Κόκκινες γραμμές ή ανοικτές πόρτες;

Η φράση κόκκινη γραμμή χρησιμοποιείται για να υποδηλώσει το έσχατο όριο μιας υποχώρησης. Προέρχεται από τον ηρωισμό των Βρετανών πεζικάριων απέναντι στο ιππικό των Ρώσων Ουσάρων κατά τη μάχη της Μπαλακλάβας στη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου το 1854.

Δεν ξέρω αν η δικομματική ελληνική κυβέρνηση εμπνέεται από το μαχητικό πνεύμα της άμυνας με ξιφολόγχη στην έφιππη επέλαση των παράλογων απαιτήσεων της τρόικας. Δεν μου μοιάζει, πάντως , πειστική στο ρόλο του αυτεξούσιου και αυτόνομου αγωνιστή που με πίστη στις δικές του δυνάμεις, στέκεται όρθιος στις αντιξοότητες.

Πρώτα απ΄όλα γιατί,

ενώ εμφανίζει απροθυμία υποχωρητικότητας στις τροικανές πιέσεις, ουδέποτε αμφισβήτησε τη συνέχιση της προσαρμογής ή αρνήθηκε το συμφωνημένο πρόγραμμα διάσωσης . Αντίθετα, αποδέχεται και σέβεται τους όρους του μνημονίου και απαρέγκλιτα τους υπηρετεί.

Χώρια που τους περιγράφει πότε άμεσα και πότε έμμεσα, αλλά οπωσδήποτε σαφώς, ως μονόδρομο. Ωστόσο, η συγκεκριμένη κυβέρνηση δεν ψηφίστηκε για να ερμηνεύει αλλά για να ασκεί πολιτική. Και πολιτική δεν σημαίνει τη μια ισοπεδωτική συμμόρφωση και την άλλη κόνξες, αποστάσεις και θεατρινισμοί. Πόσο μάλλον όταν εκάστοτε λέει όχι σε νέα οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα, ενώ καθημερινά με στοχευμένες παρεμβάσεις απομυζά συντάξεις και μισθούς από εξουθενωμένους πολίτες.

Εξάλλου πάνω στο συγκεκριμένο μοτίβο της αέναης κυβερνητικής ενδοτικότητας και της έλλειψης δημόσιας λογοδοσίας στηρίζεται η ολοένα και πιο εξοργιστική επιθετικότητα της τρόικας. Η οποία επεκτείνεται με εξαλλοσύνη από το θέμα των πλειστηριασμών και των ομαδικών απολύσεων έως τη χορήγηση συντάξεων βάσει εισοδήματος.

Δεν χρειάζονται, όμως συστάσεις, οι αμείλικτοι εκπρόσωποι των δανειστών και των εταίρων. Είναι φανερό ότι λειτουργούν λογιστικά με ποσότητες και αριθμούς στην μακροοικονομική κατεύθυνση ενός νεοφιλελεύθερου μοντέλου. Δεν τους νοιάζει αν τα όσα σκληρά μέτρα προτείνουν
δοκιμάζουν τις αντοχές στις κοινοβουλευτικές ομάδες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που βρίσκονται σε κατάσταση νευρικής κρίσης.

Αδιαφορούν αν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία της κυβέρνησης αριθμεί μόλις 154 βουλευτές για τους οποίος εξατμίστηκε το αυτολιβάνισμα για την επίτευξη ενός αναντίρρητου δημοσιονομικού άθλου. Ενοχλούνται από τις κυβερνητικές παλινωδίες, τις οποίες θεωρούν πισωγύρισμα κατόπιν πιέσεων βουλευτών, συνδικαλιστών, επιχειρηματικών συμφερόντων και κάθε λογής συντεχνιών.

Κάπου εδώ φτάνει ο κόμπος στο χτένι. Στα τέλη του 2013, η Ελλάδα μετά αλλεπάλληλες θυσίες δεν αντέχει άλλο καθώς η ελληνική κοινωνία έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όριά της. Ωστόσο το στέρεο αυτό επιχείρημα δεν αρκεί από μόνο του για να εξασφαλίσει αλλαγή στάσης και αναθεώρηση απόψεων από μεριάς της τρόικας .

Ιδιαίτερα, όταν, προβάλλεται ρητορικά από μια αδύναμη κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί πλέον να αντλήσει ισχύ από τη κοινωνία, στο βαθμό που οι μέχρι τώρα πολιτικές της εφαρμογές έχουν εξαντλήσει τα στρώματα των ψηφοφόρων που επέλεξαν στις κάλπες τα δύο κόμματα που τη συγκροτούν.

Αναπόφευκτα φοράει το αντιστασιακό της κοστούμι επιζητώντας μια ένεση πολύτιμου χρόνου απέναντι στις ταλαντώσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανάμεσα σε μια υπεύθυνα ριζοσπαστική πρόταση και κακόφωνου ακτιβισμού. Με δυο λόγια, οι λεονταρισμοί περί κόκκινων γραμμών απέναντι στους δανειστές φορτώνουν στο φρακαρισμένο από κοινωνικά ερείπια τοπίο ένα πέπλο αυταπάτης.

Διότι αντί για ρήξη μαζί τους πιθανότερη είναι μια ταπεινωτική υποχώρηση που θα πλασαριστεί ως έντιμος συμβιβασμός. Πάντα εντός του ευρωπαϊκού πνεύματος. Και έως ότου πεισθούν οι αγορές να ανοίξουν τις πόρτες των πιστώσεων. Αφού φυσικά διαπιστώσουν ότι μάθαμε το μάθημά μας όπως διδακτικά μας προτρέπει τόσο ο δεξιός Σόιμπλε όσο και η αριστερή Τσίμερ