ΙΣΑ ΜΟΥΤΣΟΙ, ΙΣΑ ΚΑΠΕΤΑΝΑΙΟΙ…

Δηλώσεις, συνεντεύξεις, όλοι απλά παιδιά και σεμνά οι καλλιτέχνες. Είναι όλοι τους σαν εμάς. Και λίγοι κάπως καλύτερα…

Από την Αλεξάνδρα Τσόλκα

Είναι της πίστας και του λαϊκού! Είναι κορμάρα, ζημιάρα και κατά την ίδια ταλεντάρα. Η Πάολα με τ’ όνομα δίνει μια εκ βαθέων συνέντευξη στο περιοδικό ΟΚ και δεν έχουμε τι να πρωτοδιαβάσουμε. Αυτό δεν είναι ανάγνωση! Είναι μελέτη!

«Μπήκα σε ένα τριπάκι να υποστηρίζω το λαϊκό τραγούδι», δήλωσε η αοιδός, «περισσότερο από όσο το αγαπάω, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι το πολεμάνε. Το λαϊκό τραγούδι το έχουν τραγουδήσει οι μεγαλύτεροι της χώρα

μας… Δεν ντρέπονται να αποκαλούν το λαϊκό τραγούδι σκυλάδικο; Πώς συνδύασαν το πιο αγαπημένο ζώο του ανθρώπου, που είναι η σκύλος, με τη μουσική; Έχουν ακούσει τον Καζαντζίδη να γαβγίζει  Αν όχι, έχουν ακούσει εμένα να γαβγίζω;».

Ίσα κι όμοια! Γάβγιζε ο Καζαντζίδης; Τον άκουσε κανείς να κάνει γαβ γαβ; Την ίδια; Την ακούσατε να κάνει έστω και ένα γαβ μικρούλι; Όχι! Ε! Τέλος! Μας αποστόμωσε όλους η καλλιτέχνης!

Γαβ!

Εγώ που δεν είμαι της πίστας επιτρέπεται υποθέτω και γαβ να κάνω μ’ αυτά που διαβάζω αλλά και κικιρίκου! Εντελώς λαλημένη!

Η καλλιτέχνις δήλωσε ακόμη πως ήθελε να γίνει καλόγρια αλλά μετά έφαγε «μια καψούρα» και άλλαξε γνώμη! Από ό,τι αντιλαμβάνεστε ήταν σαφής η ροπή προς τα θεία! Μάθαμε ακόμη πως είχε πάντα μακριά μαλλιά, που στην πίστα «τα χορεύει». Τα μαλλιά, μάλιστα! Τα χορεύει! Με το καλό θα αρχίσει να κάνει και μπαλέτο στα νύχια! Αλλά εσείς δεν αισθάνεστε! Επειδή σας βάραγε ο μπαμπάς σας μικρά, ή σας παράταγαν οι γκόμενοι! Και αυτά δε τα λέω, εγώ, αλλά η καλλιτέχνης! Έτσι εξηγεί το πλήθος ανέκδοτων που κυκλοφορούν με την ίδια και τα «σκυλάδικα»! Άρα; Εσείς φταίτε (πάντα).

Και ο Σπύρος Παπαδόπουλος έσπασε τη σιωπή του (πως αλλιώς; Πρεμιέρες έρχονται), λέγοντας πόσο απλός είναι. «Προσπαθώ να ζω τη ζωή μου», τόνισε, «όπως θα τη ζούσα, αν ήμουνα μαραγκός, ας πούμε». Μεγάλη διάφορα ο μαραγκός με τον κάπελα!

Στην υγεία σας!

Δριμύτατη ήταν η κριτική του Δημήτρη Δανίκα για την ανία του Γιάννη Σμαραγδή, «Ο Θεός αγαπάει το χαβιάρι». Ο κ. Δανίκας έγραψε γλαφυρά: «Με πορδές δεν βάφονται αυγά. Το ερώτημα απλό: ποια στο καλό είναι η βασική σύγκρουση πάνω στην οποία βασίζεται και δικαιώνεται αυτή η πολυδιαφημισμένη ιστορία; Το αποτέλεσμα καταλήγει καρικατούρα και ηθογραφία από παλιό ελληνικό σινεμά. Χωρίς ρυθμό. Χωρίς κορυφώσεις. Χωρίς συγκρούσεις. Χωρίς βιωμένα αισθήματα. Χωρίς περιπέτεια. Χωρίς εκτυφλωτικές λάμψεις. Χωρίς ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Χωρίς ερμηνευτικές επιδόσεις».

Πάντως ο κόσμος πηγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες, για να δει -επιτέλους- μέσα στην κρίση μια ταινία ελληνική. Ο Γιάννης Σμαραγδής μιλώντας στο FTthis δήλωσε με τη σειρά του: «Δεν έχω λόγο πάνω στην κριτική του κ. Δανίκα, δεν διαβάζω κριτικές, δεν με αφορούν. Ο καθένας μπορεί να δει την ταινία και να τη σχολιάσει, αναλόγως το πόσο αγγίζει την ψυχή του και του ταιριάζει σαν αποτέλεσμα. Εγώ έκανα την ταινία για να δώσω χαρά,