ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΣΑΜΑΡΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΛΙΓΟΝ ΠΑΡΘΕΝΕΣ…

Η περίοδος της νηνεμίας τελείωσε για την κυβέρνηση. Όσο καιρό η μάχη δίνονταν στο εξωτερικό, με τους εταίρους-δανειστές μας, για να συνεχιστεί το πρόγραμμα χρηματοδότησης, υπήρχε, παρά τις γκρίνιες και τις διαφωνίες, αυτοσυγκράτηση. Εφεξής, και αφού η παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη φαίνεται να μην αμφισβητείται, η πτήση θα έχει πολλές αναταράξεις. Τρία είναι τα δεδομένα που αλλάζουν το τοπίο.

Πρώτον, μέχρι τώρα μισθωτοί και συνταξιούχοι άκουγαν για τις (νέες) περικοπές που θα υποστούν. Από την προηγούμενη εβδομάδα τις υφίστανται. Είναι άλλο να το ακούς κι άλλο να το βιώνεις. Επιπροσθέτως οι φόροι, νέοι και παλιοί, που θα πρέπει να πληρωθούν από όσους έχουν κάποιο είδος ακίνητης περιουσίας, δηλαδή για το 80% και πλέον των Ελλήνων, επιβαρύνουν περαιτέρω το δυσμενές για την κυβέρνηση κλίμα. Η μείωση των εισοδημάτων και η ταυτόχρονη αύξηση των υποχρεώσεων, δεν συνοδεύεται τουλάχιστον από μείωση τιμών των βασικών αγαθών, που θα μπορούσαν κάπως να απαλύνουν τη δυσπραγία των νοικοκυριών.

Δεύτερον, μέχρι τώρα η κυβέρνηση μπορούσε, σχετικά εύκολα, να περνά, από τη Βουλή, νόμους και διατάγματα, με κατεπείγουσες, ακόμη και ασυνήθεις, για τα κοινοβουλευτικά ήθη, διαδικασίες. Στο όνομα της μη χρεωκοπίας, της παραμονής στο ευρώ και της είσπραξης των δόσεων του προγράμματος χρηματοδότησης από την τρόικα, οι βουλευτές των τριών κομμάτων που συναπαρτίζουν την κυβέρνηση, έστω και με μικρές απώλειες, υπερψήφιζαν, χωρίς (περί)σκεψη και στο άψε σβήσε, τα δρακόντεια μέτρα. Εφεξής θα είναι δύσκολο να υπάρξει η ίδια πειθαρχία. Η υπέρτατη ανάγκη και ο σπουδαίος λόγος έπαψαν, τυπικά τουλάχιστον, να υπάρχουν, ενώ είναι μάλλον αδύνατον να προβληθούν εκ νέου χωρίς να υπάρξει σοβαρό πρόβλημα στην κυβερνητική συνοχή και την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Τρίτον, η προσωρινή έστω εξαφάνιση της «εξωτερικής» απειλής θα αναδείξει τις εσωτερικές αντιφάσεις της τρικομματικής κυβέρνησης. Βενιζέλος και Κουβέλης θα είναι δύσκολο να κρατήσουν τα κόμματά τους ενωμένα στην ασκούμενη πολιτική, η οποία για να παράξει αποτελέσματα θα πρέπει να παραμείνει ανελαστική ως προς τις δεσμεύσεις που έχουν αναληφθεί, να συμπληρωθεί και με νέα μέτρα εφόσον χρειαστεί, και εξ ανάγκης να γίνεται ολοένα και πιο αυταρχική στην αντιμετώπιση κοινωνικών και πολιτικών διεκδικήσεων. Η ανάγκη διαφοροποιήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ, εκτός από λόγους αρχών και ιδεολογίας, θα γίνεται κυρίαρχα για λόγους κομματικής ιδιοτέλειας.

Σε λιγότερο από ένα μήνα το ΠΑΣΟΚ έχει συνέδριο, και η ηγεσία του, προκειμένου να επιτύχει ισορροπίες και να κρατήσει υπό έλεγχο το «μαγαζί», μάλλον θα υποχρεωθεί, σίγουρα σε επίπεδο ρητορικής, να διατυπώσει ενστάσεις ακόμη και για τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Στη ΔΗΜΑΡ, πολλά στελέχη της αρχίζουν να αντιδρούν στη συνεχή δεξιά «διακόρευση» που υφίστανται. Ίσως πίστευαν ότι θα αρκούσε απλώς να ψηφίσουν τα μέτρα για να μην χρεοκοπήσει η χώρα. Ίσως, άμαθοι γαρ από άσκηση κυβερνητικής εξουσίας, δεν περίμεναν ότι θα πρέπει να πιούν το πικρό «αντιλαϊκό» ποτήρι μέχρι τέλους. Ίσως γιατί θέλουν να κρατήσουν ανοιχτή την πόρτα μελλοντικής κυβερνητικής συνεργασίας και με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά στελέχη της βλέπουν με καλό μάτι τη στροφή Τσίπρα προς τον «ρεαλισμό της διακυβέρνησης».

Βέβαια, όχι τόσο το ΠΑΣΟΚ επειδή έχει κυβερνήσει αρκετά χρόνια τη χώρα, όσο κυρίως η ΔΗΜΑΡ θα πρέπει να κατανοήσει ότι την «παρθενιά» την έχασαν με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση και με την ψήφιση των μέτρων του μνημονίου και της δανειακής σύμβασης. Δεν μπορεί να την έχασαν λίγο. Όπως δεν μπορεί να είσαι ολίγον έγκυος έτσι δεν μπορεί να είσαι και ολίγον παρθένος. ´Η είσαι ή δεν είσαι. Και πλέον δεν είναι. Αν λοιπόν έχουν μία ελπίδα να ανακάμψουν, τα δύο κόμματα-υποστυλώματα της Ν.Δ στην κυβέρνηση, αυτή είναι η έξοδος της χώρας από την κρίση. Ή μαζί θα πνιγούν ή μαζί θα περάσουν το ποτάμι. Σκληρό; Σκληρό, αλλά έτσι είναι. Στη ζωή δεν μπορείς να τα έχεις όλα. Διαλέγεις. Και πληρώνεις ή αμείβεσαι ανάλογα με τις επιλογές σου.

Με απλά λόγια: Έξω πήγαμε καλά, μέσα αρχίζουν τα ζόρια. Για την κυβέρνηση, τους βουλευτές και τα κόμματα που τη στηρίζουν. Ανέκαθεν, η μετάβαση από τη θεωρία στην πράξη ήταν ζόρικη υπόθεση, και για ανθρώπους αποφασισμένους, με όραμα και σχέδιο. Ιδίως όταν απέναντί σου έχεις την, εν πολλοίς δικαιολογημένη, λαϊκή αγανάκτηση και οργή…