά το παρελθόν : άκουσα Γνωστές και Άγνωστες φωνές : τους χαμένους διαλόγους ηρωϊκών και όμορφων Ανθρώπων που, όντως, ποτέ δεν φοβήθηκαν την ζωή, διότι, η ζωή τους ήταν ένας «διαρκής πόλεμος», αλλά, και ποτέ δεν έπαιξαν με την αξιοπρέπεια και την δικαιοσύνη μεταξύ των ανθρώπων. Για τούτο προόδευσαν όλοι τους μέχρι τα σήμερα και, όπου και αν βρίσκονται αυτή την ώρα, ό «γενέθλιος τόπος» είναι γι’ αυτούς και… «ιερός τόπος» που δεν του πρέπει καθόλου να αλλοιωθεί και να παρερμηνευθεί (από την σύγχυση των καιρών), μέσα στον χρόνο. Να μείνει μόνο τού πρέπει εκεί, ακέραιο σημείο αναφοράς όλων μας. Ανεξίτηλο σύμβολο, – (γιατί όχι;), όλων των Ελλήνων που θέλουν και μπορούν.