ΚΑΙ ΚΑΤΑΝΤΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΣΑΝ ΑΥΡΙΟ ΝΑ ΜΗΝ ΜΟΙΑΖΕΙ

Δεν τους έφταναν όλα τ’ άλλα, των πολιτικών μας, έπρεπε να μαγαρίσουν και την ποίηση. Αντί να αντιπαρατίθενται με επιχειρήματα, για το πως θα κυβερνηθεί καλύτερα η χώρα και πως θα βγούμε μία ώρα αρχύτερα από την κρίση, άρχισαν να εκτοξεύουν ο ένας στον άλλο στίχους. Διάλεξαν μάλιστα και τον Καβάφη για τούτο τους το έργο. Ή καλύτερα διάλεξαν κάποιοι συνεργάτες τους τους στίχους.

Και επειδή συνήθως οι συνεργάτες των πολιτικών, πλην ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων, είναι κάτι άχρωμοι χαρτογιακάδες και νευρωτικοί γραφειοκράτες, που τόση σχέση έχουν με την ποίηση όση οι πόρνες με τις παρθένες,

δεν θα μπορούσαν παρά να διαλέξουν εκείνους τους στίχους που τους γνωρίζουν επειδή συχνά πυκνά αποτελούν τίτλους εκθέσεων στο Γυμνάσιο.

«Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μιά κάποια λύσις», έλεγε ο Αλεξανδρινός. Με το στίχο αυτό, προσαρμοσμένο στην κομματική ιδιόλεκτο, διάλεξε ο Αλέξης Τσίπρας για να επιτεθεί στην κυβέρνηση, ψέγοντάς την για τον τρόπο που τα τρία κόμματα αντιμετώπισαν, ως «βαρβάρους», προεκλογικά, τον ΣΥΡΙΖΑ, εξυπονοώντας προφανώς ότι οι …ασυμβίβαστοι της Κουμουνδούρου ήταν, ως διαπραγματευτικό ατού, μια κάποια λύση-φόβητρο απέναντι στους εταίρους-δανειστές μας.

«Κι’ αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις». Αυτή ήταν η καβαφική απάντηση, την οποίαν ο Αντ. Σαμαράς προέτρεψε τον Αλ. Τσίπρα να μεταφέρει στον «φίλο» του, τον πρόεδρο της ΓΕΝΟΠ, Φωτόπουλο, υπονοώντας ότι, θέλουν δεν θέλουν οι συνδικαλιστές, η ΔΕΗ θα αποκρατικοποιηθεί.

Δεν θα σταθώ στην, έξυπνη ομολογουμένως, παρατήρηση Τσίπρα, ότι ο στίχος περιέχεται στο ποίημα «Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον». Και δεν θα το πράξω επειδή εδόθη, προφανώς κατόπιν συμβουλής των συμβούλων του, την επομένη της συζητήσεως στη Βουλή και όχι την ίδια στιγμή, διακόπτοντας τον ρήτορα, που θα μαρτυρούσε γνώση του ποιήματος και όχι απλώς του πασίγνωστου στίχου, και σε κάθε περίπτωση θα έφερνε, από άποψη εντυπώσεων σε δύσκολη θέση τον Σαμαρά.

Ούτε θα σταθώ στο γεγονός ότι και οι δύο καβαφικοί στίχοι ήταν μάλλον άστοχοι ως προς το στόχο που ήθελαν να υπηρετήσουν. Για μεν τους «βαρβάρους» ο επιμελής κύριος Τσίπρας οφείλει να γνωρίζει ότι η Σύγκλητος, ο αυτοκράτωρ, οι ύπατοι, οι πραίτορες και οι άξιοι ρήτορες περίμεναν με «κατεβασμένα τα βρακιά» τους βαρβάρους, και δεν τους πολεμούσαν με κάθε τρόπο, όπως έκαναν στον ίδιο και τον ΣΥΡΙΖΑ, το κατ’ αντιστοιχίαν εγχώριο και διεθνές «φιλοευρωπαϊκό τόξο».

Αντίστοιχα και ο επιμελής πρωθυπουργός έπρεπε να γνωρίζει ότι, εκτός από τον τίτλο του ποιήματος, ο Καβάφης προτρέπει τον Αντώνιο, δηλαδή τον Φωτόπουλο, «σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος, σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μία τέτοια πόλι, πλησίασε σταθερά προς το παράθυρο, κι άκουσε με συγκίνησαν, αλλ’ όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα». Ο ποιητής απευθύνει λόγους συμπαθείας στον Αντώνιο που χάνει την Αλεξάνδρεια και δεν τον φοβερίζει ούτε τον επιτιμά.

Στις αστοχίες των ποιητικών επιλογών δεν θέλω, όπως προείπα, να σταθώ. Θέλω όμως, αν μο