Η λαϊκή ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης» ζωντανά στο Πολυτεχνείο

Στη διάρκεια της συναυλίας στο Πολυτεχνείο, η λαϊκή ορχήτρα «Μίκης Θεοδωράκης» θα παρουσιάσει τον «Επιτάφιο», τη «Ρωμιοσύνη» και τα «Δεκαοκτώ Λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας». Ερμηνεύουν: Λάκης Χαλκιάς, Βασίλης Λέκκας Μπέττυ Χαρλαύτη, Γιάννης Σιδηράς και απαγγέλει η Μάνια Παπαδημητρίου.

Συντελεστές της λαϊκή ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης»

Γιάννης Μπελώνης, πιάνο

Γιάννης Ματσούκας, μπουζούκι

Ξενοφών Συμβουλίδης, μπαγλαμάς, πνευστά

Σταύρος Καβαλιεράτος, κοντραμπάσο

Στέφανος Θεοδωράκης – Παπαγγελίδης, κρουστά

Οι κύκλοι τραγουδιών που θα

ερμηνευθούν έχουν πλέον ταυτισθεί με τη σύγχρονη ελληνική ιστορία, καθώς πέτυχαν σε κρίσιμες στιγμές να εκφράσουν τη λαϊκή συνείδηση.

Τα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με τις μουσικές συνθέσεις του Μίκη Θεοδωράκη. Άλλωστε, οι δημιουργίες του Ρίτσου συνάντησαν το ευρύ κοινό όταν μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη. Η φιλία που τους ένωνε, μέσα από τιη μακρόχρονη συνεργασία τους, έγινε σχέση ζωής, καθοριστική για τη μετέπειτα καλλιτεχνική τους πορεία. Καρπός της δημιουργικής αυτής συνεύρεσης είναι μία πληθώρα τραγουδιών που έχουν χαράξει ανεξίτηλα τις σελίδες της σύγχρονης μουσικής ιστορίας, διαμορφώνοντας την πολιτιστική ταυτότητα για εκατομμύρια Έλληνες εντός και εκτός συνόρων.

Απόσπασμα από κείμενο του συνθέτη για τον Γιάννη Ρίτσο, δημοσιευμένο στο περιοδικό «Ελίτροχος» Ιανουάριος 1995:

«Στα δύο κορυφαία μου έργα στον τομέα της έντεχνης λαϊκής μουσικής, τον Επιτάφιο και τη Ρωμιοσύνη, είχα την αίσθηση ότι η μελωδία ξεπήδησε σαν αρτεσιανό νερό μέσα από τους στίχους. Τι να συνέβαινε άραγε; Νομίζω ότι η ταύτισή μου με τον ποιητή, που ξεπερνούσε τα σύνορα της ποίησης κι΄ απλωνόταν σε όλο το χώρο της ζωής, της εργατικότητας, της δημιουργικότητας, της ιδεολογίας, της στάσης ζωής, της κοινής πίστης σε μια κοινή κλίμακα αξιών, στην ταυτόσημη αντιμετώπιση του χρέους, τέλος στην κοινή μας στράτευση στο στρατόπεδο της αριστεράς, της εθνικής αντίστασης, της ελευθερίας και της αφοσίωσης στο ιδεώδες της εθνικής αναγέννησης, όλα αυτά δημιούργησαν μία ταυτότητα θα έλεγα, στις δύο ευαισθησίες μας. Γίναμε συγκοινωνούντα δοχεία, απ΄ όπου ποίηση και μουσική περνούσε η μία στην άλλη, ώσπου να πάρουν μία τρίτη διάσταση: το τραγούδι».