Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΩΝ ΑΜΝΗΜΟΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΕΥΚΑΙΡΙΑΣ…

Μέχρι πρότινος υπήρχε μια κυρίαρχη αντίθεση στην ελληνική κοινωνία: μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Τις τελευταίες ημέρες και αυτή τείνει να εκλείψει. Οι λεγόμενοι μνημονιακοί, με αφορμή την απαξιωτική συμπεριφορά αξιωματούχων της τρόικας έναντι της χώρας, έχουν βγει στο αντάρτικο. Τα λόγια τους σε τίποτε δεν διαφέρουν από αυτά των αντιμνημονιακών. Ενίοτε είναι και πιο σκληρά.

Σίγουρα η αιφνίδια μεταστροφή των «μνημόνων» δεν είναι απόδειξη της αθωότητάς τους ούτε φυσικά δικαιώνει, εκ των υστέρων, τους «αμνήμονες». Το

μόνο που καταδεικνύει είναι η ρηχότητα της αντίθεσης. Κυρίως από την πλευρά των «μνημόνων». Αποδεικνύεται ότι τίποτε απ’ όσα, μετά φανατισμού, υποστήριζαν δεν ισχύουν.

Μόλις η τρόικα έδειξε ότι αυτά που έλεγε -για πιστή και μέχρι κεραίας εφαρμογή των συμφωνηθέντων- τα εννοούσε, οι «αμνήμονες», που κι αυτοί ήταν στην ίδια γραμμή και μάλιστα σε βαθμό γενιτσαρισμού, αιφνιδίως έγιναν «φίλοι του λαού». Ουσιαστικά την κυβέρνηση, που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, και τα δικά τους βραχυχρόνια συμφέροντα, υποστηρίζουν, αλλά επειδή δεν θέλουν να το ομολογήσουν σηκώνουν την παντιέρα κατά της τρόικας.

Και φυσικά γίνονται καταγέλαστοι όταν υποστηρίζουν ότι η κυβέρνηση πρέπει να πει στους εταίρους και δανειστές μας «non passaran» και να προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία είτε στήνοντας πρόωρες κάλπες είτε διεξάγοντας δημοψήφισμα. Προφανώς εκτός από «αμνήμονες» έχουν και μνήμη χρυσόψαρου. Δεν έχουν ούτε την εντιμότητα να πιουν μέχρι τέλους το πικρό ποτήρι.

Βέβαια, αν κάποιος καλοεξετάσει σε βάθος τη συμπεριφορά τους θα ανακαλύψει ότι όλοι αυτοί που ταύτισαν τα συμφέροντα της χώρας με την τρόικα είναι απλώς ιδιοτελείς και φανφαρόνοι. Δεν μπορεί, αυτοί που προέβλεπαν ότι η κρίση θα διαρκέσει τουλάχιστον δέκα ή και περισσότερα χρόνια, αίφνης να γίνονται ανυπόμονοι. Δεν μπορεί αυτοί που απαριθμούσαν τα ελαττώματα της φυλής και τα θεωρούσαν μαζί με το λαϊκισμό της μεταπολίτευσης ως αιτίες της συμφοράς μας, να εξεγείρονται τώρα κατά της ευρωπαϊκής στενοκεφαλιάς και αδιαλλαξίας.

Δεν μπορεί αυτοί που θεωρούσαν την παραγωγική ανασυγκρότηση, την διοικητική αναδιάρθρωση, την πολιτική επαναθεμελίωση, τις σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις, τη δραστική μείωση του δημοσίου, την εργασιακή αναμόρφωση, τη δημοσιονομική ευθυγράμμιση στις κοινοτικές νόρμες ως όρους επιβίωσης του έθνους, τώρα να εμφανίζονται σαν ποπολάροι.

Τι απ’ όλα αυτά συνέβη; Εκτός από ένα γλίσχρο άμα και λογιστικό πρωτογενές πλεόνασμα τι άλλο έχει επιτευχθεί; Άλλαξε το παραγωγικό πρότυπο της χώρας και δεν το έχουμε αντιληφθεί; Έγιναν αποκρατικοποιήσεις και δεν τις πήραμε χαμπάρι; Η φασιστική εισβολή στο πολιτικό σύστημα, η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ με ταυτόχρονη εξαφάνιση του ΠΑΣΟΚ και η συγκυβέρνηση των κομματικών δεινοσαύρων της μεταπολίτευσης είναι αυτά που συνιστούν την επαναθεμελίωσή του; Οι απολύσεις στο δημόσιο είναι το νέο μοντέλο διοίκησης και οργάνωσης του κράτους; Ως εργασιακή αναμόρφωση θεωρούμε την εκτίναξη της ανεργίας, την κατάργηση του κοινωνικού κράτους και την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων;

Με συγχωρείτε, αλλά αν αυτά εννοούσαν οι «υπεύθυνοι μνήμονες», τότε είναι λογικό να δικαιώνονται οι «ανεύθυνοι αμνήμονες». Αν ο ευρωπαϊσμός των μνημόνων εξαντλείται απλώς στη χορήγηση κάθε φορά της δόσης του δανείου ώστε να μην υπάρξει άτακτη χρεοκοπία, τότε το «αποθανέτω μετά των αλλοφύλων» των αμνημόνων ήταν ορθότερη και πιο αποτελεσματική πολιτική. Αν ως επανάκτηση της διεθνούς αξιοπιστίας εκλαμβάνουμε τα καλά λόγια μέχρι να γίνουν οι γερμανικές εκλογές, τότε καλύτερα να είχαμε τινάξει εγκαίρως το «μαγαζί» της Μέρκελ στον αέρα. Αν για να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες πρέπει να παραδώσουμε, με το ζόρι, στους Αυστριακούς και τους Γερμανούς τα κλειδιά των καταστημάτων τους στη Βαλκανική και την νοτιοανατολική Μεσόγειο, τότε είναι προτιμότερη η εθνική μας μοναξιά. Αν, αν, αν…

Δυστυχώς, παρά τα όσα ηρωικά λέγονται, η κρίση αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία μόνον για να αναπαραχθούν, στις νέες συνθήκες, οι υφιστάμενες σχέσεις κυριαρχίας και πρωτίστως τα υποκείμενα (πρόσωπα και φορείς) που τις εκφράζουν. Και όχι για να αλλάξουν. Η τραγωδία της χώρας είναι ότι οι μεν «μνήμονες», σε επίπεδο πολιτικής εκπροσώπησης πάσχουν από το σύνδρομο της τελευταίας ευκαιρίας, εξ ου και ταυτίζουν το συμφέρον της χώρας με την προσωπική τους επιβίωση -τρανή απόδειξη οι «58» για την ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς. Οι δε «αμνήμονες» στερούνται τεχνοκρατικής επάρκειας, κυριαρχούνται από το θυμικό και υστερούν στη σύλληψη και την ιεράρχηση των δεδομένων που ορίζουν τις εθνικές προτεραιότητες στον παγκοσμιοποιημένο σύγχρονο κόσμο.

Όσοι εντρυφούν στην Ιστορία φοβούνται την επανάληψή της με «ατυχείς πολέμους» και «Γουδιά» ή αναζητούν Βενιζέλους και Παπάγους ή ακόμα χειρότερα εκτροπές. Δείγμα κι αυτό της πολιτικής ανεπάρκειας και της κοινωνικής παραζάλης. Ευτυχώς (ή μήπως δυστυχώς;) η ρήση του Μαρξ ότι «η ιστορία την πρώτη φορά επαναλαμβάνεται ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα» παραμένει διαχρονικά επίκαιρη…