ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Καθημερινά πολλές ληστείες, ένας νεκρός

Οι μπουκαδόροι σε σπίτια του κέντρου η των προαστίων, σε τραπεζικά καταστήματα,  σε κοσμηματοπωλεία, σε βενζινάδικα έχουν μιαν αρχή: διακινδυνεύουν τα πάντα εκτός από τη σύλληψή τους. Άρα έχουμε ξεκάθαρη την εικόνα του αποφασισμένου ληστή ο οποίος προτιμά να αφήσει ένα ή περισσότερα πτώματα πίσω του αρκεί να μην πέσει στα χέρια της αστυνομίας. Έχουμε να κάνουμε δηλαδή με άτομα – δικά μας ή ξένα – που παίζουν στα ζάρια τις ξένες ζωές αρκεί να βρουν την πολυπόθητη λεία και ανοιχτό τον δρόμο διαφυγής;

Οι περιγραφές που έχουν δώσει πολλά από τα θύματα τα οποία έζησαν την σφοδρή σκηνοθεσία της βίαιης εφόδου μέσα στο ίδιο τους το σπίτι είναι χαρακτηριστική. Ο ληστής (από τη λεία), πατώντας σε ξένο έδαφος και έχοντας μπροστά του την αγουροξυπνημένη οικογένεια, κραδαίνει το όπλο και αυτοστιγμεί νιώθει κύριος της καταστάσεως. Δεν  κινείται από μίσος για κάποιο πρόσωπο, για τον απλούστατο λόγο ότι κατά κανόνα δεν γνωρίζει τον  εκάστοτε στόχο. Αυτού που τον οδηγεί αφορά το σπίτι (προτιμώνται οι κάτω όροφοι, οι βεράντες που επιτρέπουν την καβαλομάντρα, η ύπαρξη  αυτοκινήτων στον ακάλυπτο, τα παράθυρα που αφέθηκαν ανοιχτά κτλ) και η έμμονη υποψία ότι – δεν μπορεί – κάπου θα έχουν κρυμμένα λεφτά, χρυσαφικά, είδη πολυτελείας και τα παρόμοια.

Εδώ θα πρέπει να ξεχωρίσουμε τα φτωχόσπιτα (ηλικιωμένοι, συνταξιούχοι, παρατημένοι, φτωχομπινέδες, γριές) που συνήθως γίνονται στόχος νεαρών που θέλουν πάση θυσία τη δόση τους. Το πρεζόνι δεν μπουκάρει για να σκοτώσει. Του αρκεί κάποιο χρήμα για να τα βγάλει πέρα. Ωστόσο συχνά καταντά δολοφόνος για τον απλούστατο λόγο ότι, όταν συμβεί να έχεις έναν άνθρωπο στο έλεός σου, δεν αποκλείεται να κάνεις επίδειξη δυνάμεως. Οι ψυχολόγοι λένε οι όσο πιο αδύναμος είναι ο εισβολέας, τόσο πιο πιθανή είναι η παρεκτροπή. Άλλωστε συχνά ξεχνούν τα θύματά τους με πλαστική ταινία στο στόμα που εντέλει καταλήγουν αδυνατώντας να αναπνεύσουν.

Εντελώς διαφορετική είναι η περίπτωση  της μικροσυμμορίας που εντοπίζει ένα αφύλαχτο σπίτι (μονοκατοικία, βίλα στην εξοχή, ρετιρέ) και εισβάλλοντας παίζει το δράμα του κυρίου και του δούλου. Τα θύματα –όσα επιβιώνουν – μιλούν για άγριους ξυλοδαρμούς, για βιασμούς γυναικών, για βασανιστήρια κάθε λογής τα οποία, συχνά, πηγάζουν από  σαδισμό και αίσθημα κυριαρχίας και όχι από τη μανία της αποκρυπτόμενης λείας. Αφού έχουν του χεριού τους τους κατοίκους του σπιτιού, γιατί να μην ξεπεράσουν τα όρια; Άλλωστε από τα αμερικάνικα αστυνομικά έργα έχουμε διδαχθεί την αναίτια δολοφονία, τον προβιβασμό του διαρρήκτη σε φονιά, την ηδονή να σκοτώνεις γυναίκες  μόνο και μόνο επειδή είναι γυναίκες….