Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει, ήδη, την επιπόλαιη και αλόγιστη εσωστρέφειά του…

Δεν πάει πολύς καιρός που από αυτό εδώ το σημείο είχαμε επισημάνει και τονίσει ότι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ με το έλλειμμα συνοχής και την παρατεταμένη (επιπόλαιη και αλόγιστη) εσωστρέφειά του, κάποια στιγμή θα αθροιστούν και θα κάνουν πολλούς από τους συμμετέχοντες στις έωλες αψιμαχίες να μετανιώσουν γι’ αυτή – τούτη την συμπεριφορά τους ή για το γεγονός ότι

δεν υπερέβησαν έγκαιρα εαυτούς, ώστε, να βρεθεί ο «κοινός τόπος» που χρειάζεται ένας πολιτικός σχηματισμός για να λειτουργήσει αξιόμαχα και επικυρίαρχα στο γίγνεσθαι.

Ήδη, στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως πληθαίνουν οι σώφρονες φωνές που κάνουν λόγο για τη «χαμένη δυναμική», για την «χρυσή ευκαιρία» που είχαν και τώρα αμφισβητείται και για το… «λογαριασμό» που καλούνται τώρα όλοι μαζί να πληρώσουν. Αλλά τώρα (ένα μήνα σχεδόν πριν τις εκλογές), ακόμη κι αυτά ακούγονται παράταιρα : ο «πολύτιμος πολιτικός χρόνος» έχει παρέλθει και το κόμμα καλείται, πλέον, να θερίσει ότι έχει σπείρει.

Και εξηγούμεθα καλύτερα : Αν και πέρασαν δύο γεμάτα χρόνια από την χρονική στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ εισήλθε δυναμικά στο πολιτικό παίγνιο ανατρέποντας, στην ουσία, τον μεταπολιτευτικό δικομματισμό και ένας, σχεδόν, χρόνος από το Συνέδριό του που αποφάσισε την ενοποίηση – ενιαιοποίηση των χώρων που το αποτελούσαν, δεν κατεγράφη η μείζονα, εκείνη, πολιτική προσπάθεια, ώστε, επιτέλους «να πέσουν οι γέφυρες», να υπάρξουν (η στη χειρότερη να επινοηθούν), οι πολιτικοί δίαυλοι που θα συνέθεταν ένα κοινό προγραμματικό λόγο και θα ομαλοποιούσαν την κατάσταση. Κακά τα ψέματα : ο καθένας τραβούσε τον δρόμο του (!) έχοντας, μάλιστα, την εντύπωση ότι και έτσι (με δεδομένη την πρωτοφανή δυσμενή συγκυρία) θα τα καταφέρουν, με αποτέλεσμα, οιονεί, και μέσα από τις γνωστές – άγνωστες κλιμακώσεις της «φαγωμάρας» το κλίμα να βαρύνεται, το «χάος» να εντείνεται και, τελικά, να δημιουργηθεί ένας «χυλός» (sic), που απαγόρευε στην ουσία κάθε κίνηση προς τα μπρος. Αυτή – τούτη, όμως, η ιδιότυπη ακινησία (που μάλιστα βόλευε όλες τις πλευρές προκειμένου τα πράγματα να είναι σε ισορροπία), δημιούργησε τα ακόμη σοβαρότερα προβλήματα, καθώς, έδωσε το περιθώριο και την ευκαιρία σε πολιτικές δυνάμεις που γειτνίαζαν, τρόπον τινά, με το ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιαστούν και να απειλούν τώρα να του αποσπάσουν κομμάτι ή κομμάτια του εκλογικού σώματος πολύ χρήσιμα συσχετικά με τις πρωτογενείς πολιτικές στοχεύσεις του.

Η περίπτωση του «Ποταμιού», βρίσκει εδώ την αναφορά της. Δεν φταίει, ας πούμε, ο Στ. Θεοδωράκης (όποιος κι αν είναι αυτός, όσο και αν δεν έχει διασαφηνίσει τη εικόνα του) που εμφανίστηκε αναπάντεχα και τώρα αποσπά την τρίτη θέση , αλλά, ο ίδιος ο «κεντρικός» ΣΥΡΙΖΑ : ο ως άνω «πολιτικός χυλός» που δημιουργήθηκε και διαιώνισε ανά την επικράτεια η ηγετική επιτελική ομάδα ήταν το «πάτημα» που αναζητούσε και, τελικά, εκμεταλλεύτηκε με χαρακτηριστική οξύνοια ο άλλοτε παρουσιαστής των «Πρωταγωνιστών». Όθεν, συνεχίζει να ισχύει ότι «όπως η φύση έτσι και η πολιτική απεχθάνονται ολότελα το κενό» : και ο Θεοδωράκης να μην ήταν θα βρισκόταν σίγουρα ένας άλλος Θεοδωράκης! Εξ άλλου, με την «εσωτερική πολιτική διαπάλη» στην πρώτη θέση της ημερησίας διατάξεως του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατο να αναλύονται με ενάργεια, αξιοπιστία και αποτελεσματικότητα οι συνεχείς μεταλλαγές και μεταβολές που επιφέρει, πράγματι, η κρίση και οι αναβαθμοί της. Έτσι, και ενώ τόσο στο εσωτερικό όσο και εξωτερικό συντελούνται αυτή – τούτη τη στιγμή τεράστιες αλλαγές που αναγκάζουν τα πολιτικά ενεργούμενα να ελίσσονται και να επαναπροσδιορίζονται στις αντιλήψεις τους συνεχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αναγκασμένος, ως φαίνεται να ψηφίζει αενάως για το αν… πρέπει να παραμείνουμε στο ευρώ ή να πάμε στη δραχμή!!! Είναι προφανές ότι μια τέτοια κατάσταση (αν και παλαιότερα συσπείρωνε και πρόσθετε αντίθετες δυνάμεις στο «όλο σώμα» ΣΥΡΙΖΑ) τώρα ολισθαίνει ταχέως σε γραφικό φαινόμενο και όλο τον αποπροσανατολίζει και τον απομακρύνει από την εξουσία. Δηλαδή, του ακυρώνει και του αφαιρεί τουλάχιστον, τον πρώτο λόγο, – την επικυριαρχία στην εξουσία. Διότι, στην εξουσία μπορεί να έλθει, αλλά, θα μιλάνε και άλλοι πολλοί που ίσως καθορίζουν καταλυτικά και την ατζέντα…