Η πίστη του Θάνου για «το ΠΑΣΟΚ (που) είναι παντού» και η κλιμάκωση για τη διαμόρφωση του νέου πολιτικού σκηνικού

«Tο ΠΑΣΟΚ είναι παντού και θα συνεχίσει να είναι!..» μου απάντησε πείσμονα και με σιγουριά ο παλιός φίλος, συμμαθητής και καλός Αγρινιώτης Θάνος Μωραΐτης (π. Γραμματέας της Νεολαίας του ΠΑΣΟΚ, βουλευτής και υφυπουργός των κυβερνήσεων Γ. Παπανδρέου), τις προάλλες όταν, εντελώς, απροσδόκητα, συναντηθήκαμε και με επιμονή τον ρώτησα: «Επιτέλους Θάνο, (του απευθύνθηκα), που βρίσκεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ; …Στην Κυβέρνηση; …Στην Αντιπολίτευση;

…Στο ΣΥΡΙΖΑ; …Στη ΔΗΜΑΡ; …Αγανάκτησε, προσφεύγοντας (έστω, κακέκτυπα), στη «Χρυσή Αυγή»; …Το πήρε στη δίνη του «το Ποτάμι»; …Έγινε ΕΛΙΑ;

Απ’ την ως άνω απάντηση, ασφαλώς, κατανόησα εξαιρετικά, αφενός, ότι ο Θ. Μωραΐτης, παραμένει πάντα «πολύ ΠΑΣΟΚ» («όλος ΠΑΣΟΚ» όπως, ανέκαθεν, δημοσίως και συνεδριακά διαμήνυε), και αυτό – τούτο δεν το συζητάει, ούτε και το μετανιώνει, αλλά, αφετέρου, επανήλθε στην μνήμη μου η παλιότερη ανάλυση που κάναμε εδώ, ότι με το «τέλος της μεταπολίτευσης» (sic), τον κατακερματισμό των πολιτικών δυνάμεων και τον ανασχηματισμό – αναδίπλωση του πολιτικού γίγνεσθαι, το ΠΑΣΟΚ (σε πρώτο λόγο ως το κυρίαρχο πολιτικό υποκείμενο της μεταπολίτευσης), αλλά, και η Νέα Δημοκρατία (που έκανε τις στρατηγικές επιλογές της χώρας με την ένταξη της χώρας στα ευρωπαϊκά πολιτειακά θέσμια), θα είναι οι πυρήνες οι οποίοι θα αποτελέσουν και το πρόπλασμα, -ήγουν, το πρωτογενές υλικό μορφοποίησης-, του νέου πολιτικού σκηνικού.

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι όπως η φύση, έτσι, και η πολιτική, απεχθάνεται μετ’ επιτάσεως το κενό. Ως εκ τούτου, και αν και το «κενό» αποτελεί σύνηθες επιφαινόμενο της πολιτικής στρέβλωσης και κακοδαιμονίας στην Ελλάδα, εν τούτοις, δεν μπορεί να υπάρξει a priori «κενό» και «ασυνέχεια» : τίποτε, πράγματι, δεν θα προέλθει από παρθενογένεση, αλλά, από τις δυνάμεις εκείνες που λειτούργησαν μέσα από το ΠΑΣΟΚ ή και τη Νέα Δημοκρατία και θα καταφέρουν να επιβιώσουν διότι, είτε, είχαν την πολιτική ενάργεια και την ετοιμότητα, να ελίσσονται αξιόπιστα και παραδειγματικά, είτε, διότι, έγκυρα και έγκαιρα -χωρίς ολιγωρίες, δευτερογενείς σκοπιμότητες και παζαρέματα-, πέρασαν στα νέα πολιτικά ενεργούμενα που δημιουργήθηκαν και αποτελούν, είναι σαφές, τα εργαλεία δουλειάς, ζύμωσης και σχηματοποίησης του «καινούργιου».

Στη βάση αυτής – τούτης της ανάλυσης, εκτιμάται, κινήθηκε και η «ευθύβολη» απαντητική οξύνοια του Θ. Μωραΐτη που, ας σημειωθεί, χαρακτηρίζεται γι’ αυτή του την ικανότητα : να συμπυκνώνει την ανάλυσή του, να την απλοποιεί άμεσα και να την διασπείρει με πιασάρικες ατάκες και δοκιμασμένα συνθήματα. Έτσι, στο ΠΑΣΟΚ (του Ευ. Βενιζέλου και της πολιτικής ομάδας που συμπαρίσταται στο «θείο δράμα» του), δεν έχει απομείνει τίποτε σπουδαίο ή λιγότερο σπουδαίο, αλλά, αυτό έχει αποδημήσει, ήδη, με τον «α» ή «β» τρόπο προς όλα τα άλλα εύκρατα πολιτικά σχήματα πλην, βεβαίως, της Νέας Δημοκρατίας που μαζί με το ΠΑΣΟΚ (του Ευ. Βενιζέλου…) έχουν, μέχρις ώρας, την κυβερνητική ευθύνη της χώρας και ευθύνονται αντικειμενικά και ουσιαστικά για τη (σημερινή τουλάχιστον), οξεία - συνεχιζόμενη ανέχεια, την κατάντια και τη σύγχυση που επικρατεί στο λαό της.

Αυτή η ιδιότυπη (συντεταγμένη ή, τρόπον τινά, ασύνταχτη) αποδημία ή μετατόπιση είναι, ακριβώς, και η πρώτη φάση που, στην εξέλιξη και την κλιμάκωσή της, θα αρχίσει να διαμορφώνει τις σκιές μιας «νέας μεταπολίτευσης». Η «νέα μεταπολίτευση» για την οποία, -φευ, όλοι γογγύζουμε, ανησυχούμε και προσδοκούμε, βεβαίως, θ’ αργήσει πολύ ακόμη, καθώς, μείζονες ασύμμετροι και, οιονεί, απροσδιόριστοι παράγοντες (βλ. ας πούμε τον διεθνή παράγοντα που μέσω των δανειστών και άλλων γεωπολιτικών συντελεστών συνεργούν δυναμικά ή τη γενικευμένη μεταβολή και την αναζήτηση των «νέων όρων» της πολιτικής και κοινωνικής διαδικασίας), καθορίζουν κυρίαρχα πολλές πλευρές του εσωτερικού πολιτικού παιγνίου, αλλά, όπως και να το κάνουμε στην Ελλάδα ζούμε : «κάτι θα μείνει» και στις ημέτερες πολιτικές και κομματικές δυνάμεις να πουν και, σχεδόν, δοξαστικά να πραγματοποιήσουν…