Η Ευρώπη καταρρέει. Η Σοσιαλδημοκρατία τί κάνει;

Με την απόφαση του τελευταίου Eurogroup, η Γερμανία απέδειξε όχι μόνο πόσο κοντόθωρη είναι η πολιτική της για την Ευρώπη, αλλά και ότι δεν ορρωδεί προ ουδενός, προκειμένου να επιβάλει -δια της βίας των εκβιασμών- την προτεσταντικής και, εν τέλει, συντηρητικής λογικής δημοσιονομική ορθοδοξία.

Η κρίση δεν είναι μόνο κυπριακή. Είναι κυρίως ευρωπαϊκή. Η απόφαση του Eurogroup, ανεξαρτήτως του κυπριακού «όχι» αλλά και της έκβασής του, δείχνει ότι διαμορφώνονται συνθήκες σύγκρουσης μεταξύ ευρωπαϊκού Βορρά και ευρωπαϊκού Νότου.

Όλα αυτά, ενώ πλέον είναι κοινά παραδεδεγμένο

ότι η ακραία λιτότητα που ακολουθήθηκε στην Ελλάδα όχι μόνο δεν έλυσε το πρόβλημα, αλλά βάθυνε την κρίση. Όταν η γερμανική δημοσιονομική ορθοδοξία και η πολιτική λιτότητας έφεραν τον τρόμο των νεοναζί στην Ελλάδα και του άκρατου λαϊκισμού -βλ. Γκρίλο- στην Ιταλία. Όταν η Ισπανία και η Πορτογαλία ήδη καταρρέουν υπό το βάρος της δικής τους λιτότητας, ενώ οι όποιες θετικές αποφάσεις περασμένων Συνόδων Κορυφής (απευθείας ανακεφαλαιοποίηση ισπανικών και ιταλικών τραπεζών από τον EFSF, τραπεζική ένωση κ.α.) έχουν παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες -επίσης εξαιτίας της Γερμανίας.

Η αντιευρωπαϊκή τάση ενισχύεται σε όλες τις Νότιες χώρες, που βλέπουν -έστω και λίγο απλοϊκά- ότι ο ευρωπαϊκός Βορράς επιβάλλει οικονομική αφαίμαξη του Νότου και των κοινωνιών του, για να συντηρηθούν τα πλεονάσματα του Βορρά.

Στην Ευρώπη, πλέον, εμπεδώνεται ένα συγκρουσιακό τοπίο, το οποίο, μπορεί να οδηγήσει με απρόβλεπτες συνέπειες στη διάλυση της Ευρωζώνης. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται και για την Ευρώπη, αλλά και για το όνειρο της Ευρωπαϊκής ενοποίησης. Ένα όνειρο που επί 40 χρόνια, έχει διασφαλίσει την κατάκτηση της ειρήνης, τη διακοπή κάθε πολέμου, τη σύγκλιση μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών, την ευημερία, την ελεύθερη κυκλοφορία ανθρώπων και κεφαλαίων.

Η κοντόθωρη συντηρητική πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ και των συμμάχων της απειλεί ανοιχτά όλα τα παραπάνω. Απειλεί να πισωγυρίσει τη Γηραιά Ήπειρο 50 χρόνια πίσω, όταν τίποτα δεν ήταν αυτονόητο και όταν, για να διασχίσει κάποιος τα σύνορα ευρωπαϊκών χωρών, έπρεπε να κρύβει συνάλλαγμα στις μπότες του.

Εκεί, λοιπόν, σ’ αυτό τον εφιάλτη, οδηγεί ο συντηρητικός δρόμος. Ο δρόμος της Γερμανίας και των συμμάχων της. Φυσικά, στην πολιτική, δεν υπάρχει μονόδρομος. Αν ο ένας δρόμος είναι αυτός της Μέρκελ, ο άλλος ποιος είναι;

Η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία υπάρχει; Και τί ακριβώς κάνει; Οι σοσιαλδημοκράτες ανά την Ευρώπη έφτασαν, από το σημείο να απολαμβάνουν το κεκτημένο του -μοναδικού- κοινωνικού κράτους, στο σημείο να «πληρώνουν» ότι άνοιξαν την κερκόπορτα σε νεοφιλελεύθερες και συντηρητικές πολιτικές.

Ο «τρίτος δρόμος» αποδείχθηκε σύντομος και αδιέξοδος -με την έννοια ότι οδήγησε, αργά ή γρήγορα στην πολιτική κυριαρχία συντηρητικών δυνάμεων.

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι οι Ευρωπαίοι σοσιαλδημοκράτες επιδιώκουν μία «ιστορική ρεβάνς» και ψάχνουν τον «τέταρτο δρόμο». Κάπως έτσι προβλήθηκε η εκλογική επικράτηση του Φρανσουά Ολάντ στη Γαλλία, κάπως έτσι πολιτεύονται οι Σοσιαλδημοκράτες του SPD στη Γερμανία.

Ωστόσο, επειδή τα έργα αποδεικνύουν τις πραγματικές προθέσεις, τί έχει κάνει η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία τις τελευταίες ημέρες, βλέποντας το δόγμα Μέρκελ να αμφισβητεί ακόμη και το «ιερό τοτέμ» της εγγύησης των καταθέσεων και να σπρώχνει σε «bank run», άτακτη χρεοκοπία και ενδεχομένως σε έξοδο από το ευρώ την Κύπρο;

Τι λένε οι προοδευτικές ευρωπαϊκές δυνάμεις, βλέποντας τη συντηρητική Ευρώπη να δείχνει -στους πολίτες, αλλά και, γιατί όχι, στις αγορές- ότι δεν μπορεί να «υπερασπιστεί» το 0,8% της Ευρωζώνης;

Δυστυχώς, δεν λένε τίποτα. Αν και η καταψήφιση του κοινοτικού προϋπολογισμού από το Ευρωκοινοβούλιο ήταν μια μικρή αχτίδα ελπίδας, συνέχεια δεν υπήρξε. Τις μέρες αυτές, που απαιτούνται μείζονες πολιτικές πρωτοβουλίες για να σωθεί η ευρωπαϊκή παρτίδα, η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία σιωπά. Δεν μπήκε καν στον κόπο να ζητήσει να διεξαχθεί μία έκτακτη Σύνοδος Κορυφής. Δεν ζήτησε, έστω στα λόγια, αναθεώρηση της συμφωνίας του Eurogroup για την Κύπρο.

Κι όταν δε σιωπά η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία, όπως χθες όταν μίλησε ο Φρανσουά Ολάντ με τον Κύπριο Πρόεδρο, Νίκο Αναστασιάδη, τότε υποτάσσεται στο γερμανικό δόγμα. «Στο “όχι” είσαι μόνος σου», φέρεται να διεμήνυσε ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων στον Αναστασιάδη.

Η πιο ελπιδοφόρα ερμηνεία είναι ότι η ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία σιωπά, λόγω αμηχανίας. Ότι συνεχίζει, δηλαδή, να βρίσκεται σε πολιτικό βέρτιγκο, ευρισκόμενη αντιμέτωπη με την τεράστια οικονομική και πολιτική ισχύ της «μερκελικής» Γερμανίας και με τη ρευστή οικονομική κατάσταση στην Ευρωζώνη. Γιατί αν δε συμβαίνει αυτό, τότε τα πράγματα είναι χειρότερα -και για τη Σοσιαλδημοκρατία και για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες. Αν δεν συμβαίνει αυτό, απλώς, η Σοσιαλδημοκρατία έχει διαλέξει στρατόπεδο.