ΠΡΟΣΟΧΗ, ΕΡΧΕΤΑΙ ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΠΙΘΕΩΡΗΤΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΩΡΑ…

Σε δυο βδομάδες τελειώνει το καλοκαίρι. Μας έρχεται λοιπόν το «καυτό Φθινόπωρο», όπως όλοι το προφητεύουν. Ελπίζω να μην είναι τόσο δραματικές, όπως λένε, οι δημόσιες υποθέσεις. Ούτε τόσο εκρηκτικές οι κοινωνικές αντιδράσεις. Ελπίζω να μην αναγκαστούμε να συμφωνήσουμε με τον ποιητή ότι ταξιδεύουμε με τον Χάρο στο πλευρό μας.

Ούτε ν’ αναγκαστούμε να σιγοψιθυρίσουμε ότι στον κόσμο που ζούμε υπάρχουν πλήθος φωνές, αλλά καμιά δεν είναι η δική μας. Θα ήταν πραγματικά εφιαλτικό ν’ αναγκαστούμε να ομολογήσουμε ότι

ανάμεσα σε δυο πικρές στιγμές δεν έχεις καιρό μήτε ν’ ανασάνεις/ ανάμεσα στο πρόσωπό σου και το πρόσωπό σου/ μια τρυφερή μορφή παιδιού γράφεται και σβήνει.

Ελπίζω ότι κυβέρνηση, κόμματα, συνδικάτα και πολίτες να έχουν συνειδητοποιήσει πως αν ξεσπάσει, όπως προαναγγέλλεται, κοινωνικός πόλεμος, αυτός ενδέχεται να λάβει χαρακτηριστικά εμφυλίου εάν δεν μπορέσουν να τον μανιπουλάρουν οι θεσμικά οργανωμένες και εκ του συντάγματος υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις και κοινωνικές οργανώσεις.

Αν οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες (της Κεντροδεξιάς στην οποία αθροίζεται και το ΠΑΣΟΚ, και της Κεντροαριστεράς με κυρίαρχη δύναμη τον ΣΥΡΙΖΑ), από κοινού με υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις και φωτισμένα μυαλά από το χώρο της επιστήμης και της εργασίας, δεν επεξεργαστούν ένα ρεαλιστικό, βιώσιμο και αισιόδοξο σχέδιο Μεγάλων Συμπτώσεων, τότε τα άκρα και οι ηγεσίες τους θα γίνουν ο Γενικός Επιθεωρητής της χώρας.

Αν κάτι δεν χρειάζεται αυτή τη στιγμή ο τόπος είναι Μεγάλους Ιεροεξεταστές της ηθικής, της πολιτικής, της επιχειρηματικής και κοινωνικής του εξέλιξης. Διάφοροι εθνικοί ακτιβιστές, καθαρσιολόγοι της πεντάρας, ιδεοληπτικοί της πολιτικής και φλύαροι άμα και ιδιοτελείς δημοσιολογούντες μπορεί να είναι ή να μην είναι συμπαθείς ως φιγούρες, το ίδιο και οι οργανώσεις ή τα Μέσα τα οποία εκφράζουν, όμως δεν είναι αυτό που χρειάζεται η χώρα ή απαιτούν οι περιστάσεις και οι προτεραιότητες που πρέπει να τεθούν σήμερα για να αποδράσουμε από τον βούρκο στον οποίο βυθιζόμαστε.

Μπορεί να είναι καλοί, ακόμη και απαραίτητοι, ως μοχλοί πίεσης του συστήματος. Μέχρι εκεί όμως. Η χώρα χρειάζεται, επειγόντως, εθνικό σχέδιο για έξοδο από την οικονομική, πολιτική, κοινωνική και μορφωτική κρίση που τη μαστίζει. Χρειάζεται σοβαρό πρόγραμμα εκτεταμένης παραγωγικής ανασυγκρότησης. Οι μέρες της είναι μετρημένες όσο συνεχίζεται το δημοσιονομικό λοιμοκαθαρτήριο.

Η πολιτική τάξη πρέπει, επιτέλους, να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν εκείνον το βάτραχο που όταν έβλεπε να πεταλώνουν το άλογο σήκωνε κι αυτός το πόδι του. Πρέπει να κατανοήσει ότι η χώρα έχει ανάγκη από κοινούς τόπους και ρεαλιστικές προτάσεις για να λύσει τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες της. Χρειάζεται μετρήσιμους στόχους να θέσει και να επιτύχει, και όχι αρλούμπες ή επικοινωνιακά success story που έχουν μετατρέψει τη ζωή, ιδίως των ανθρώπων των λαϊκών τάξεων, σε επικίνδυνο παιχνίδι.

Αυτή τη στιγμή το κοινωνικό-οικονομικό τοπίο θυμίζει ναρκοπέδιο κι ας τυρβάζει περί άλλων η συγκυβέρνηση. Δεν ξέρω τι θα πράξει η Μέρκελ μετά τις γερμανικές εκλογές, δεν ξέρω τι λένε για βοήθεια εξ Αμερικής του Ομπάμα, δεν ξέρω τι θα γίνει με τα κουρέματα του χρέους. Αυτό που ξέρω είναι ότι μπαίνει ο Σεπτέμβριος και η κυβέρνηση, αλλά και η αξιωματική αντιπολίτευση, χρειάζεται να μιμηθούν τους χορευτές. Να κάνουν πιρουέτες προκειμένου να ελέγξουν τα επερχόμενα.

Αν η ιθύνουσα πολιτική και επιχειρηματική τάξη δεν συναισθανθεί τις ευθύνες της τότε οι εξελίξεις θα μας οδηγήσουν οριστικά στο περιθώριο. Για να καταφέρουμε να μην πνιγούμε στη μεγαλύτερη τρικυμία που έρχεται χρειάζεται ν’ αλλάξουμε ρότα. Γκρινιάζοντας και καβγαδίζοντας μεταξύ μας για το ποιος έβλαψε ή βλάπτει περισσότερο τη χώρα, το μόνο που θα καταφέρουμε είναι τα νέα παιδιά να γράψουν στους τάφους μας: Σα μια σταλιά μελάνι σε μαντίλι η πλήξη απλώνει. Και να φτύνουν…