ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΕΛΙΓΓΩΝΗΣ

Βία και Ανομία της Αριστεράς

Όσο οι νεοναζί συνεχίζουν να κάνουν «πάρτι» απειλώντας στοιχειώδεις ατομικές και πολιτικές ελευθερίες, τόσο ανακινείται από πολλές πλευρές η θεωρία των «δύο άκρων».

Την συγκεκριμένη ανιστόρητη θεωρία δεν την ανακινεί μόνο η κυβέρνηση για προφανείς λόγους.

Τη μηρυκάζουν και πρώην «σύντροφοι», άνθρωποι που μεγάλωσαν πολιτικά στο ΚΚΕ ή –ακόμη χειρότερα- στο ΚΚΕ εσωτερικού και πλέον έχουν βρεθεί στην απέναντι του ΣΥΡΙΖΑ

Το σκεπτικό είναι απλό: βία δεν ασκεί μόνο ο χρυσαυγίτης έξω από το Χυτήριο, αλλά και ο εξαγριωμένος φοιτητής που «χτίζει» το γραφείο ενός καθηγητή. Βία δεν ασκούν μόνο τα «τάγματα εφόδου» που «περιπολούν» εποχούμενα ή πεζή τις υποβαθμισμένες γωνιές του κέντρου της Αθήνας, αλλά και ο διαδηλωτής που κλείνει το δρόμο και δεν αφήνει τον κόσμο να πάει στη δουλειά.

Σύμφωνα με το ίδιο σκεπτικό, μάλιστα, η Αριστερά είναι αυτή που «έθισε» την κοινωνία σε πράξεις ανομίας και γονιμοποιήθηκε το έδαφος για τις έκνομες ενέργειες των νεοναζί. Ορισμένοι, μάλιστα, παραθέτουν ως παράδειγμα «ανομίας της Αριστεράς» τα κινήματα «δεν πληρώνω» για τα διόδια ή τα χαράτσια.

Δυστυχώς, όσοι λένε τα παραπάνω, ειδικά οι προερχόμενοι από την Αριστερά, είναι αρκετά «εκπαιδευμένοι» για να γνωρίζουν ότι άλλο πράγμα είναι η ανομία και άλλο η «πολιτική ανυπακοή». Γι’ αυτό και συκοφαντούν ενσυνείδητα, ίσως για να δικαιολογήσουν στον εαυτό τους την ορθότητα της απόφασής τους να φύγουν από την Αριστερά και να περιπλανηθούν σε άλλες κομματικές πολιτείες.

Μια, όμως, και το θέμα μας δεν είναι η ψυχογραφική ανάλυση των «ανανηψάντων», ας επανέλθουμε. Το κίνημα της «πολιτικής ανυπακοής», βασίζεται στέρεα ίσως όχι στο γράμμα, αλλά οπωσδήποτε στο πνεύμα του νόμου, στο «κοινό περί δικαίου αίσθημα» και, εν τέλει, στο Σύνταγμα της χώρας.  Είναι το Σύνταγμα της χώρας, το πνεύμα του νομοθέτη και η ίδια η κοινή λογική που ορίζει ότι όλοι οφείλουν να εισφέρουν στο κράτος ανάλογα με τις δυνατότητές τους.

Πώς μπορεί, λοιπόν, κάποιος, να απορρίψει τη δικαιολογητική βάση των πολιτών που αρνούνται να πληρώσουν ένα άδικο χαράτσι (από αυτά τα έκτακτα που έγιναν… ετήσια), τη στιγμή που οι ιδιοκτήτες των off shore απολαμβάνουν ανενόχλητοι την τρυφηλή ζωή τους;

Πώς μπορεί κάποιος να κατηγορήσει εκείνον που αρνείται να πληρώσει άδικα διόδια «εθνικών εργολάβων», όταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε στο… προσωπικό του αρχείο λίστα με μεγαλοκαταθέτες, πολλοί εκ των οποίων έβγαλαν από τη χώρα «μαύρο χρήμα»;

Πώς μπορεί ο οποιοσδήποτε να δεχθεί ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής θα ξεκινήσει από τον εμποράκο που μπαίνει στον πειρασμό να μην κόψει μια απόδειξη για να κρατήσει όρθιο το μαγαζί του, όταν οι μεγαλοκαναλάρχες χρωστούν στο κράτος περί τα 400 εκατ. ευρώ (εγγεγραμμένα στο Μνημόνιο 2, μάλιστα…) για την εκμετάλλευση των συχνοτήτων, τις οποίες παρανόμως κατέχουν;

Πώς είναι δυνατόν να ξεκινήσει η πάταξη του λαθρεμπορίου καυσίμων από το ταξ