Ιβάν ο… Πονηρός

Βασικό, πολύ βασικό να γνωρίζεις που ανήκεις. Στην Ευρώπη των λαών ή των τραπεζών; Στην Δεξιά ή στην Αριστερά; Στην Δύση ή στην Ανατολή; Στην κοινωνία των πολιτών ή των αλητών, στον κόσμο των πιστών ή των παραδόπιστων; Όσο οι βεβαιότητες κλονίζονται, τόσο ενισχύεται η ανάγκη να ανήκεις κάπου, λιγότερο σε κάποιο κόμμα ή θρησκεία, συχνότερα σε διεύθυνση ηλεκτρονική και σ’ αδελφότητα οικουμενική.

Το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να προσφέρει μιαν ισχυρή επιλογή σ’ όσους χρειάζονται να είναι οπαδοί, ανοργάνωτοι

κι οργανωμένοι. Δεν καλύπτει ενδεχομένως την επικράτεια ενός κοσμοειδώλου, δεν αντιστοιχεί σε πρόταση ζωής για τους σύγχρονους νέους, όμως ποιος το κάνει; Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, μάλιστα, θριαμβεύει η περίπτωση της σχέσης μ’ ανταπόκριση, πράγμα σπάνιο στις μέρες μας. Δεν αφοσιώνεται, απλώς, στον Δικέφαλο ο καθένας οπαδός του χωριστά. Ο σύλλογος, με τη σειρά του, υπογράφει συμβόλαιο (υπαρξιακής) τιμής μ’ έναν προς έναν κι όλους μαζί ταυτόχρονα, μ’ αυτό που συγκροτούν ως άθροισμα, ως μέγα πλήθος και μεγαλύτερο πάθος. Ο ΠΑΟΚ ανήκει στον λαό του, με δυο λόγια σύμφωνα με το τεράστιο πανό, το σύνθημα – διακήρυξη που δεσπόζει στην κερκίδα προς την Άνω Τούμπα και στο φαντασιακό της μεγαλύτερης ομάδας του ελληνικού Βορρά.

Ναι, το υπαρξιακό ζήτημα λύνεται με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο, αλλά μήπως προκύπτει ο κίνδυνος παράπλευρων απωλειών; Ως γνωστόν, ο Ολυμπιακός ανήκει στον κ. Μαρινάκη, ο Παναθηναϊκός στον κ. Αλαφούζο και η ΑΕΚ στον κ. Μελισσανίδη. Δεν συμβαίνει ακριβώς το ίδιο με τον πρόεδρο και μεγαλομέτοχο του ΠΑΟΚ; Για την ακρίβεια, το σύνθημα ακούγεται μόνον όταν οι οργανωμένοι αποδοκιμάζουν τις εκάστοτε διοικήσεις, απαιτώντας δυναμικά την απομάκρυνση των «αποτυχημένων» ηγετών. Το θυμούνται καλά οι Μπατατούδης, Γούμενος και Βουλινός, όπως και ο «φρουτέμπορος» Χάρης Σαββίδης. Αντίθετα, έχει ξεχαστεί απ’ την εποχή του Θοδωρή Ζαγοράκη μέχρι σήμερα.

