Όλα (δεν) σε θυμίζουν, Ευρώπη

Όχι. Δεν θυμίζει Ευρώπη μια χώρα όπου ο γραμματέας της κυβέρνησης μιλάει συνωμοτικά με εκπρόσωπο ναζιστικού κόμματος «στολίζοντας» με χυδαίους χαρακτηρισμούς τον πρωθυπουργό και αδειάζοντας τη Δικαιοσύνη.

Όχι. Δεν θυμίζει Ευρώπη η απαγόρευση δημοσίευσης βίντεο που αποκαλύπτουν εγκληματικές πράξεις σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος ασκώντας προληπτική λογοκρισία.

Όχι. Δεν θυμίζει Ευρώπη ο τρόπος που πέρασε το πολυνομοσχέδιο (και όλα τα προηγούμενα πολυνομοσχέδια) πριν δύο εβδομάδες στη Βουλή.

Όχι.

Δεν θυμίζει Ευρώπη ο θάνατος μιας 40χρονης μητέρας δύο παιδιών από ισχαιμικό επεισόδιο επειδή είχε λήξει το βιβλιάριο υγείας της και δεν είχε χρήματα να αγοράσει φάρμακα.

Όχι. Δεν θυμίζουν Ευρώπη τα μαζικά συσσίτια, οι άνθρωποι που ψάχνουν για τρόφιμα στα σκουπίδια, τα παιδιά που πηγαίνουν νηστικά στα σχολεία, οι συνταξιούχοι δίχως φάρμακα.

Όχι. Δεν θυμίζουν Ευρώπη τα παιδιά και οι γυναίκες που πνίγηκαν έξω από το Φαρμακονήσι.

Όχι. Δεν θυμίζουν Ευρώπη οι φωτογραφίες από τη φυλακή της Νιγρίτας που αποτυπώνουν τις τελευταίες στιγμές ενός ανθρώπου που πέθανε από τα βασανιστήρια στα οποία των υπέβαλαν 15 κρατικοί υπάλληλοι.

Όχι. Δεν θυμίζει Ευρώπη η έκρηξη παγιδευμένου με 75 κιλά εκρηκτικά αυτοκινήτου στο κέντρο της πρωτεύουσας.

Όχι. Δεν θυμίζει περιγραφή ευρωπαϊκής χώρας η πρόσφατη αναφορά της Διεθνούς Αμνηστίας για την κατάσταση στις φυλακές και στην αστυνομία.

Όχι. Δεν θυμίζουν Ευρωπαίους πολιτικούς ο Μπαλτάκος αλλά και ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Νίκος Δένδιας.

Όχι. Όλα αυτά θυμίζουν Τουρκία, θυμίζουν Ιράκ, θυμίζουν Συρία, θυμίζουν Αίγυπτο. Δεν θυμίζουν ένα ευρωπαϊκό κράτος. Δεν θυμίζουν καν μια ευρωπαϊκή χώρα που μαστίζεται από οικονομική κρίση. Αντίθετα. Η οικονομική κρίση «σκεπάζει» την οξύτερη κοινωνική κρίση. Τα νούμερα –για το χρέος, το έλλειμμα, το πλεόνασμα, το ύψος των δανείων, οι περικοπές μισθών και συντάξεων- κρύβουν τα κενά, τις βαθιές ρωγμές, τα χαώδη βάραθρα της κοινωνίας και της δημοκρατίας.

Οι πολιτικοί συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης, το μεγαλύτερο μέρος των δημοσιογράφων μετατράπηκαν σε λογιστές και φοροτεχνικούς που άλλοτε φοβερίζουν κι άλλοτε καθησυχάζουν τα πλήθη επιδεικνύοντας λογιστικές πράξεις και πίνακες εσόδων-εξόδων, υπολογίζοντας τόκους και επιτόκια. Επιχειρηματολογώντας για το αν θα πρέπει να μείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή. Να βγούμε στις αγορές ή να παραμείνουμε σε καθεστώς μνημονίων.

Μάθαμε να μιλάμε με λογιστικά στοιχεία, αντικαταστήσαμε την ιστορική μας αφήγηση με υπολογιστικά φύλλα και τυφλωθήκαμε. Κι αυτή η τύφλωση είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί σε έναν λαό.

Διαπράττουμε Ύβρη κατά Θεών και Ανθρώπων –κυρίως των δεύτερων!. Κι αν κάτι θυμόμαστε από τους αρχαίους ημών προγόνους σύντομα θα υποστούμε τη Νέμεση. Έρχεται!