Ο καθείς και τα όπλα του

Πίσω , λοιπόν, από τα κάγκελα ο αρχηγός, ο υπαρχηγός, ένας βουλευτής και κάμποσα στελέχη της εγκληματικής οργάνωσης που πλασαριζόταν ως πολιτικό κόμμα. Ένα νεοναζιστικό κόμμα που μέλη του δολοφόνησαν εν ψυχρώ έναν νέο άνθρωπο. Ένα φασιστικό μόρφωμα που συνεχίζει να προκαλεί το δημόσιο αίσθημα, να υπονομεύει το κράτος δικαίου, να προσβάλλει τα ανθρώπινα δικαιώματα, να θέτει σε κίνδυνο τη δημόσια τάξη. Και, βεβαίως, με τη βίαιη συμπεριφορά των θρασύτατων μη προφυλακισθέντων ομαδαρχών των ταγμάτων εφόδου του, επιμένει να εκθέτει τη δημοκρατική παράδοση της χώρας και να γελοιοποιεί τους θεσμούς

Αρκεί, όμως, το μπουζούριασμα μερίδας της ηγεσίας του, ώστε αυτό να θεωρηθεί νίκη της δημοκρατίας; Εν μέρει, ναι. Παρά τις καθυστερήσεις, ολιγωρίες και παλινωδίες του πρόσφατου χθες, η επιτάχυνση της δράσης του κρατικού μηχανισμού και της δικαστικής εξουσίας πρόσφερε μια ανακούφιση στους δημοκρατικούς πολίτες. Θέλετε με «εντολή Σαμαρά», θέλετε με επείγουσα συρραφή των ανομιών της συμμορίας, έστω και υπό τη πίεση της λαϊκής και διεθνούς αγανάκτησης ή από την υποψία του κινδύνου υποτροπής των τραμπούκων της Χρυσής Αυγής, η θεαματική αστυνομική επιχείρηση και η νομική απαγγελία κατηγοριών, χάρισε μια ηθική ικανοποίηση στη πλειονότητα της κοινωνίας .

Δεν είναι και λίγο. Ακόμα κι αν βάσιμα υποτεθεί ότι η αντιμετώπιση του αποκρουστικού νεοναζιστικού φαινομένου δεν λύνεται οριστικά με μια αναγκαία αστυνομική επιχείρηση και μια απαραίτητη δικαστική δίωξη, δεν μπορεί να υποτιμηθεί ότι αμφότερες ενίσχυσαν πολλαπλώς το πληγωμένο αίσθημα δικαίου των πολιτών. Εξάλλου, ο καθείς και τα όπλα του. Και η δημοκρατία πολεμά τους εχθρούς της με δημοκρατικά μέσα. Αναδεικνύει την υπεροχή της – σε αντίθεση με τους βάναυσους χιτλερικούς επίγονους που τη καταπατούν, τη χλευάζουν και τη λοιδορούν- διαμηνύοντας με πειθώ προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν είναι εκδικητική. Αυτό, δεν σημαίνει ότι η δημοκρατία λουφάζει, δειλιάζει ή κοιμάται. Επαγρυπνά και εδραιώνει την ανωτερότητα της με πολιτικές πράξεις.

Κι εδώ φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Είναι σαφές ότι η επιχείρηση εξάρθρωσης της νεοναζιστικής συμμορίας καθώς και η συνακόλουθη κάθαρση των θυλάκων ανοχής και διαπλοκής του ναζιστικού φιδιού εντός του κράτους, πυροδότησε ένα μείζον πολιτικό γεγονός. Το οποίο άλλαξε και τη τρέχουσα ατζέντα από το κοινωνικό στο καθαρά πολιτικό και θεσμικό πεδίο. Μετέθεσε τη συζήτηση από τα δεινά της λιτότητας, της φτώχειας και της ανεργίας στο έδαφος των απειλών κατά της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και στη δυνατότητα του κράτους να αμυνθεί ως ο εγγυητής των ελευθεριών και των αξιών της.

Αναπόφευκτα προκύπτει το ερώτημα αν στη δεδομένη συγκυρία τα πολιτικά κόμματα του λεγόμενου δημοκρατικού τόξου διαθέτουν τη διαρκή βούληση και το αίσθημα ιστορικής ευθύνης για να οδηγήσουν σε πραγματική και πλήρη ήττα τη νεοναζιστική απειλή. Πολύ φοβάμαι, όμως, ότι τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση αιχμάλωτες στο μικροκομματικό σχεδιασμό τους επιλέγουν ιδιοτελώς τη μισή σωστή λύση. Η μεν πρώτη, παρά τις ασυγχώρητες πρότερες ευθύνες της, επιδιώκει να κεφαλαιοποιήσει μονομερώς τη πρωτοβουλία της ανασύροντας την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων. Η δε δεύτερη, συνεπέστερη στην αντιφασιστική της προσήλωση, παρασύρεται στην ανώριμη, αν όχι πλαστή, αντίληψη ότι δεν χωρούν στο αντιφασιστικό μέτωπο οι μνημονιακές δυνάμεις.

Δυστυχώς, αμφότερες, στα πλαίσια ενός ψηφοθηρικού ανταγωνισμού παραβλέπουν το ουσιώδες. Ότι οι προσδοκίες των πολιτών δεν εξαντλούνται στην ηθική ικανοποίηση από τη φυλάκιση των ελεεινών επικεφαλής των ταγμάτων εφόδου. Ούτε φυσικά διεκπεραιώνονται με χειροκροτήματα προς εκείνο το ιδεολογικό μπλοκ που θεωρητικά αντιμετωπίζει καλύτερα την ολοκληρωτική πρόκληση. Η κοινωνία απαιτεί και υλική ανακούφιση από διαρκείς πειστικές πολιτικές πρωτοβουλίες. Τόσο για την ανάσχεση της φτώχειας, της ανεργίας, της ανασφάλειας για το κοντινό αύριο όσο και με τη σφυρηλάτηση μαζικού μετώπου απομόνωσης και απαξίωσης της φασιστικής συμμορίας. Χωρίς αυτές η δημοκρατία θα έχει σπρώξει μόνο μερικά από τα κεφάλια μια σιχαμερής λερναίας ύδρας κάτω από το χαλί.