Ο Θεός της Ελλάδος παραμένει μεγάλος

Δεν είναι λίγες οι φορές στην σύγχρονη ιστορία της χώρας, που Ελλάδα και ελληνικός λαός – ελληνικός λαός και Ελλάδα, υπέστησαν σοβαρές καταστροφές και βίωσαν ανείπωτα δεινά. Από την δημιουργία της ακόμη (ως κρατική οντότητα) ως τον τελευταίο απελευθερωτικό κύκλο που σήμανε την τελική μορφή και διαδικασία ενοποίησης της Ελλάδος και από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ως τις μέρες μας, οι δοκιμασίες, οι περιπέτειες και, κοντολογίς, οι συνθήκες «επί

ποδός πολέμου», αποσύνθεσης ή και διάλυσης (που παρατηρούνται πάλι σήμερα) δεν έλειψαν ποτέ. Ουσιαστικά, η σύγχρονη ιστορία της χώρας είναι μια «διαρκής μάχη» της να κρατηθεί οριακά, έστω, όρθια, να μην καταρρεύσει, και να μην διαλυθεί! Με την στρατηγική επιλογή της, μάλιστα, να στραφεί και, τελικά, να ενταχτεί στους ευρωπαϊκούς οργανισμούς και θεσμούς ακριβώς αυτό επιζητούσε : να σταματήσει, επιτέλους, να αποτελεί ένα ανυπόληπτο κράτος με αναξιοπρεπείς πολιτικούς και πολίτες : ένα κράτος που, εν πολλοίς, «σήμερα είναι – αύριο δεν είναι!».

Και ενώ (φαινομενικά) η Ευρώπη φαίνονταν να εγγυάται αυτή – τούτη την νέα πραγματικότητα που προέκυψε, ξέσπασε η κρίση. Και αποδείχτηκε ότι η Ευρώπη όχι μόνο είναι ανίσχυρη και δεν μπορεί να εγγυηθεί για το «ελληνικό πρόβλημα», αλλά, μέσα από τους νέους γεωατλαντικούς συσχετισμούς, (βλ. την στάση του Αγγλοσαξονικού παράγοντα (ΗΠΑ, Μ. Βρετανία) που επιδιώκει ξεκάθαρα μια άλλη πορεία) τους οξύτατους ανταγωνισμούς (μεταξύ του Κεφαλαίου) και την παράδοξη επιστροφή στις «εθνικές πολιτικές και συμφέροντα», μας έχει οδηγήσει σε τέτοιο αδιέξοδο που όμοιό του δύσκολα ανευρίσκεται στις σελίδες της εθνικής ιστορίας : η χώρα βιώνει σήμερα ένα «ολοκαύτωμα» και το, χειρότερο, είναι εκτεθειμένη περισσότερο από ποτέ σε κινδύνους που μέχρι χθες ήταν ανενεργοί ή και άγνωστοι. Επιπλέον, χάνοντας –καθώς παραχώρησε πολιτικές και άλλες εξουσίες στα ευρωπαϊκά θέσμια και στους πιστωτές της- το συνταγματικά κατοχυρωμένο «αυτοδιοίκητό» της, δεν μπορεί να αυτοπροσδιοριστεί κυρίαρχα στο χώρο και το χρόνο , -ήγουν να προσπαθήσει και τελικά να αφυπνιστεί εθνικά, ιδεολογικά και κοινωνικά-, για την ίδια την επιβίωση, την ύπαρξη και την συνέχειά της.

Κακά τα ψέματα : στην ουσία η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν έχουν και πολλές – πολλές δυνατότητες. Για την ακρίβεια έχουν την εξής μία : Να διατηρήσουν την ψυχραιμία τους και να παραμείνουν σε μια Ενότητα, ώστε, να αποτραπούν τα πολύ χειρότερα. Δεν ομιλούμε εδώ, όπως παλιότερα, για «εθνική ομοψυχία» και άλλα τέτοια θρυλικά, διότι, είναι προφανές η «εθνική ομοψυχία» ως συνέπεια δράσης ενός ευνομούμενου κράτους έχει απολεσθεί προ πολλού. Ομιλούμε για την στοιχειώδη Ενότητα που μπορεί να οικοδομήσει μια κρατική οντότητα, προκειμένου, να κρατηθεί σε εγρήγορση και, έτσι, να αποτρέψει μια πιο καταστρεπτική βύθιση. Αλλά, και αυτή – τούτη η Ενότητα για να έχει νόημα, ισχύ και αποτελεσματικότητα προϋποθέτει Δικαιοσύνη. Όθεν, είναι ολότελα παράδοξο το γεγονός ότι εκείνοι (από τα πάνω) που, κυρίως, προτάσσουν και κραυγάζουν περί «Ενότητας» έκαμαν μέχρι σήμερα ότι περνάει από το χέρι τους (!), ώστε, με μια στρεβλή αντίληψη και διαχείριση περί Δικαιοσύνης, να διχάσουν και να οδηγήσουν σε σύγχυση ολόκληρο το Λαό. Έτσι, και σ’ αυτό το μέτωπο τα αποτελέσματα δεν πρέπει να αναμένονται σπουδαία και, άρα, εκείνο που απομένει να επικαλεσθούμε πάλι είναι η καλή διάθεση των (κακών) μεγάλων δυνάμεων που πρέπει απαραιτήτως να βάλουν το χέρι τους για άλλη μια φορά, καθώς, και τον Θεό της Ελλάδας που, παρά τις συμφορές και τα κακά που μας βρήκαν, παραμένει πάντα ο πιο μεγάλος και ικανός Θεός…