Όταν ο Στάλιν λεγόταν Σταύρος Παπαδόπουλος

Τον Ιανουάριο του 1913 ένας άνδρας του οποίου το ελληνικό διαβατήριο έφερε το όνομα Σταύρος Παπαδόπουλος ταξίδεψε από τη Ρωσία μέσω Κρακοβίας και αποβιβάστηκε από το τρένο στο σταθμό του Βορρά της Βιέννης , αναφέρει το BBC για να συνεχίσει την περιγραφή, που την αποδίδει στον τότε αρχισυντάκτη της εφημερίδας Pravda (Η Αλήθεια) Λέων Τρότσκι.

«Επρόκειτο για έναν άνδρα με μεγάλο επαρχιώτικο μουστάκι

που κουβαλούσε μια απλή ξύλινη βαλίτσα…ήταν κοντός, αδύνατος το σκουρόχρωμο δέρμα του καλυπτόταν από τα σημάδια της ευλογιάς…δεν είδα τίποτα στα μάτια του που να μαρτυρά φιλικότητα» αναφέρει ο Τρότσκι.

Όμως ο Σταύρος Παπαδόπουλος που περιγράφει ο Τρότσκι δεν είναι άλλος από τον Ιωσήφ Στάλιν. Το κανονικό του όνομα ήταν Ιωσήφ Βησσαριόνοβιτς Τζουγκασβίλι και όταν έφτασε στη Βιέννη ήταν 34 ετών, συνομήλικος του Τρότσκι.

Το «Κομπά» Στάλιν, όπως τον αποκαλούσαν στους επαναστατικούς κύκλους ήταν απαγορευτικό πλέον και ήταν βέβαιο πως εάν ταξίδευε με το κανονικό του όνομα στην τότε Αυστροουγγαρία θα συλλαμβάνονταν αμέσως.

Όμως με το όνομα Σταύρος Παπαδόπουλος μπορούσε να διάγει ακόμη και ως πολιτικός εξόριστος, μια ζωή με λιγότερους κινδύνους.

Όπως και να έχει όταν ο Στάλιν και ο Τρότσκι ζούσαν απελπισμένες ζωές στη Βιέννη, την ίδια ακριβώς περίοδο, στην ίδια πόλη είχε ήδη καθιερωθεί ο Ζίγκμουντ Φρόιντ. Επίσης την ίδια περίοδο στη Βιέννη ζούσε και εργαζόταν στην αυτοκινητοβιομηχανία Daimler ο νεαρός τότε Γιόσιπ Μπροζ, μετέπειτα (το 1914) χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο Τίτο, επρόκειτο για τον ιδρυτή του μεταπολεμικού Γιουγκοσλαβικού κράτους.

Στη Βιέννη, στην πρωτεύουσα της Αυστροουγγαρίας η οποία απαρτιζόταν από 15 έθνη και περισσότερους από 50 εκατομμύρια υπηκόους, το 1913 οι μισοί από τα δύο εκατομμύρια κατοίκους είχαν γεννηθεί εκεί, οι γλώσσες που ομιλούνταν ήταν πολλές, όπως και οι πολιτισμικές επιρροές. Στα καφέ, Οθωμανικό κατάλοιπο, γίνονταν ζυμώσεις και γνωριμίες. Ο καθένας από τους μεγάλους άνδρες που προαναφέραμε και διαμόρφωσαν τον εικοστό αιώνα, είχαν τα δικά τους στέκια, όπως άλλωστε και ο Χίτλερ που επίσης ζούσε εκεί.

Παρότι ακούγεται η ιδανική πόλη για να ζει κανείς εκεί την εποχή εκείνη, μάλλον το αντίθετο ίσχυε για τους πολλούς που ζούσαν σε τρώγλες και δυσώδεις γειτονιές. Ενδεικτικό της τότε κατάστασης είναι ότι το 1913 1.500 αυτοκτόνησαν.

Διαβάστε όλο το άρθρο στα αγγλικά εδώ