Λοιπόν; Θα αποκαθηλώσουμε τους συγγραφείς μας;

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Οι συγγραφείς και οι ποιητές στην Ελλάδα, ήταν πάντα αγαπημένοι, ξεχωριστοί, δεδομένοι σε μια χώρα όλο λέξεις, πολλές λέξεις, σαν βεβαιότητα. Μεμονωμένοι αναγνώστες είχαμε λατρεία. Ομάδες μεγάλες απ τους ιδίους μας όμως, τους είχαμε παραγνωρισμένους, παραχωμένους, μπορεί γραφικούς και αναιμικά ανεκτούς! Ζήσαμε τις εποχές που τα λόγια τους, ήταν έως και ενοχλητικά. Και αυτοί –οι καημένοι- δεν είχαν μεγάλα αυτοκίνητα, κραυγαλέο life style,

μεγάλα σπίτια να φωτογραφηθούν μέσα. Οι εποχές αναδείκνυαν εύκολα μπεστ σέλερ με έξυπνους τίτλους, «γυναίκεια» θεματολογία, καμουφλαρισμένα Άρλεκιν. Η κ. Λένα Μαντά έχει αναδειχθεί σε θρύλο των πωλήσεων, με τη γνωστή θεματολογία, «μια αγάπησε έναν και πληγώθηκε». Και εκείνοι οι συγγραφείς που μας έδωσαν την πρώτη ύλη για ζωή; Ο Μυριβίλης, ο Καζαντατζάκης, ο Καραγάτσης, ο Παπαδιαμαντης, ο Ξενόπουλος και άλλοι μετά, ο Σαμαράκης, ο Χατζής, ο Βασιλικός, ο Μουρσελάς, η Μάρω Δούκα, η Έλλη Αλεξίου, ο Πέτρος Τατσόπουλος, ο Μένης Κουμανταρέας… ωπ! Τι είπα τώρα!

Στην εποχή της τηλεόρασης, των σόσιαλ μίντια, της γρήγορης πληροφορίας είναι εύκολη και η φτωχοποίηση, ο εμπαιγμός, η μεγάλη παρεξήγηση και η αυστηρότητα, η εξάντληση της, η καταδίκη, η αλλαγή κατηγορίας απ το «ηρωικός» στο γραφικός και περιττός! Με τίποτα αλάθητη, πρώτη υποπίπτω στα παραπάνω αμαρτήματα! Ευφυολογώ και επικοινωνώ εξυπνακίστικα και πρόχειρα στο twitter και στο face book. Και γρήγορα κρίνω. Και μετά σκέφτομαι. Ανασκευάζω! Η έστω ζητώ λίγο χρόνο! Να σταθούμε στα πρόσωπα. Να κατανοήσουμε.

Ο Μένης Κουμανταρέας μιλούσε στην εκπομπή της Έλλης Στάη στη ΝΕΤ, για την σημερινή πολιτική κατάσταση. Ο Μένης Κουμανταρέας στο παρελθόν των γενιών της χώρας, έβαλε το κεφάλι του στον ντορβά, έπαιξε την ίδια του τη ζωή κορώνα γράμματα για την ελευθερία των λέξεων του και την αποτύπωση μέσα απ αυτές της αδικίας της Χούντας. Μιλούσε λοιπόν, ως γνωστής, μιας χώρας που αν θέλετε πολιτισμένη σέβεται τους λογοτέχνες της. Προσπάθησε να πείσει. Μερικές φορές, έλεγε, το κράτος βιάζει τον ανυπεράσπιστο πολίτη παρά τη θέλησή του. «Ενώ άμα βιάσεις μια γυναίκα μπορεί και να το θέλει…». Τι δραματικό λάθος! Η έστω γραμματικά ασύντακτη σκέψη που δεν πρόλαβε να δρομολογηθεί σωστά! Στο χαρτί γραμμένη, ο συγγραφέας θα την σκέφτονταν, θα χε την βαρύτατη της, θα σβήνοντας, ή θα εξηγιόνταν ή θα ανασκευαζόταν! Εδώ, όμως η λέξη δεν έχει σκέψη. Λέγεται σε πανελλήνιο δίκτυο. Ο πρώην αγαπημένος παραδίδεται στα social media.

«Μην το λέτε αυτό, δεν το θέλει, καμία γυναίκα δεν θέλει βιασμό», είπε η Έλλη Στάη αμέσως και πολύ λογικά. Θλιβερή, επικίνδυνη, απάνθρωπη λέξη για έναν συγγραφέα που αγάπησε τόσο τους ανθρώπους, ακόμα και εκθέτοντας τους. Δεν ειπώθηκε σίγουρα σοβαρά.

«Πιστεύω ότι αστειευόταν», και «αστείο ήταν, το ξεπερνάμε», είπε και ξανάπε η Έλλη Στάη. Ούτε στα αστεία βέβαια, η φράση αυτή δεν ισορροπεί αυτόνομη. Επαίσχυντη η αντίληψη για τις γυναίκες που τα «θελαν», τη βίας, το άρπαγμα, την ταπείνωση, τον πόνο, τον κίνδυνο. Και μετά