Η αποτυχία των πολιτικών εγγυάται την επιτυχία των αντιπάλων τους

Δεν απαιτείται ιδιαίτερη ευφυΐα για το επάγγελμα των πολιτικών: αρκεί να παρακολουθήσουν το περιώνυμο «χρέος» της χώρας μας κι από κοντά όλο το χάος των θεσμών και των πολιτών για να καταλήξουν στο βέβαιο συμπέρασμα της παρακμής. Μεγαλύτερη κατρακύλα δεν υπάρχει, οπότε ο,τι κι αν κάνουμε στην πολιτική αρένα, αφού πρώτα μας αναδείξει η κάλπη θριαμβευτές, ο,τι και να πράξουμε, θα έχουμε πλήθος δικαιολογίες:

Δεν έχουμε πείρα (ασφαλώς, ωστόσο σε μια νεότευκτη παράταξη πόθεν να δανειστούμε πείρα);

Δεν έχουμε στέρεα επιχειρήματα που θα μπορούσαν να κατανικήσουν την αντίπαλη παράταξη (αλλά

από πού να αντλήσουμε πείρα όταν το κόμμα μας είναι κάθε καρυδιάς καρύδι;)

Οι επαφές μας με το εξωτερικό μόνο ενθαρρυντικές δεν είναι, ωστόσο το εξωτερικό μόνο δοκιμαστικά το επισκεπτόμαστε καθότι (για την ώρα τουλάχιστον) οι ξένοι πολιτικοί μας αντιμετωπίζουν θετικά (κατά καθήκον) αλλά στην ουσία άνευ συγκεκριμένων προοπτικών.

Παρόμοια ζεύγη αντιθέτων μπορούμε να σημειώσουμε πολλά, κατά κύριο λόγο όμως το μέγα σχήμα αφορά το εξής : το ελάττωμα του αντιπάλου είναι η αρετή του δικού μας πολιτικού, όπως άλλωστε η αρετή του αντιπάλου ισοζυγίζεται με το οικείο μας ελάττωμα.

Το φαινόμενο Τσίπρα, όποιο κι αν είναι, μπορούμε να πούμε ότι συνιστά μια νέα μορφή στους κύκλους της Αριστεράς. Δεν είναι Γλέζος, δεν είναι Παπαρήγα, δεν είναι Κουβέλης, δεν είναι τα λοιπά μέλη του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ίδιος ο Τσίπρας, ως μορφή και ως φωνή, διαθέτει ένα «πιστεύω» που ξέρει να το διαπλάθει με ψυχραιμία και χιούμορ καλής ποιότητας. Ωστόσο τα ελαττώματά του είναι πολύ βαρύτερα από τις αρετές του.

Για παράδειγμα, ο πολιτικός που επί χρόνια δεν του περνάει από το νου να αναγνωρίσει ότι ο αντίπαλός του –εν προκειμένω ο Σαμαράς – έστω σε κάποιο σημείο των επιχειρημάτων του έχει δίκιο, ουσιαστικά ταυτίζεται με την απάτη και την εμπάθεια. Αρκεί να θυμηθεί κανείς την τελευταία λογομαχία του Τσίπρα (εντός Βουλής) με τον Σαμαρά για να επιδείξει στο πόπολο ότι το ζητούμενο δεν είναι η ειλικρίνεια, αλλά η εμπαθής ανατροπή, αδιάφορο αν τελικά τα επιχειρήματά του πάνε χαμένα.

Μπορεί η ηλικία του Τσίπρα να του συγχωρεί κάποια επαναλαμβανόμενα λάθη, κάποιο φανατισμό που υποκρύπτει πανικό, κάποια βεβαιότητα για την ανάκτηση της εξουσίας. Ωστόσο η προοπτική του παραείναι σαθρή.