Η σαλάτα του Καίσαρα

Εδώ που έφτασε η χώρα, εξασθενημένη από διαρκείς αιμορραγίες ανεργίας, ύφεσης λουκέτων και ξενιτεμού, τα πολιτικάντικα πυροτεχνήματα δεν είναι απλώς πολυτέλεια , είναι εμπρησμός. Και η εξάπλωση του απειλεί να πυρπολήσει εν μέσω ερειπίων την εύφλεκτη συνεκτικότητα της κυβέρνησης συνεργασίας.

«Μα δεν βλέπουν ότι πάνε φιρί φιρί να τα τινάξουν όλα στον αέρα;» αναρωτιέται στη συντριπτική της πλειονότητα η κοινή γνώμη. Μάταιο ερώτημα. Προφανώς, όσοι αντιμετωπίζουν κοντόθωρα την κοινοβουλευτική εξουσία ως λάφυρο πολέμου, παραβλέπουν το γενικότερο κόστος πριν τη τελική επικράτηση. Το χειρότερο

είναι ότι σχεδιάζουν τα μελλοντικά τους πατήματα με δεκανίκια του παρελθόντος. Νοιάζονται μόνον για τις εντυπώσεις της αναμέτρησης ιδεολογιών αδιαφορώντας τελικά για τους διαμορφωμένους συσχετισμούς δυνάμεων

Η περίπτωση της πρωθυπουργικής απόφασης να καταργηθεί με πράξη νομοθετικού περιεχομένου η ΕΡΤ είναι χαρακτηριστική της λογικής «όλα για όλα». Και για την ευόδωση του στόχου τίθεται στην υπηρεσία της ή ανάσυρση μιας άκαμπτης, σχεδόν παραληρηματικής, ρητορικής πυγμής που θέλει να συναντήσει το σκληρό πυρήνα μιας παρωχημένης εκλογικά κομματικής βάσης.

Είναι σαφές ότι το μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης πήρε αέρα υπεροχής χάρη στις παλινωδίες, τη διστακτικότητα και την αδυναμία των δύο μικρότερων κομματικών εταίρων. Η κανονικότητα της κυβέρνησης βασίστηκε εξ΄αρχής στο δόγμα: ο Σαμαράς αποφασίζει και οι Βενιζέλος – Κουβέλης, αντιδρούν χλιαρά και στο τέλος συγκατανεύουν.

Επί της ουσίας ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ επιχείρησαν με «ναι μεν αλλά», αστερίσκους, διάτρητες κόκκινες γραμμές και λεκτικούς ακροβατισμούς,. να λειάνουν την αρχική τους επιλογή συμμετοχής στο κυβερνητικό σχήμα , αγοράζοντας πολιτικό χρόνο. Εν τούτοις βολεύτηκαν στη νομή της εξουσίας με τη θλιβερή ποσόστωση 4-2-1, συνέβαλλαν στη διαχειριστική αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης συνασπισµού με μη πρωτοκλασάτα στελέχη και, κυρίως , δεν πήραν μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες. Άρα δεν παρήγαν καν πολιτική. Πόσο μάλλον φιλολαϊκή;

Σε αυτό το περιβάλλον κυβερνητικής καθήλωσης, πολιτικής ατολμίας και δημοσκοπικής συρρίκνωσης των δύο μικρότερων κομμάτων, τα συντηρητικά ρεφλέξ και οι φοβικοί προϊδεασμοί της ΝΔ ενεργοποιήθηκαν . Ως συνήθως με το λάθος τρόπο. Το μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης ανακάλυψε αιφνιδίως ότι είναι όμηρος των δυο μικρότερων εταίρων του. Υποβάθμισε τις δικές της ευθύνες με το άλλοθι ότι οι άλλοι της χαλούν τη μόστρα απέναντι στους πιστωτές του ελληνικού δημοσίου. Και, εκ πολιτικής παραδόσεως , αντέδρασε με ακόμα χειρότερο τρόπο. Με εκβιαστικούς αιφνιδιασμούς , πολιτικές μαγκιές, τσαπατσούλικες ζαριές.

Αναπόφευκτα ο ρεαλισμός βούλιαξε στις μαύρες οθόνες της δημόσιας τηλεόρασης. Είχε προηγηθεί η σταδιακή επάνοδος της ΝΔ στη μη ανεκτικότητα, στην εξεύρεση εξιλαστήριων υπευθύνων πέρα από την ίδια, στην άσκηση δικαιώματος ως προνομιακού και υπεράνω λογοδοσίας κυβερνητικού παρτενέρ. Η άκαμπτη τακτική που επέλεξε στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο είχε κρούσει το κουδούνι του κινδύνου της ασυνέχειας στη κοινή προσπάθεια που ξεκίνησε πριν ένα χρόνο.

Γίνεται, δυστυχώς, φανερό ότι όσο οι πολιτικές συνεργασίες σε επίπεδο εξουσίας δεν έχουν εμπεδωθεί στην εγχώρια πολιτική κουλτούρα, τόσο ο εκάστοτε ηγεμονισμός θα υπονομεύει ολέθρια την όποια συλλογική δράση για το κοινό σκοπό. Ειδικότερα, όταν συστηματοποιείται ο ευτελισμός της κομματικής αξιοπρέπειας των κυβερνητικών συνεργατών και η αχρήστευση των πολιτικών των εκπροσώπων τους

Εν προκειμένω, τέτοιες συμπεριφορές Καισαρισμού γυρίζουν μπούμερανγκ σε όποιον τις εκδηλώνει..Το καταστροφικότερο, όμως , για την κοινωνία και τη δημοκρατία, είναι ότι με τέτοιους όρους προσέγγισης του πολιτεύεσθαι δεν χρειάζονται καν εκλογές για να ξανασερβιρισθεί μια ήδη πολιτικά απαξιωμένη σαλάτα.