Πάρε κόσμε!

«Κάθε φορά που ένας Γερμανός, Αυστριακός ή Ολλανδός πολιτικός αναφέρεται στην έξοδο μας από την ευρωζώνη, λέω στον εαυτό μου: Πώς μπορώ να συμβάλλω ώστε να ιδιωτικοποιηθούν οι εγχώριες δημόσιες επιχειρήσεις, όταν όποιος επιχειρηματίας θα ήθελε να επενδύσει ευρώ στην Ελλάδα, δεν ξέρει αν η χώρα στη συνέχεια υποχρεωθεί να επιστρέψει στη δραχμή;» Αυτά αναρωτήθηκε ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς σε πρόσφατη συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung.

Σε ποιο περιβάλλον διεθνούς αξιοπιστίας και νομισματικής σταθερότητας θα προχωρούσε οποιοσδήποτε σε επενδύσεις στην Ελλάδα, όταν η χώρα απειλείται κάθε τόσο από μερικούς εταίρους της με ακρωτηριασμό από την Ευρωζώνη. Και προσθέτω εγώ, σε ποιο κοινωνικοπολιτικό κλίμα θα καλούταν να έρθει να βάλει τα λεφτά του κάθε πρόθυμος ξένος επιχειρηματίας, με μια βαλλόμενη πανταχόθεν τρικομματική κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί να βρει ισορροπία ανάμεσα στη δημοσιονομική πειθαρχία και τη λιτότητα από τη μια, και τη τόνωση της ανάπτυξης για την ανάσχεση της ύφεσης από την άλλη.

Χώρια που η ίδια η ευρωζώνη μοιάζει να αφήνει, τουλάχιστον μέχρι τις Γερμανικές εκλογές, την αναξιόχρεη Ελλάδα σε καταστολή παρέχοντας της σταγόνες χρηματικού ορού μέχρι να δείξει σημάδια βελτίωσης. Αλλά, μπορούμε να μιλάμε για ανάνηψη μιας χώρας στεγνής από ρευστότητα και μεγάλη μερίδα της κοινωνίας της , των ανέργων συμπεριλαμβανομένων, στο όριο θραύσεως; Ναι επιμένει η Μέρκελ. Που απογοητευμένη αναρωτιέται γιατί δεν επιτεύχθηκε ο στόχος της είσπραξης των 15 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις το 2012 στην Ελλάδα, αλλά μόνο 100 εκατ. ευρώ.

Γίνεται έτσι φανερό ότι είτε η Μέρκελ και οι τροϊκανοί ζουν σε άλλο πλανήτη, είτε η αμήχανη ελληνική κυβέρνηση μόλις προσγειώθηκε στη γη. Και τα δύο δεν συμβιβάζονται. Πρώτον, γιατί η μονοδιάστατα αυστηρή Γερμανίδα καγκελάριος θεωρεί τη δογματική νεοφιλελεύθερη συνταγή των ιδιωτικοποιήσεων πανάκεια για την ανάπτυξη, παρότι πουθενά παγκοσμίως δεν συναρτώνται και μάλιστα σε συνθήκες παρατεταμένης κρίσης.

Και δεύτερον, γιατί η εγχώρια κυβέρνηση σπεύδει έντρομη να εφαρμόσει το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, προσφέροντας απαξιωμένες τις δημόσιες επιχειρήσεις σε εξευτελιστικές τιμές , αγνοώντας τις πιθανότητες να προκαλέσει με το ξεπούλημα από κοινωνικό διχασμό έως ολοσχερή ανθρωπιστική κρίση.

Δεν θέλω εδώ να μπω στις λεπτομέρειες του κρατικοδίαιτου και κρατικοκεντρικού αναπτυξιακού προτύπου της χώρας και τη διαπλοκή του πολιτικού συστήματος με το πελατειακό και συντεχνιακό συστήματος παροχών στις δημόσιες επιχειρήσεις. Ούτε, επίσης, θα αναφερθώ στα επιχειρήματα που τονίζουν ότι οι μαζικές ιδιωτικοποιήσεις συντείνουν στην αποανάπτυξη και στην αύξηση του ελλείμματος και του χρέους. .

Αυτό που ξέρω, αλλά περισσότερο φοβάμαι, είναι ότι θα πάμε άκλαυτοι. Γιατί έστω κι αν πεισθεί κανας μεγιστάνας εν μέσω ύφεσης να επενδύσει σε μια ελλειμματική δημόσια επιχείρηση, και όχι σε νέο πρότζεκτ, το ελληνικό κράτος θα βουτήξει μακροπρόθεσμα στο γκρεμό που έσκαψε για να απαλλαγεί απ΄αυτή. Οπωσδήποτε η εισροή κεφαλαίων από τις ιδιωτικοποιήσεις θα δημιουργήσει μια πρόσκαιρη πλασματική εικόνα πλεονάσματος, ενώ ο κρατικός προϋπολογισμός θα ελαφρυνθεί από την μη καταβολή κονδυλίων για την επιχορήγηση των δημόσιων επιχειρήσεων.

Υπάρχει , όμως, και αύριο. Και τότε το δράμα πιθανόν θα είναι βαρύτερο από τη πληρωμή παλιών αμαρτιών. Κανένα κρατικό έσοδο από τις όποιες επικερδείς δημόσιες επιχειρήσεις τύπου ΕΛΠΕ ή ΟΠΑΠ, μείωση εσόδων λόγω της χαμηλής κατανάλωσης εξ αιτίας μισθολογικών μειώσεων, εκτεταμένων απολύσεων και παγίωση της ευέλικτης εργασίας . Δώρο άδωρο. Και μάλιστα σε στυλ το «αφεντικό τρελάθηκε» στη φούρια του «πάρε κόσμε, τσάμπα».

Χωρίς, λοιπόν, εθνικό σχέδιο, πρόγραμμα και επιλογή συμμετρικού μοντέλου ανάπτυξης, οι ιδιωτικοποιήσεις κινδυνεύουν να λάβουν συμβολική αξία, βορά στο διψαλέο ηγεμονισμό και το καιροσκοπισμό των δανειστών. Γι’ αυτό και απορώ με την πρεμούρα , τη μεγαθυμία και τη γενναιοδωρία της κυβέρνησης να προσφέρει μπιρ παρά δημόσιο χώρο υπέρ του τυχοδιωκτικού κανιβαλικού πλουτισμού. Καταλαβαίνω τη πεισματική πίεση που δέχεται , σύμφωνα με όσα έχει υπογράψει, αλλά προέχει η συνοχή της κοινωνίας από τη βιασύνη που οδηγεί σε περαιτέρω φθορά τη κλονισμένη χώρα.