Κάποιος να τον μαζέψει!

Από πότε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αυτή η μικρή σινεφίλ γιορτή των Ελλήνων κινηματογραφιστών, γίνεται έρμαιο είτε των ορέξεων μιας μικρομέγαλης παραγωγού που ονειρεύτηκε Χόλιγουντ και κόκκινα χαλιά στην Ελλάδα, είτε των εμμονών ενός συγκεντρωτικού προγραμματιστή ταινιών, που έκανε την… υπέρβαση, προτιμώντας τη Θεσσαλονίκη από το

Μόντρεαλ με σκοπό να μας πείσει ότι το ελληνικό φεστιβάλ πρέπει να δείχνει μόνο νυσταλέες ταινίες από το Μεξικό έως την Ταϊβάν και μάλιστα φίλων του; Έτσι από φεστιβάλ του ελληνικού λαού έγινε «το μαγαζάκι ενός προσώπου»…

Γιατί δεν εξηγούνται αλλιώς οι ακραίες και σπασμωδικές συμπεριφορές και οι εκδικητικοί αποκλεισμοί ή εξαιρέσεις δημοσιογράφων, πείτε το όπως εσείς νομίζετε, που δεν είναι φίλα προσκείμενοι και καλοί «πελάτες» στο «μαγαζάκι». Τα είπε όμως σταράτα ο Νίκος Τσαγκαράκης, ο καλός συνάδελφος από την Κρήτη, μέλος της επιτροπής FIPRESCI (Διεθνής Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) στο 15ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στη διάρκεια της τελετής απονομής των βραβείων το περασμένο Σάββατο: «Θέλω να ελπίζω ότι το φεστιβάλ γρήγορα θα ξαναβρεί την ουσιαστική του ταυτότητα ως ένας πολιτιστικός θεσμός που προάγει μέσα αλλά κι έξω από τις αίθουσες την ελευθερία του λόγου και την ανοχή στη διαφορετική άποψη.»

Και εδώ ακριβώς είναι η ουσία. Δεν θέλει αυτός ο διευθυντής και ο κάθε ένας από το δημόσιο βίο, εικόνα και ομοίωση της τροϊκανής και μνημονιακής νοοτροπίας που έχει τσακίσει τα μυαλά μας τρία χρόνια τώρα, ένα δημοσιογράφο-αρθρογράφο ώστε ν’ ανοίξει διάλογο μαζί του, αλλά έναν χειροκροτητή-αντιγραφέα δελτίων τύπου που θα προβάλλει τη στάση και το έργο του στο κοινό αμάσητο. Σωστή λειτουργία ενός πολιτιστικού θεσμού δεν αποκαλείται αυτή, πόσω μάλλον ενός ευρύτερου κοινωνικού φορέα που παιδεύει και εκπαιδεύει το κοινό σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις προσωπικές του ελευθερίες.

Όταν ξεκίνησα στη δημοσιογραφία, δεν πίστευα ότι υπάρχει δημόσιο πρόσωπο, που είναι διορισμένο σε νευραλγικό πόστο από το ελληνικό κράτος αλλά δεν μπορεί ν’ αντέξει την κριτική σε σημείο που να μπλοκάρει, πρώτα την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου από το βήμα του Ολύμπιον και την ανακοίνωση του βραβείου της (από το 1976 παρακαλώ), γιατί «θα χαλάσει την εικόνα μας στους ξένους καλεσμένους»! Και στη συνεχεία να εκδικείται τα μέλη της, δημοσιογράφους και απεσταλμένους Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης πανελλαδικής εμβέλειας, αποκλείοντάς τους από το να κάνουν τη δουλειά τους.

Παράδειγμα, ο καλός συνάδελφος Νίκος Αλέτρας, κριτικός στην εφημερίδα Ελευθερία της Λάρισας, που επειδή τόλμησε να μιλήσει υπέρ της ΠΕΚΚ στην τελετή λήξης του 53ου ΦΚΘ, ως μέλος της διεθνούς κριτικής επιτροπής της FIPRESCI, αποκλείστηκε από τη 15η διοργάνωση του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης! Καθότι, όπως σωστά λέει σε ανακοίνωση του το σωματείο, «Σημάδι των καιρών, ν’ ακρωτηριάζεται η δημοκρατία σε θεσμούς πολιτισμού. Εύκολα επιλέγεις ταινίες με θέμα τ’ ανθρώπινα δικαιώματα, δυσκολεύουν όμως τα πράγματα εκτός οθόνης.»

Πλέον, το θέμα είναι συνειδησιακό, του καθενός από εμάς που κάνουμε αυτή τη δουλειά. Είτε είστε, είτε δεν είστε μέλη της ΠΕΚΚ, έτσι και θέλετε να αποκαλείστε δημοσιογράφοι, τι λέτε; Θα ξαναπηγαίνατε καλεσμένοι-απεσταλμένοι σε διοργάνωση αυτού του διευθυντή ώστε να την καλύψετε για το μέσο σας; Γιατί, προσέξτε, μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε από εσάς ο επόμενος «αποκλεισμένος», που θα τολμήσει να «βγάλει γλώσσα» και να αμφισβητήσει…