Ο τωρινός πρόεδρος δεν είναι, βέβαια, ένας δεύτερος Σαββίδης όσο, κυρίως, ένας Ιβάν. Κι αν αντιμετωπίστηκε αρχικά ως «εργαλείο» του Βλαδίμηρου Πούτιν, γνωρίζει καλά πως η Μακεδονία δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη ομοιότητα με την Κριμαία. Ύστερα από μιαν απαραίτητη αναγνωριστική περίοδο, η ώρα που θα συναντηθούν οι προσδοκίες, τ’ αποτελέσματα και η αλήθεια, φαίνεται να πλησιάζει. Ο Φερνάντο Σάντος, ιδανικός αυτή τη στιγμή για την ομάδα, μάλλον απομακρύνεται ως πιθανότητα. Ποιος να διαδεχθεί τον προσωρινό τεχνικό και παλιό ποδοσφαιριστή Γ. Γεωργιάδη στον ρόλο του προπονητή, ένας παλιός γνώριμος σαν τον Άγγελο (του θεού) Αναστασιάδη; Όπου κι αν κοιτάξει, μόνον βετεράνους βλέπει κανείς να περιβάλλουν τον Ιβάν Σαββίδη, απ’ τον Κούλη Ιωσηφίδη και τον Ζήση Βρύζα ως τον αρχηγό της Εθνικής μας στην Πορτογαλία του 2004. Αφού συναντήθηκε με τον πρωθυπουργό ως «δανεικός» για τον ευρωψηφοδέλτιο της Ν.Δ. ο Θ. Ζαγοράκης επέστρεψε στα τακτικά του καθήκοντα, ως μάνατζερ του ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΠΑΛΛΑΣ.

Στο πολυτελές ξενοδοχείο, συμφερόντων Ιβάν Σαββίδη, η ζωή συνεχίζεται σαν να μην μεσολάβησε ποτέ η βαριά ήττα από τον Παναθηναϊκό στον πρόσφατο τελικό Κυπέλλου. Τα συνέδρια πηγαινοέρχονται σαν τους επισκέπτες, τους πελάτες και τις νεαρές γυναίκες μ’ έντονα γνωρίσματα, και προφορά απ’ την ανατολική Ευρώπη. Ας επενδύει σ’ οποιαδήποτε δραστηριότητα ο πρόεδρος, δικά του τα λεφτά, δικό του και το κουμάντο. Αρκεί να επενδύει στην ομάδα, συζητούν οι πικραμένοι οπαδοί. Ακόμα κι αυτοί που έσπευσαν στην προχθεσινή προπόνηση ν’ αποδοκιμάσουν παίκτες και παράγοντες (Βρύζα και Σαλπιγγίδη, ειδικά, ως συνήθεις ύποπτους) ξέρουν πως είναι πολύ νωρίς για ν’ ακουστεί το γνωστό, παροπλισμένο σύνθημα.

Το κρίσιμο ερώτημα, πάντως, μετατοπίζεται. Όχι που ανήκουν ο ΠΑΟΚ κι ο λαός του, αυτό έχει απαντηθεί διά παντός. Ποιος γνωρίζει τι και σε ποιον αναλογούν ευθύνες, όμως; Εντάξει, η επιστροφή στο ψυχροπολεμικό κλίμα των σχέσεων με τον Ολυμπιακό είχε άμεσα αντίκτυπο αλλ’ ανήκει στο παρελθόν, μαζί με την αρπαγή του Γιώργου Κούδα. Καλή η πρωτοβουλία για την εξυγίανση του πρωταθλήματος, καλοί κι οι εναγκαλισμοί με τον Γ. Αλαφούζο; Ζήτω, πάλι, ο περίφημος λαός κι η μεγαλειώδης κάθοδος των Μακεδόνων στη σημερινή Αθήνα. Δεν λέγεται Φίλιππος ο Σαββίδης, ούτε Αλέξανδρος. Μάλιστα ως Ιβάν ο «Τρομερός», κινδυνεύει να ταυτιστεί με την σκοτεινή, βίαιη κι αιμοσταγή εικόνα του Ρώσου ηγεμόνα που πρόλαβε να διακριθεί, στη νεανική του περίοδο, για την χρηστή διοίκησή του ως Τσάρος Ιβάν ο Δ’. Για ένα κοντινό, λαμπρό μέλλον του ΠΑΟΚ, για ένα μοντέλο ομάδας σαν του Παναθηναϊκού, χωρίς μεγαλοστομίες και τυχοδιώκτες, ο κ. Σαββίδης πρέπει να γίνει ο Ιβάν ο πονηρός. Θέλει χρόνο, θέλει και τόλμη.