ΚΩΣΤΗΣ ΠΑΠΑΓΙΩΡΓΗΣ

Καλά μαντάτα 

Απανταχού της χώρας οι οπαδοί της Εθνικής θεωρούν πια την Εθνική μας ομάδα ζηλευτή  ερρωμένη και τρέφουν την ελπίδα ότι οι δόξες του Ρεχάγκελ θα επαναληφθούν. Με το καλό βέβαια, μόνο που οι εμφανίσεις (καλές για τους επιπόλαιους) γεννούν ερωτηματικά στους υποψιασμένους θεατές.

Αν βάλουμε κάτω το έμψυχο δυναμικό της Εθνικής το πρώτο που διαπιστώνουμε είναι ότι οι αμυντικοί υπερέχουν αισθητά των επιθετικών. Τι σημαίνει αυτό; Οι προπονητές έχουν να το λένε : πιο εύκολα φτιάχνεις ή βρίσκεις έναν αμυντικό παρά έναν προικισμένο επιθετικό, με άλλα λόγια γκολτζή με τα όλα του. Ο λόγος είναι απλός. Ο αμυντικός «χαλάει» το παιχνίδι του επιθετικού, αντίθετα ο επιθετικός «φτιάχνει» την ευκαιρία. Γι αυτό άλλωστε οι επιθέσεις κατά κανόνα αποκρούονται από την άμυνα, ενώ το γκολ αποτελεί εξαίρεση. Ο Παπασταθόπουλος για παράδειγμα σταδιοδρομεί στο εξωτερικό, ο Τζιόλης επίσης, ο Παπαδόπουλος – αμυντικός κι αυτός – παρότι πιτσιρίκος βλέπει μπροστά του έξοχες προοπτικές. Όλοι αυτοί είναι αμυντικοί.

Αν πάμε στη μεσαία γραμμή και στην επίθεση τα πράγματα είναι κομμάτι παράξενα. Παίχτης που να «φτιάχνει» παιχνίδι δεν υπάρχει, όσο κι αν ο Κατσουράνης είναι το μυαλό της ομάδας. Μπορεί με τη Λιθουανία κάποιες πονηρές πάσες να έπιασαν τόπο, αλλά αν η Εθνική βρεθεί αντιμέτωπη με μια από τις ισχυρές ομάδες, οι συνέπειες πιθανότατα να είναι πένθιμες. Ο Σάντος ποντάρει στον Φορτούνη και καλά κάνει, μόνο που ο νεαρός είναι άψητος ακόμα, κινείται από το κέντρο και μπρος με κλειστά μάτια, με τη διαφορά ότι χάνει δυνάμεις γρήγορα, χαραμίζεται σε μάταια τρεχαλητά και ακόμα δεν ξέρει να προφυλάξει τον εαυτό του (παράδειγμα ο τραυματισμός του). Πάντως αυτός είναι η μεγάλη ελπίδα της ομάδας.

Όσο για την επίθεση ακόμα δεν έχει βρει το πρόσωπό της. Κυρίως επειδή οι παίχτες του κέντρου βάζουν σε πρώτη μοίρα τα αμυντικά τους καθήκοντα και δευτερευόντως την τροφοδοσία της επίθεσης. Αυτό, όσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, ενισχύει την άμυνα του αντιπάλου. Αντί δηλαδή να αιφνιδιάζουν τον αντίπαλο με δυο ή τρεις πάσες, καθυστερούν στο κέντρο επιτρέποντας στον αντίπαλο να κουμαντάρει την άμυνά του και να δυσκολέψει το γκολ. Επίσης τα χαφ, ακόμα και τα αμυντικά, πρέπει να είναι τεχνίτες, πράγμα που δεν βλέπουμε στις κινήσεις του Τζιόλη και του Μανιάτη.

Ο Νϊνης,  ο Μήτρογλου, ο Σαμαράς και ο Γκέκας  μπορούν να κρατήσουν τον ρόλο του γκολτζή, με τη διαφορά ότι στην περιοχή του αντιπάλου δεν έχουν ακόμα πονηρούς και περίτεχνους συνδυασμούς. Δεν είναι αλεπούδες με ένα λόγο. Αυτό βέβαια κρύβεται με τις αδύναμες ομάδες, αλλά αν βρεθούμε αντιμέτωποι με ισχυρότερο αντίπαλο (όπως με τη Βοσνία στις 12 Οκτωβρίου) στα αποδυτήρια η φωνή του Σάντος θα πιάσει υψηλές κορώνες.