Κυβερνητικοί κρίκοι, μαξιλάρια και σομιέδες

Όσο ενοχλητικό είναι για έναν πρωθυπουργό να δέχεται δημοσίως «νουθεσίες» για ανάληψη πρωτοβουλιών αναφορικά με την σύνθεση της κυβέρνησής του, άλλο τόσο άκομψο είναι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να απευθύνει δημοσίως «πρόσκληση» σε βουλευτές που στηρίζουν τη συγκυβέρνηση.

Πέρα όμως από έλλειψη καλών τρόπων και πολιτικής ευγένειας, οι εκατέρωθεν κινήσεις πιστοποιούν ότι η πολιτική σταθερότητα τίθεται εν αμφιβόλω. Η μεν Nτόρα, πέρα από μύχιες σκέψεις, λέει το προφανές: η συγκυβέρνηση των 154 δε μπορεί να διανύσει με επιτυχία την τετραετία. Άρα, όσοι καλοί ευρωπαϊστές προσέλθετε

Ο δε Τσίπρας, πέρα από το διαρκές αίτημα για εκλογές. διαμηνύει το αυτονόητο : όσοι κεντροαριστεροί δεν βολεύεστε σε μια δεξιά κυβέρνηση , εδώ είμαι εγώ για να σας σώσω. Με λίγα λόγια, η «αποστασία» για το καλό σκοπό της σωτηρίας της ψυχής ή την διατήρηση κάποιων προνομίων είναι ευλογημένη.

Αμφότεροι , ωστόσο, υποβαθμίζουν την πολιτική στην άσκηση μιας ιδιοτελούς λεηλασίας με ψευδοηθικό πρόσημο. Ταυτόχρονα, με τη Ντόρα ως «προξενήτρα» και τον Αλέξη στο ρόλο της «ασπίδας» , αποτυπώνεται η κόπωση και η αμηχανία που διατρέχουν το πολιτικό σύστημα και την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση. Εν τούτοις, το πρόβλημα της κυβερνητικής πλειοψηφίας , υπό το φόβο διαρροών στις ψηφοφορίες για τον Ενιαίο Φόρο Ακινήτων, τους πλειστηριασμούς και το προϋπολογισμό, είναι υπαρκτό.

Ως εκ τούτου και το ανήσυχο μέγαρο Μαξίμου επιδιώκει αθόρυβα προσέγγιση μερικών εκ των 10 ανεξάρτητων βουλευτών πριν παρασυρθεί από τη κινούμενη άμμο που παρουσιάζει η πράσινη Κ.Ο. Και ήδη έχει ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με τους πρώην βουλευτές της ΝΔ που ανεξαρτητοποιήθηκαν.

Απ όλες τις απόψεις , λοιπόν, η βραχυπρόθεσμη ρευστότητα που εμφανίζεται στα κόμματα που τοποθετούνται κάπου ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ συνιστά ένα ενδιαφέρον πολιτικό “κέϊζ-στάντυ”. Και αυτό αφορά πρωτίστως το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ. Ο μετεωρισμός του Β. Βενιζέλου, ανάμεσα σε μια αντιδημοφιλή κυβερνητική πολιτική και σε μια διαφαινόμενη εκλογική συντριβή, εξωθεί στελέχη του σαν τους Σκανδαλίδη, Κασσή, Μωραίτη σε αμυντική στάση για τη διαφύλαξη του όποιου ιδεολογικού φορτίου έχει απομείνει πλέον στο άλλοτε κραταιό κόμμα τους.

Η δε έξοδος του Φ. Κουβέλη στην αντιπολίτευση, μετά την ευγενική συμμετοχή του στη τρικομματική κυβέρνηση, και η επαμφοτερίζουσα στάση του δεν αποδίδει δημοσκοπικά τα προσδοκώμενα εκλογικά οφέλη. Παρ’ ότι απέκλεισε τελεσίδικα την επιστροφή του στην κυβέρνηση, και μόνο με την υποψία της επανόδου του με τους Μανιτάκη και Ρουπακιώτη, θα ενισχύονταν οι τριγμοί και οι φυγόκεντρες τάσεις της γαλάζιας Κ.Ο.

Αναπόφευκτα , ενόψει των πολύ κρίσιμων ψηφοφοριών που ακολουθούν όλα τα σενάρια είναι ανοιχτά για το πρωθυπουργό. Εκτός , φυσικά, από εκείνο της αλλαγής κυβέρνησης από την ίδια βουλή με τρίτο πρόσωπο στη θέση του. Τα χρονικά όρια , ωστόσο, στενεύουν δίνοντάς του περιθώριο κινήσεων ως τον Δεκέμβριο, διότι ύστερα αναλαμβάνει τη προεδρία της Ε.Ε. Το σίγουρο είναι ότι ο λασκαρισμένος από την ισοπεδωτική χρήση κυβερνητικός σομιές χρειάζεται νέα δυναμικά ελατήρια και καινούργια ασφαλή υποστηρίγματα.

Ο «αδύναμος κρίκος» που λέγεται ΠΑΣΟΚ είναι αμφίβολο αν μπορεί να τα προσφέρει. Και τα 14 «μαξιλαράκια» της ΔΗΜΑΡ δεν είναι δεδομένα. Από τη στιγμή μάλιστα που ο Τσίπρας διεμήνυσε σε κάθε τόνο ότι δε θα θέσει σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας, τους αφαιρεί και την αναπαυτική τους ουδετερότητα ώστε να ακουμπήσει ήσυχα μια τρέχουσα ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Σε σκηνικό, όμως , οξύτατου διπολισμού η χώρα δεν επανέρχεται στη λογική των συναινέσεων, των συγκλίσεων και των συνεργασιών. Κάθε άλλο. Αντίθετα οδηγείται στην ακαταπόνητα αλαζονική και ακόρεστα βουλιμική συμπεριφορά των δύο μεγάλων κομμάτων. Τα οποία παραδοσιακά , ανεξαρτήτως πως λέγονται , για την επικράτηση και τη κυριαρχία τους επιδιώκουν σε κρίσιμες για τα ίδια περιστάσεις την αλλοίωση της εκφρασμένης βούλησης του λαού αθροίζοντας στο τσουβάλι τους ακόμα και τους μη αθροίσιμους και μη αθροιστέους.