Κίβδηλες βίδες σε πλαστές πινακίδες

Πουθενά αλλού ένας ευκατάστατος αστός σαν το Μιχάλη Λιάπη δεν θα μπορούσε να φουλάρει Χριστουγεννιάτικα τις μπαταρίες του παρά στην εξωτική Μαλαισία. Λογικό. Ένα απαράμιλλης κομψότητας ζόμπι της ντόπιας πολιτικής ζωής, άλλωστε, συντηρείται καλύτερα στα τροπικά κλίματα του τρίτου κόσμου. Ανασαίνει πιο άνετα στο αριστοκρατικό, βρετανικού στυλ περιβάλλον μιας συνταγματικής μοναρχίας όπου ένας 85χρονος εθιμοτυπικός σουλτάνος παίζει όλη μέρα γκολφ.

Χαλαρώνει ποιοτικότερα

και ασφαλέστερα σε μια πολυπολιτισμική χώρα που σέβεται τις παραδόσεις και τηρεί με αυστηρότητα τον Κ.Ο.Κ. Κυρίως, όμως, μπορεί να εξοικειωθεί ανάλαφρα σε ένα τόπο που διατηρεί, πέραν των άλλων, ένα μοναδικό κέντρο φροντίδας των απειλούμενων με εξαφάνιση ουρακοτάγκων.

Προφανώς , για ένα δημιουργό πονημάτων σαν το «Για Μια Ριζοσπαστική Ανανέωση», το «Για Ένα Νέο Ήθος» και το «Για Μια Δημιουργική Ανατροπή», η επιλογή της απόδρασης στις μαλαισιανές ζούγκλες θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για τη συγγραφή ενός βιβλίου με τίτλο «Για Μια Κοπάνα από τις Σκοτούρες».

Ωστόσο ένας πρώην υπουργός από μεγάλο πολιτικό τζάκι δύσκολα θα έφθειρε το προσωπικό του λάιφστάιλ για να εκμεταλλευτεί την ευνοϊκή αυτή συγκυρία εν μέσω αναψυχής. Και σπανίως θα παρασυρόταν από σκοπιμότητες χρηστικής ωφελιμότητας ή ναρκισσιστικούς εξαναγκασμούς για να ασκηθεί διανοητικά σε ξένο τόπο.

Αντίθετα εδώ, χρησιμοποίησε με κυνισμό, αλαζονεία και έπαρσή τον δημόσιο χώρο ως πεδίο αυθαιρεσίας. Γιατί έτσι έμαθε. Να χρησιμοποιεί προνομιακά το κράτος σαν φέουδό του, τους νόμους σαν χαρτί τουαλέτας, τους ψηφοφόρους του σαν πελάτες. Να περιβάλλεται από αίσθηση ατιμωρησίας και να μη νιώθει την παραμικρή ανάγκη για δημόσια λογοδοσία.

Και μόλις ζορίζουν τα πράγματα να συμπεριφέρεται σαν μικροκομπιναδόρος, μικροκατεργάρης, μικροκακόμοιρος. Και κατόπιν απτόητος να πετάει με χάρη για να ξεσκάσει πολυτελώς στη Μαλαισία. Όπως, άλλωστε, συνηθίζουν άπαντες οι εν Ελλάδι συνταξιούχοι.

Κακά τα ψέματα. Τα παραπτώματα του Μιχάλη Λιάπη στη Λούτσα δεν αφορούν κάποια προδοσία της ηθικής αποστολής ενός αιρετού άρχοντα, ούτε βέβαια συνιστούν καταδολίευση της λαϊκής εντολής που έχει λάβει από τους ψηφοφόρους του. Ναι μεν είναι εν αποστρατεία πολιτικός, αλλά όχι και ανεύθυνος πολίτης. Πόσο μάλλον όταν μετέρχεται καθ΄ έξιν μια νοοτροπία που κινείται στα όρια της υποκρισίας και της θρασύτατης ψευδολογίας.

Σε αυτά τα πλαίσια, περισσότερο και από το ντόρο που προκάλεσε το βαρύ οικογενειακό του όνομα, αναδύεται μέρος της οργής και της πικρίας των δοκιμαζομένων πολιτών. Κυρίως σε ότι αφορά την ηθική απαξίωση μερίδας του πολιτικού προσωπικού που είτε εκνόμως είτε νομότυπα μπέρδεψαν το κύρος της πολιτικής με τη προσοδοθηρία των πολλά υποσχόμενων σειρήνων αγοράς.

Εξάλλου. η κρίση έχει διαβρώσει στη συνείδηση της κοινωνίας ένα πολιτικό και θεσμικό οικοδόμημα, ήδη υπονομευμένο από ιδιοτέλεια, οικογενειοκρατία, αναξιοκρατία και απληστία, υπ’ ευθύνη των πολιτικών ελίτ που κυβερνούν τη χώρα.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η προσεχής αντικατάστασή τους από τους ψηφοφόρους θα χαρίσει άκριτα και προκαταβολικά συγχωροχάρτια στον οποιονδήποτε καινούργιο αιρετό κυβερνητικό διαχειριστή. Η εξουσία δεν είναι αφετηρία εξαγνισμού, δεν εκδίδει πιστοποιητικά χρηστοήθειας, ούτε μηδενίζει το κοντέρ του ηθικού παράγοντα στη πολιτική.

Ως εκ τούτου, κάποιες παρελθούσες αλλόκοτες φοροαποφυγές, μερικές τρέχουσες υπέρογκες αποζημιώσεις και κάμποσες αενάως κληρονομικές επενδύσεις, όσο και αν περιέχονται στο υποσύνολο του νομίμου οφείλουν να υπάγονται ανάγλυφα και στη σφαίρα του ηθικού.

Μια χώρα, άλλωστε, που έχει καταταλαιπωρηθεί από μακροχρόνια ατιμωρησία των κατά τεκμήριο έκνομων, δεν έχει την πολυτέλεια να ασκείται σε ηθικονόμιμα λεκτικά πινγκ πονγκ. Ιδίως όταν η κοινωνία της αντιλαμβάνεται ότι το πλαστό στο δημόσιο χώρο δεν αφορά μόνο τις κίβδηλες πινακίδες.