Η αμνησία του Κώστα Σημίτη

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει καθένας για το προ δεκαετίας πρωθυπουργό της χώρας, κάμποσα σωστά είπε στο συμπόσιο του ΠΑΣΟΚ ο Κώστας Σημίτης. Ξεκινώντας, βέβαια, από την δραματική -αν όχι μελαγχολική- του διαπίστωση ότι η παράταξη της οποίας ηγήθηκε έχει απολέσει σχεδόν ολοκληρωτικά την επιρροή της στην κοινωνία.

Σαφώς και δεν μούσκεψε

κανενός το μαντήλι εκ των ατάραχων, μέσα στην συμβιβασμένη τους ασφάλεια, ακροατών του. Εξάλλου ο ομιλητής, με το ρυθμισμένο, προτεσταντικό σχεδόν, ύφος και τον φρονίμως προβλέψιμο λόγο, ουδέποτε συγκλόνισε συναισθηματικά οποιοδήποτε κοινό. Εν τούτοις, κατά την αφήγηση της δικής του εκδοχής για τη πρόσφατη πολιτικής ιστορία είπε μερικές αλήθειες. Όχι, όμως, καθαρά και όχι όλες.

Συγκράτησα την αποστροφή του 77χρονου πολιτικού για τη σημερινή πολιτική κατάσταση, η οποία χαρακτηρίζεται «από το στείρο δικομματισμό ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και διακρίνεται από συνεχείς υβριστικές αντιπαραθέσεις που απλοποιούν τα οικονομικά προβλήματα και καθιερώνουν το επίπεδο καφενειακής διαμάχης υπέργηρων συνταξιούχων».

Θα συμφωνούσα απόλυτα μαζί του αν, παράλληλα, σημείωνε απευθυνόμενος στη αίθουσα με τα αποκαΐδια ενός άλλοτε παλλόμενου από πάθος και ενέργεια Κινήματος, ότι άγονος είναι και ο σημερινός δικομματικός κυβερνητικός σχηματισμός. Ότι εξίσου βολικά απλουστευτική είναι η, συχνά , δημαγωγική -αν όχι αφοριστική και μηδενιστική– ρητορεία που εκδηλώνεται ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ.

Θα εκτιμούσα αφάνταστα αν ο δεύτερος ιστορικός ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ασκούσε κριτική στο αποψιλωμένο, άτολμο και υπό σύγχυση κόμμα του Β. Βενιζέλου κυρίως για το συνχνωτισμό του με τη συντηρητική παράταξη και την επιπόλαια αποδοχή των παραχωρούμενων απ΄ αυτήν κυβερνητικών οφίτσιων.

Και, βέβαια, θα χειροκροτούσα μια παραδοχή του ότι το σημερινό ΠΑΣΟΚ δεν διαθέτει νέα διανοητικά και πολιτικά εργαλεία αλλά μόνο φραστικό βερμπαλισμό. Αυτόν που συνοψίζεται σε ένα κυβερνητικό εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, το οποίο υποκρύπτει τους συμβιβασμούς του με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό των μνημονίων.

Δεν είπε τίποτε από όλα αυτά, που ίσως να με ενθουσίαζαν, ο πατενταρισμένος ως αντιλαϊκιστής Κώστα Σημίτης, ο οποίος λησμόνησε να αναφερθεί στο όνομα του ιδρυτή του κόμματός του. Αντίθετα, απέδωσε εύσημα στο σημερινό ΠΑΣΟΚ, εκτιμώντας ότι βρίσκεται σε μια ευνοϊκή συγκυρία. Πιθανότατα κρίνοντας ως θετική την αδιαφοροποίητη από τις πρακτικές της ΝΔ συγκυβέρνηση μαζί της.

Ενδεχομένως, να κράτησε και μια πισινή, όχι τόσο από ευγένεια όσο από πεποίθηση ότι και η Σαμαρική δεξιά αδυνατεί να εκφράσει το περιεχόμενο της ιδεολογικής ηγεμονίας του ευρωπαϊκού αστισμού στην ελληνική κοινωνία. Προφανώς, θα έχει διαπιστώσει ότι όταν ένα συντηρητικό κόμμα εξουσίας σαν τη ΝΔ εκφράζεται σήμερα σε επίπεδο κυβέρνησης από ένα πρώην έξαλλο νεοδεξιό σαν τον Γεωργιάδη και ένα πρώην συνετό σοσιαλδημοκράτη σαν το Στουρνάρα, δεν έχει και πολλά ψωμιά μπροστά του. Αλλά πού να τα καταλάβουν αυτά οι οι αναστηλωτές του τοτέμ του Νεοκαραμανλισμού, Παυλόπουλοι και Αντώναροι.

Είπαμε, είπε τις αλήθειες του ο εκσυγχρονιστής κύριος Κώστας. Και πιστεύω ότι ήταν ειλικρινής όταν σημείωσε πως οι σημερινοί ταγοί φάνηκαν ανειλικρινείς απέναντι στους εαυτούς τους, αυτάρεσκοι για τα αξιώματα, τυφλοί και αδιάφοροι. Ωστόσο, απέχει πολύ από το να τον αναγορεύσουν, θέλει δεν θέλει, ως αφέτη μιας νέας αρχής με επίκεντρο το ΠΑΣΟΚ που θα αποτελέσει τη πολιτική σφήνα ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ.

Γιατί, πιστεύω ότι για να εδραιωθεί ένας νέος τρικομματισμός, πρέπει να προηγηθεί ιστορική ρήξη με το καταστροφικό ψευτο-ιδεολογικό και χρεοκοπημένο μοντέλο του παλιού δικομματισμού του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ , που προσπαθεί να επιβιώσει τώρα ως συγκυβέρνηση. Εκείνου του παρωχημένου προτύπου που συνδύαζε λαϊκιστική, πελατειακή και συντεχνιακή εξαχρείωση με το κυβερνητικό καθεστωτισμό, χαρακτηριστικά που είχαν διαποτίσει -μη μπούμε τώρα σε δυσάρεστες λεπτομέρειες- και τη δική του οκταετή διακυβέρνηση.