Μας πήρε το Ποτάμι

Πριν καν παρουσιαστεί καλά καλά τα like έπεφταν σαν βροχή. Προτού μάθουμε πρόσωπα και θέσεις, τα σχόλια έδιναν κι έπαιρναν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα σε 24 ώρες υπήρξαν πάνω από 12.000 αναφορές για την πολιτική κίνηση του Σταύρου Θεοδωράκη.

Το «Ποτάμι» γεμίζει σιγά-σιγά. Στις πληροφορίες στο διαδίκτυο διαβάζουμε τις δυο λιτές γραμμές. «Το Ποτάμι. Πολιτική χωρίς κομματικό παρελθόν». Η εγγραφή στο newsletter του κόμματος γίνεται και μέσω facebook . Στην εκδήλωση η οποία αποτέλεσε και την πρώτη επίσημη

Εκατό μέρες πριν τις εκλογές, το σκιάχτρο του νέου Μνημονίου ρυθμίζει τα γρανάζια. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του. Ο Σαμαράς χρωματίζει το χάρτη. Ο Κουβέλης αναζητά το χώρο του και ο Βενιζέλος ψάχνει και δε βρίσκει. Ο πήχης της επιτυχίας για τον καθένα είναι διαφορετικός. Ένα τεστ αντοχής για τη συγκυβέρνηση. Μια επανεκκίνηση για την αξιωματική αντιπολίτευση. Από πού θα «κλέψει» ψήφους το «Ποτάμι»; Μα, από όπου μπορεί. Σε ακραίες και αντίξοες συνθήκες οι ανατροπές είναι δεδομένες . Όπως και η ανάγκη των περισσοτέρων να υπερασπίζουν εκείνους που γίνονται στόχος ή έστω ρισκάρουν. Το πιο σημαντικό δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά περισσότερο το ανάστημα ανθρωπιάς που θα συνοδεύσει το δρόμο του Σταύρου Θεοδωράκη.

Η «κοινή λογική είναι δυσεύρετη» θα πει ο γνωστός δημοσιογράφος. Όμως, η πολιτική, οι θέσεις, οι αντιθέσεις, ζυμώνονται στην κοινωνία, στην πόλη, στο χωριό, στους δρόμους, στις γειτονιές,, στην καθημερινότητα μας. Ζούμε την εποχή της εικόνας. Όμως, ταυτόχρονα έχουμε ανάγκη το όραμα, τη δικαιοσύνη, τις ίσες ευκαιρίες σε όλους, τις κοινωνικές παροχές , την παιδεία, την υγεία, τον πολιτισμό. Και κυρίως τις μικρές καθημερινές ανατροπές που θα κάνουν καλύτερη τη ζωή μας.

Ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα το διαφορετικό, τον καθημερινό λόγο, τα οικεία πρόσωπα που μπορεί να συναντήσει στο δρόμο, στην ουρά του μετρό, στο σούπερ μάρκετ. Ο κόσμος ψάχνει την πολιτική χωρίς πολιτικούς. Θέλει τη ρήξη με το παρελθόν. Γυρίζει την πλάτη στο «παλιό». Έστω και με ένα σχόλιο στο facebook.Τίποτα δεν απέχει περισσότερο από την αλήθεια.

Μακριά από σχόλια, like και την ψευδαίσθηση της εικονικής πραγματικότητας υπάρχει η πραγματική ζωή. Η γκρίζα καθημερινότητα, η ανεργία, τα σκουπίδια, η βία στις φτωχογειτονιές , η αποξένωση, η έλλειψη ενδιαφέροντος για το δημόσιο χώρο, η αδιαφορία για τον διπλανό, η ιδεολογία του «ωχ αδελφέ» . Το θέμα είναι πως παλεύεις μέσα στην κρίση. Πώς παρεμβαίνεις πρακτικά στη γειτονιά , στην πόλη, στην επαρχία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τι γίνεται με τα κοινωνικά αγαθά, το πελατειακό σύστημα, ποιο είναι το όραμα για την παιδεία, τον πολιτισμό, τον άνθρωπο;

Η κοινωνία θέλει κάτι διαφορετικό. Στέλνει μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες. Εδώ και ενάμισι χρόνο οι δημοσκόποι και οι άλλοι επιστήμονες καταγράφουν νούμερα και ποσοστά απογοητευμένων συμπολιτών μας. Όλοι αυτοί εκφράζουν μια πρόθεση. Ενώνονται έστω ευκαιριακά. Στο πρόσωπο του Θεοδωράκη. Θα φτάσουν στην κάλπη;

Αντίδοτο στην κρίση μπορεί να είναι η συνεννόηση κομμάτων, πολιτών με ενίσχυση των θεσμών της δημοκρατίας, νέο μοντέλο κοινωνικής και οικονομικής ανασυγκρότησης με κοινωνική ευαισθησία, περιβαλλοντική προστασία και κυρίως αίσθηση της δικαιοσύνης απέναντι στους πολίτες.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης είναι εξαιρετικός δημοσιογράφος. Ίσως είναι και ο καλύτερος φίλος, ο καλύτερος συνεργάτης, ο καλύτερος μπαμπάς, ο καλύτερος άνθρωπος. Δεδομένης της επιτυχίας του, των πρώτων τουλάχιστον μετρήσεων, έστω και εν θερμώ, είναι το νέο πρόσωπο στην πολιτική σκηνή. Η κοινωνία έχει αλλάξει. Αυτό είναι το επιμύθιο για Κόμματα και πολιτικούς.

Δεν ξέρω αν θα φουσκώσει το «Ποτάμι». Ξέρω ότι ο Θεοδωράκης έχει ήδη κερδίσει το στοίχημα ..εκείνο το κλικ … του μυαλού έστω για μια στιγμή.. όπως το κλικ της φωτογραφικής μηχανής. Και όπως έγραψε ο σκηνοθέτης Αλεχάντρο Ινιάριτου στον βραβευμένο Αλφόνσο Κουαρόν του «Gravity» :

«Κι ενώ η ζωή του καθενός βάλλεται και συνεχώς θα βάλλεται από καρμικά σκουπίδια , δεν έχουν όλοι την ικανότητα ή την πρακτική της συνείδησης για να αντιδράσουν και να αποφύγουν το αναγκαίο κακό-την εγκατάλειψη της αποστολής: να μη χαθούν μέσα σε μια μαύρη τρύπα, να μην ενεργοποιήσουν το κουμπί της αυτοκαταστροφής που γυαλίζει στο πάνελ του πανικού της θυματοποίησης και της αποστροφής.»

Υστερόγραφο: Όχι, σύντροφοι δεν με παρέσυρε το Ποτάμι. Ίσως γιατί είμαι από εκείνους που δεν διαγράφω με ένα κλικ το παρελθόν. Θέλω να θυμάμαι τον αγώνα του καθημερινού ανθρώπου, όταν συνθλίβεται από φασίστες, δικτάτορες εκμεταλλευτές, τρόικες. «Οι γειτονιές θυμούνται./ Οι γειτονιές δε θέλουν να ξεχάσουν. /Τα χαράματα οι ομοβροντίες στο Σκοπευτήριο./ Τη νύχτα τα φώτα του Χαϊδαριού./ Η συσκότιση/ Το φιλί ήταν πικρό και βιαστικό.» (Γ. Ρίτσος, «Οι γειτονιές του κόσμου», Μακρόνησος, Αϊ Στράτης, 1949-1951).