ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΟΥ

Η Τουρκία του Κεμάλ, του Ταγίπ, του σήμερα…

Ο τεράστιος πίνακας στο Μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα είναι σαφής ως προς το μήνυμά του: Μια γενοκτονία λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας. Γυναίκες και παιδιά σφαγιάζονται από τους προελαύνοντες Έλληνες στρατιώτες. Παραπίσω ο παπάς με το σταυρό στο χέρι ευλογεί το μακελειό. Ο διάβολος μέσα του. Ο διάβολος μέσα μας…

Βγαίνω σαστισμένη στον προαύλιο χώρο του Μαυσωλείου. Η Τούρκικη σημαία αγέρωχη ανεμίζει πάνω από τα κεφάλια μας,

Η βροχή έχει σταματήσει και ένας ήλιος κατευναστικός προβάλλει

Οι Τούρκοι συνοδοί μάς χαμογελούν φιλικά. Όλοι είναι ένα χαμόγελο. Μεριμνούν για τις ανάγκες μας με ιδιαίτερη φροντίδα.

Είναι χαρούμενοι που είμαστε εκεί, εμείς η Ευρωπαϊκή ομάδα-που ως επί το πλείστον απαρτίζεται από καθηγητές και καθηγήτριες δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και εκπαίδευσης ενηλίκων. Οι ευρωπαϊκές συμπράξεις στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων Grundtvig ενθαρρύνουν τις διαπολιτισμικές επαφές. Και αυτό είναι καλό.

Οι Τούρκοι οικοδεσπότες είναι χαρούμενοι καθώς αυτοί από την πλευρά τους έχουν μια αποστολή να επιτελέσουν. «Καθένας από αυτούς είναι πρεσβευτής της πατρίδας τους» σχολιάζει η Φωτεινή δίπλα μου. Δεν ακούγεται άσχημο αυτό. Κάθε άλλο.

Οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως ιστορική ευθύνη την ξενάγησή μας στη χώρα. Καλούνται να ξεδιπλώσουν, μπροστά στο διερευνητικό μας βλέμμα, τα επιτεύγματα και τις ομορφιές, τουλάχιστον αυτά που οι ίδιοι κρίνουν ως τέτοια, της πατρίδας που τόσο ανάγκη έχουν να αγαπούν. Που τόσο υπερήφανοι νιώθουν για αυτήν. Που τόσο ανάγκη έχουν να εκτιμήσουμε ή έστω να συμπαθήσουμε κι εμείς.

Γνήσιο, ειλικρινές, αναβλύζων συναίσθημα σεβασμού. Το διέκρινες παντού.

Ακόμη και στις μπάρες τους για τα άτομα με κινητικά προβλήματα που απαντούν σε κωμοπόλεις πέρα από την Άγκυρα, προς τα Ασιατικά βάθη.

Η Τούρκικη σημαία υψώνεται παντού.

Αρκεί να κοιτάξεις ψηλά και τότε σίγουρα θα τη δεις, ως άλλο μεγάλο αδελφό, να σε ατενίζει.

Κι αν κρατήσεις το βλέμμα σου πεισματικά προσηλωμένο μπροστά τότε θα δεις μιαν άλλη εικόνα, τις γυναίκες με τις μαντίλες και τα καλυμμένα σώματα.

Αν πάλι κρατήσεις τα μάτια ερμητικά κλειστά, τότε θα ακούσεις. Τον Ιμάμη που πέντε φορές την ημέρα απλώνει τη φωνή του στα πέρατα. Ό,τι και να κάνεις θα σε καθηλώσει.

Οι Τούρκοι αγαπούν τη πατρίδα. Αγαπούν επίσης να βλέπουν καθημερινά τον αειθαλή εθνάρχη τους Κεμάλ Ατατούρκ. Τον πατέρα των Τούρκων. Ακόμη και στα παιχνίδια των λέιζερ στα νερά των συντριβανιών.

Ξάφνου όμως η εικόνα του Ταγίπ Ερντογάν προβάλλει μέσα από τα ύδατα, θαλερή, καθησυχαστική και σίγουρη.

Το κοινό χειροκροτεί.

Ο Ιμάμης προσεύχεται, οι γυναίκες δένουν τις μαντίλες τους με βιαστικές κινήσεις. Aλκοόλ δεν παίζει πουθενά παρά τις έντονες αποδοκιμασίες των Ευρωπαίων συνοδοιπόρων μας.

Οι Τούρκοι αγαπούν την πατρίδα τους και πίνουν τσάι. Υμνούν το τσάι. Επισημαίνουν, ανάμεσα σε δυο γουλιές, πως η χώρα