Πάσχα στη Κεντρική Λεωφόρο

«Κάνε Πάσχα στο χωριό, και Χριστούγεννα στην πόλη» λέει η λαϊκή σοφία. Πιστός στην ετυμηγορία της , χρόνια τώρα ταξίδευα Μεγαλοβδομαδιάτικα στην ανοιξιάτικα ευωδιαστή Ελληνική ύπαιθρο για να γιορτάσω με κατάνυξη αλλά και λαμπρότητα το Πάσχα. Είτε σε κορφοβούνια ανέβαινα είτε σε ακροθαλασσιές κατέβαινα ποτέ δεν αποστάτησα από την εκδρομική

παράδοση, συνεπής προς τις Αναστάσιμες σημειώσεις του Παπαδιαμάντη όπου : «Λαμπρή ανατέλλει δια τους κατοίκους των επαρχιών, των πόλεων, των κωμοπόλεων, των χωριών, όσον διασώζονται καθαρώτερον και εκδηλούνται εμφανέστερον του Εθνικού βίου τα ήθη κι έθιμα. Εκεί αι γλυκύταται παραδόσεις, εκεί αι ελληνικώταται συνήθειαι»

Πρέπει επίσης να ομολογήσω ότι ως οδηγός ουδέποτε δυσανασχέτησα από ταλαιπωρίες, συνωστισμούς και μποτιλιαρίσματα σε κακοτράχαλους εθνικούς δρόμους ή από υπερτιμημένη βενζίνη και υπέρογκα διόδια , προκειμένου να είμαι ακριβής στο καθιερωμένο ραντεβού με τα γνήσια παραδοσιακά Πασχαλινά έθιμα που προσφέρει με ιδιαίτερη αίσθηση η ελληνική επαρχία. Αφού έκανα την ανάγκη φιλοτιμία έκανα και τα στραβά μάτια που η τιμή της βενζίνης υπερδιπλασιάστηκε από το 2009. Χώρια που έλεγα χαλάλι και στις αυξήσεις των διοδίων ,παρότι γνώριζα ότι στην Ισπανία με παρόμοιο εδαφολογικό σχηματισμό και γεωγραφικό ανάγλυφο ο εκεί οδηγός πλήρωνε 12 φορές λιγότερο για τις ίδιες αποστάσεις.

Πίστευα ότι τσοντάροντας κατιτίς παραπάνω σύντομα θα απολάμβανα άνετη οδήγηση, αισθητή μείωση του χρόνου διαδρομής και , προπαντός, ασφάλεια με καλοστρωμένες οδικές αρτηρίες διπλής κατεύθυνσης με προστατευτική νησίδα, σωστή σήμανση και ικανοποιητικό φωτισμό. Κι ας έχει φτάσει το κόστος αλέ-ρετούρ Αθήνα –Θεσσαλονίκη τα 45,70 ευρώ και Αθήνα – Καλαμάτα μετ΄ επιστροφής τα 25,20. Δεν πειράζει, μονολογούσα, κάθε φορά που έβαζα το χέρι στη τσέπη, μια φορά μόνο κάθε Πάσχα πηγαινοέρχεσαι οδικώς. ‘Άσε που όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή των βασικών οδικών αξόνων, έλεγα ο αφελής, το έργο θα μείνει στη χώρα. Με λίγα λόγια εκτός από εκμεταλλευόμενος πληβείος φορολογούμενος ήμουν και μεγάλο κορόιδο.

