Να ΄χαν οι ευρωεκλογές αμπάρες

Επιτέλους επιλέγουμε πλέον εμείς οι ίδιοι οι ψηφοφόροι δια σταυροδοσίας , και όχι οι εκάστοτε αρχηγοί των κομμάτων, ποιόν θα στείλουν στην ευρωβουλή. Αποχαιρετάμε οριστικά το σύστημα της υποχρεωτικής κατάρτισης της ευρωλίστας από τους ίδιους.

Λησμονούμε πια εκείνο το επιλεκτικό πεδίο άσκησης των προνομίων των πολιτικών αρχηγών μέσω του οποίου πρόσφεραν αυτάρεσκα δώρα, χάρες επιβραβεύσεις και τιμητικές αποστρατείες σε αυλικούς, υποτακτικούς, κολλητούς , κηπουρούς και βετεράνους εσωκομματικούς αξιωματούχους.

Καλωσορίζουμε τα υπεύθυνα ευρωψηφοδέλτια με τα καινούργια, άφθαρτα και αξιόλογα

πρόσωπα, που μπορούν να εκφράσουν νέες ιδέες, νέο πολιτικό ήθος και καινοτόμες προτάσεις για την ανασυγκρότηση του τόπου. Υποδεχόμαστε τους σοβαρούς και ικανούς υποψήφιους με το θεσμικό εκτόπισμα και το πολιτικό κύρος τους που θα τα στελεχώνουν.

Αναμένουμε ότι με τη συγκατάθεσή μας θα μας εκπροσωπήσουν αξιοπρεπώς στα έδρανα του Στρασβούργου. Και ελπίζουμε ότι με τη συμμετοχή τους στην Ευρωβουλή, θα διεκδικήσουν με αξιώσεις την προεδρία επιτροπών αναβαθμίζοντας την ελληνική παρουσία στα κοινοτικά όργανα και στην ευρωπαϊκή πολιτική.

Χαιρετίζουμε , υπό αυτή την έννοια, τους κορυφαίους μουσικοσυνθέτες, διακεκριμένους ποδοσφαιριστές, λαϊκούς τραγουδιστές, επώνυμους ηθοποιούς και σταρ των τηλεπαραθύρων που κοσμούν ορισμένα κομματικά ευρωψηφοδέλτια. Η ελλειμματική πολιτική τους επάρκεια και η απουσία γνώσεων για τα όσα συμβαίνουν στους πολύπλοκους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν πρόκειται να σταθούν εμπόδια στην εκλογή τους από τους ψηφοφόρους.

Εμπρός, λοιπόν, άπαντες στις κάλπες να διατρανώσουμε την μέθεξη που μας συνεπαίρνει απέναντι στις πασαρέλες, στις μερακλωμένες πίστες, τα γλέντια στις κερκίδες, τους πανηγυρισμούς στους αγωνιστικούς χώρους, το δέος σε συναυλίες και θεατρικές σκηνές, το σασπένς στις σαπουνόπερες.

Ας συντονισθούμε σε αυτό το ευρωπαϊκό «προσκλητήριο» σε ρυθμό ανάλογο του ομώνυμου συμβολικού άσματος του Μάκη Χριστοδουλόπουλου. Και ας τον υπερψηφίσουμε ώστε να χαρίσει στο κοινό των Βρυξελλών, με μια ανοιχτή συναυλία στη Grand Place, τη διαπολιτισμική συμμετοχικότητα που εμπνέει το τραγούδι του «Να ζήσουν οι κομμώτριες».

Ας οπλίσουμε με τη ψήφο μας και τον 75ετή συνθέτη της «Άπονης Ζωής» Σταύρο Ξαρχάκο ώστε να διευθύνει το αντιπροσωπευτικό «Μεγάλο μας Τσίρκο» στην Opera National du Rhin στο Στρασβούργο. Παρομοίως ας τιμήσουμε και το μύθο της εθνικής μας τεστοστερόνης με το θρυλικό τέως κάπτεν της εθνικής ομάδας και ποδοσφαιρικής πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004.

Με τη διοικητική του εμπειρία ως πρώην πρόεδρος του ΠΑΟΚ ο Θοδωρής Ζαγοράκης θα είναι ιδανικός σε θέματα οικονομικών διευθετήσεων. Ιδίως όταν μαρσάρει στην Avenue Louise, με την αγαπημένη του ασημί Porsche Carrera στις ταμπέλες της οποία κυριαρχεί ο μαγικός αριθμός 7 , τον οποίο έφερε και στις ποδοσφαιρικές του φανέλες.

Οσαύτως ας προτιμήσουμε τον εξαίρετο Βεροιώτη ηθοποιό και μουσικό ερμηνευτή Παύλο Κοντογιαννίδη. Ας χαρίσουμε την ευκαιρία στο Ευρωκοινοβούλιο να τον απολαύσει όταν ενδεχομένως υποδυθεί το ¨Ρούχλα¨, ως αντίδοτο στις νυσταλέες ρητορικές πόζες του Βρετανού ευρωσκεπτικιστή Νάιτζελ Φάραντζ.

Τέλος ας θρηνήσουμε σύσσωμοι την απώλεια της τελευταίας στιγμής από τα ευρωψηφοδέλτια του μετρ της σάτιρας Λάκη Λαζόπουλου. Προφανώς θα το αντέξουμε εφόσον συνειδητοποιήσουμε ότι η πολιτική πέραν της τέχνης του εφικτού, είναι επίσης η τέχνη της διαχείρισης των συμβολισμών.

Και επ΄ αυτού καμία διαμαρτυρία. Ορισμένα κόμματα φρόντισαν να τη τεκμηριώσουν αναδεικνύοντας το έμπρακτο φλερτ τους με το κλισέ, το προφανές, το επιδερμικό, όλα όσα τέλος πάντων δεν κλονίζουν βολικές βεβαιότητες και δεν θίγουν τη κοινή λογική της ψηφοθηρίας.