Πρώτα απ’ όλα, από τις πέντε συμβάσεις που υπέγραψε το 2007 η κυβέρνηση Καραμανλή-Σουφλιά με τους ιδιώτες στους οποίους παραχώρησε την εκμετάλλευση των υπό κατασκευή εθνικών οδών για δεκαετίες, οι τέσσερις έχουν διακοπεί παραπάνω από ενάμιση χρόνο. Σε αυτές τις συμβάσεις παραχώρησης, που ψηφίστηκαν στη Βουλή , το Δημόσιο ανέλαβε, ως αναμενόταν, εξωπραγματικές υποχρεώσεις. Και με τη συνήθη ασυνέπεια του να τις εκπληρώσει η ζημιά ήταν αναπόφευκτη. Υπό το περίπλοκο, ατελέστατο και, σε κρίσιμα ζητήματα, «λεόντειο» εις βάρος του νομικό πλαίσιο το Δημόσιο εκτέθηκε στις απαιτήσεις των παραχωρησιούχων για αποζημιώσεις της τάξης των 1,2 δισ. Ευρώ. Αποτέλεσμα; Τα έργα έμειναν στο ράφι.

Σήμερα, με αφορμή τη παράσταση της Ολυμπίας Οδού απ’ όπου απεστάλη το μήνυμα της επανεκκίνησης των μεγάλων έργων υποδομής , οι τρείς κυβερνητικοί εταίροι ανέλαβαν να «διακανονίσουν φιλικά» τις αποζημιώσεις ώστε οι εργολάβοι να πάρουν 350 εκατ. ευρώ. Το κακό είναι ότι το ποσό καταβάλλεται από τον κρατικό προϋπολογισμό και επιβαρύνει τους φορολογούμενους πολίτες . Το χειρότερο, ότι συνεχίζεται η προείσπραξη των εσόδων από τα εκχωρηθέντα στους παραχωρησιούχους διόδια παρά τα ημιτελή , υπό εκτέλεση αλλά και τα ανύπαρκτα τμήματα των οδικών αξόνων, προς ταλαιπωρία και σημαντικούς κινδύνους για την ασφάλειά των οδηγών.

Αν λοιπόν εξαιρέσει κανείς τα ελάχιστα ίδια κεφάλαια των εργολάβων και τα τραπεζικά δάνεια, η συμμετοχή του Δημοσίου, τα κοινοτικά πακέτα και τα διόδια που έχουν εισπραχθεί καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της χρηματοδότησης της κατασκευής των εθνικών οδών. Από πού κι ως πού, λοιπόν, το Δημόσιο που αναγνωρίζει πως τα έργα θα έχουν αποσβεστεί το 2022, παραχωρεί «μεγαλόψυχα» στους ιδιώτες την εκμετάλλευση τους για άλλα 15 χρόνια; Υπό αυτή τη έννοια, εμείς οι οδηγοί, ακόμα και οι περιστασιακοί των εορτών, δεν είμαστε απλά κορόιδα αλλά κερατάδες και δαρμένοι.

Προσωπικά, δεν έχω κανένα άλλο αντίδοτο στο δικαιολογημένο , πιστεύω, θυμό μου από το να μη βγω φέτος το Πάσχα έξω από το κλεινόν άστυ. Στο κάτω –κάτω η ευσέβεια απέναντι στα Θεία Πάθη και αγαλλίαση της Λαμπρής είναι πολύ εσωτερικό ζήτημα, το οποίο δεν ανθεί μόνο στην αναγεννητική ύπαιθρο. Εξάλλου ηρεμία, παρηγοριά, ψυχικό βάλσαμο προσφέρει και η ταπεινή Αθηναϊκή Πασχαλιά. Καλό Πάσχα!

Υ.Γ. ¨Όπως έγραφε ο κοσμοκαλόγερος Παπαδιαμάντης : «…ο λαός, δουλεύων, τυραννούμενος, πενόμενος, αγροδίαιτος, διασπειρόμενος κατά κώμας και χωρία, μη έχων πόρους να κτίσει μεγάλας και λαμπράς εκκλησίας, έκτισε πολλάς και πενιχράς.» Αντιθέτως οι ιδιωτικές κατασκευαστικές εταιρείες , με τα λεφτά των άλλων, κυρίως με αυτά του ίδιου πενόμενου λαού, κτίζουν “μεγάλας και λαμπράς” οδικές αρτηρίες με μικρό ρίσκο και μεγάλο ίδιον όφελος.